ΜΕΡΟΣ 1ο

Μεγάλη αναταραχή έφερε η σύνδεση της Ελλάδας με την Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά. Σφοδρή συζήτηση ξέσπασε ανάμεσα στους υπέρμαχους και τους αντίμαχους πολιτικούς, οικονομολόγους, διανοουμένους. Η σύνδεση αυτή γεννά μια πολύπλοκη προβληματική. Σύμφωνα με τους οπαδούς δημιουργεί μια βαθειά τομή στη νεοελληνική ιστορία, είναι το πιο βαρυσήμαντο περιστατικό μετά τη συνθήκη της Λωζάννης. Τότε η Ελλάδα άφησε τους ωραίους οραματισμούς της για το Μαρμαρωμένο Βασιλιά, για την Κόκκινη Μηλιά και συγκεντρώθηκε στον εαυτό της. Μα τώρα ήρθε η μοναδική στιγμή να σπάσει τα στενά πλαίσια της μικρόχαρης ζωής της και να ορμήσει πέρα απ' αυτά σ' έναν απλόχωρο υλικά και πνευματικά ευρωπαϊκό χώρο, όπου θα μπορέσει να δημιουργήσει και να γνωρίσει μια πρωτόφαντη αλκή. Τώρα κάνει ένα καταπληκτικό άλμα προς τα εμπρός μέσα στην ιστορική της ανάπτυξη.

Μα από το άλλο μέρος οι αντίμαχοι προβάλλουν ολωσδιόλου μιαν αντίθετη, μια ζοφερή εικόνα. Η Ελλάδα με τη σύνδεση μπαίνει σε αφάνταστους κινδύνους, γίνεται σωστή αποικία που θα την αγκαλιάσει θανάσιμα ο μονοπωλιακός ιμπεριαλισμός για να ρουφήξει όλη την ικμάδα της. Κι όχι μόνο η φτωχή της οικονομία θα καταστραφεί μα κι η εθνική της υπόσταση θα κινδυνέψει κι η πνευματική της οντότητα θα δηλητηριαστεί από φθαρτικά ιδεολογικά κηρύγματα που υπνωτίζουν τις ψυχές των ανθρώπων και τις κάνουν ράθυμες και βολικές για κάθε υποταγή.

Σήμερα η συζήτηση έχει προχωρήσει τόσο πολύ, έχουν γραφεί τόσες μελέτες και άρθρα, ώστε μπορεί κανείς, ακόμα κι ο μη ειδικός, να μορφώσει μιαν αντικειμενική γνώμη. Η προσεχτική αμερόληπτη μελέτη δίχως άλλο πρέπει να πείσει πως η οικονομική αυτή κοινότητα δεν είναι άλλο παρά ένα όργανο των μεγάλων μονοπωλίων, που αποβλέπει στα συμφέροντά τους και που υπηρετεί ορισμένους πολιτικούς σκοπούς. Οι ειδικοί αντίμαχοι μας παρουσιάζουν ανάγλυφο όλο το σύνθετο χαρακτήρα της. Τούτοι ανήκουν σε διαφορετικά και σε ριζικά αντίθετα στρατόπεδα και δεν μπορεί κανείς να πει πως ο ομογνωμία τους υπαγορεύεται από μια και μόνη ίδια ιδεολογία. Και τώρα εδώ δεν πρόκειται ν' αναπτύξουμε σ' όλες τις λεπτομέρειες το χαρακτήρα της Κοινής Ευρωπαϊκής Αγοράς, όπως μας τον ιστορούν τα ειδικά οικονομολογικά άρθρα, είναι όμως ανάγκη να τον δώσουμε σε μια συμπυκνωμένη σκιαγράφηση που θα μας χρησιμέψει σαν βάση για την παραπέρα συζήτηση.

Ιδού το τεράστιο συγκρότημα της Δυτικής Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ολλανδίας, Βελγίου και Λουξεμβούργου, που προβάλλει σαν μια Ευρώπη οικονομικά, τώρα στην αρχή, κι αργότερα πολιτικά ενωμένη και που μαζί της δένεται η υπανάπτυκτη Ελλάδα. Σε τέτοιους σχηματισμούς οι καθυστερημένοι όλο και πιο πολύ χειροτερεύουν τη μοίρα τους κι όλο και πιο πολύ γίνονται τυφλά ενεργούμενα των πλουσίων εταίρων. Και το χειρότερο, η Ελλάδα δεν μπαίνει στο συνεταιρισμό ούτε καν σαν ισότιμο μέλος, έστω και στο χαρτί, παρά έχει μειωμένα δικαιώματα, δε διαθέτει ψήφο κι είναι υποχρεωμένη να εκτελεί κάθε απόφαση των μεγάλων. Ας αντικρύσουμε κατάματα τη ζοφερή εικόνα που χαράζεται και προβάλλει μέσα σ' αυτή την κατάσταση. Η ελληνική βιομηχανία, χωρίς τους προστατευτικούς απέναντι των άλλων εταίρων δασμούς που καταργούνται σύμφωνα με τη συμφωνία σταδιακά μέσα σε είκοσι δύο χρόνια, χτυπιέται θανάσιμα, γιατί ποτέ δεν μπορεί να φτάσει σ' ένα τόσο χρονικό διάστημα τις άλλες τις ξένες τις τόσο προχωρημένες και ν' ανταγωνιστεί μαζί τους. Τα βιομηχανικά είδη των άλλων μελών της Κοινής Ευρωπαϊκής Αγοράς σαν φθηνότερα και καλύτερα θα πλημμυρίσουν τον τόπο. Και κάθε ελπίδα για την εκβιομηχάνισή του χάνεται ολότελα. Η Ελλάδα παραδίνεται στη βουλιμία του ξένου κεφαλαίου, γίνεται αποικιακή χώρα που θα διαθέτει πρώτες ύλες και φθηνό εργατικό δυναμικό. Τα ξένα μονοπώλια και προπάντων τα γερμανικά, που χάρη και σε ιδιαίτερες ακόμα ελληνογερμανικές συμφωνίες αποχτούν προνόμια, θα δράσουν εδώ με ποικίλες βιομηχανικές κ' εμπορικές μορφές. Το αποτέλεσμα θα είναι να κλείσουν τα ελληνικά εργοστάσια, ακόμα και τα καταστήματα. Ολος ο εργαζόμενος λαός - εκτός από μια ολιγαρχική μειοψηφία που θα συνεργάζεται με τους ξένους - θ' απαθλιώνεται ολοένα. Η ανεργία, η υποαπασχόληση θα ταχύνουν το ρυθμό στη μετανάστευση, θα της δώσουν τη μορφή πανικού φυγής. Η ελληνική νεολαία θα σκορπιστεί σ' όλο το χώρο της Κοινής Ευρωπαϊκής Αγοράς, όπου θα προσφέρει φθηνή εργασιακή δύναμη. Ο,τι είχε σκεφθεί ο Χίτλερ, ό,τι είχαν θελήσει τα αμερικανικά και τα άλλα μονοπώλια, δηλαδή να εμποδίσουν κάθε βιομηχανική ανάπτυξη της Ελλάδας, ώστε αυτή να καταναλώνει μόνο τη δική τους παραγωγή, τώρα κατορθώνεται με τη δική μας τη συνεργασία. Κι ακόμα μας κλείνουν κι από τον έξω κόσμο. Οι τελωνειακοί φραγμοί που υποχρεωτικά διατηρούμε απέναντι των άλλων, των τρίτων, όπως λχ. των σοσιαλιστικών χωρών, γίνονται πελώρια εμπόδια στις εμπορικές συναλλαγές μαζί τους.

Ολοι αυτοί οι ασφυκτικοί περιορισμοί μάς φέρνουν στην οικονομική εξάρτηση από το μονοπωλιακό ιμπεριαλισμό. Κι αυτή η υποδούλωσε δεν μπορεί παρά να συμπληρώνεται κι από την πολιτική. Τα μονοπώλια γίνονται ο μοναδικός αφέντης του τόπου. Αυτά θα διορίζουν την κυβέρνηση που θα τους αρέσει. Αυτά θα υπαγορεύουν τα κατασταλτικά κρατικά μέτρα ενάντια σε κάθε διαφωνία, σε κάθε διαμαρτυρία του λαού. Η επίσημη βία θα φτάσει στο κατακόρυφο. Θα χτυπηθεί κάθε συνδικαλιστική ελευθερία, κάθε δικαίωμα του ανθρώπου και του πολίτη, γενικά κάθε δημοκρατικός θεσμός.

Κι ακόμα θα μεγαλώσουν κι οι εξωτερικοί κίνδυνοι. Η Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά δεν είναι ένα συγκρότημα μόνο οικονομικό, αλλά συνάμα και πολιτικό. Ο στρατιωτικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ συμπληρώνεται και δυναμώνει με το οικονομικό και το πολιτικό στοιχείο. Η Ελλάδα σαν άβουλο πιόνι υποχρεώνεται ν' ακολουθεί τον ιμπεριαλιστικό σχηματισμό σε κάθε πρόκλησή του, σε κάθε απειλή του που μπορεί ν' ανάψει την παγκόσμια πυρκαϊά.

Μα δεν είναι μόνο η τωρινή συγκρότηση και διάρθρωση της ΚΕΑ που μας δείχνουν ανάγλυφο το χαρακτήρα της, παρά κι η γενεαλογία της μαρτυρεί την αληθινή της ουσία, την ιμπεριαλιστική καταγωγή της. Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός κατόρθωσε στα τελευταία χρόνια, εκτός από το στρατιωτικό ΝΑΤΟ, να ιδρύσει με τη σειρά τον "Οργανισμό Ευρωπαϊκής Συνεργασίας", την "Ευρωπαϊκή Ενωση Πληρωμών", την "Ευρωπαϊκή Κοινοπραξία Ανθρακα και Χάλυβα", την "Κοινοπραξία Ατομικής Ενέργειας" και τέλος με τη Σύμβαση της Ρώμης (1957) και το επιστέγασμα, την "Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα" ή Αγορά. Με την πρώτη ματιά φαίνεται σαν ν' απουσιάζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, μα η απουσία τους είναι ολωσδιόλου φαινομενική. Αυτές έχουν ευνοήσει κι ευλογήσει την ίδρυση του σχηματισμού και τα μονοπώλιά τους έχουν απλώσει βαθιά τα παρακλάδια τους σ' όλες τις χώρες του, δηλαδή έχουν δημιουργήσει παραρτήματά τους και μ' αυτόν τον τρόπο θα κατοθρώνουν να βάνουν τη σφραγίδα τους σ' όλη την οικονομική και την πολιτική ζωής της "Μικρής Ευρώπης".

Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα προβάλλει σαν φυσικός καρπός απ' όλη την ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού, που σπρώχνει στη δημιουργία πλατύτερων αγορών για κατανάλωση, για εξεύρεση πρώτων υλών, όπως και για κάθε λογής εκμεταλλευτική επένδυση με προνομιακούς όρους. Κι η ανάγκη γίνεται τόσο πιο επιταχτική, όσο αυτός συναντά εμπόδια που έλειπαν πρωτύτερα, δηλαδή την εμφάνιση του σοσιαλισμού σε αρκετές χώρες και τα ελεύθερα εθνικά κινήματα που συγκλόνισαν την αποικιοκρατία του.

"Από γενετής", λοιπόν, η "Μικρή Ευρώπη" πλαισιωμένη από το ΝΑΤΟ είναι τεράστια στρατιωτική, οικονομική και πολιτική δύναμη που ορθώνεται ενάντια στο σοσιαλιστικό κόσμο. Η ρεβανσιστική Δυτική Γερμανία που συνεταιρίζεται με τα αμερικανικά μονοπώλια και γίνεται τούτη τη στιγμή ο πιο δραστήριος πράχτοράς τους, δεσπόζει μέσα σ' όλο το σχηματισμό. Από γενετής τούτος είναι σημαδεμένος με τα στίγματα του ιμπεριαλισμού και μοναδική του λειτουργική αποστολή έχει τη στήριξή του, το άπλωμά του, την εκμετάλλευση των εργαζομένων λαών, την ψυχροπολεμική ένταση, την απειλή για την παγκόσμια σύρραξη. Η ΚΕΑ παρουσιάζεται σαν αντιιστορική δύναμη, σαν μια σωστή χειροπέδη σε κάθε προοδευτική ανάπτυξη. Ανήκει στο σκοτεινό εκείνο κόσμο που φθίνει και που για να επιζήσει προβάλλει αντίσταση και προσπαθεί να εμποδίσει κάθε βήμα που νομοτελειακά η ιστορία της ανθρωπότητας κάνει προς τα εμπρός.

ΑΥΡΙΟ

Το δεύτερο μέρος