Η αλήθεια για το "πάρε - δώσε" με την ΕΕ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η αλήθεια για το "πάρε - δώσε" με την ΕΕ

Ακούγεται και γράφεται συχνά από τους υποστηρικτές του ευρωενωσιακού "μονόδρομου" ότι η συμμετοχή μας στην ΕΕ εξασφαλίζει σημαντικά οικονομικά οφέλη στη χώρα, μέσω της εισροής πακτωλού - δήθεν - χρημάτων από τα κοινοτικά ταμεία.Ορισμένοι μάλιστα, αντιλαμβανόμενοι πως αδυνατούν - ιδιαίτερα σήμερα - να κρύψουν από το λαό τις δραματικές συνέπειες αυτής της συμμετοχής, που γνωρίζει πια από "πρώτο χέρι", εξαντλούν την επιχειρηματολογία τους στην "απλοχεριά" της ΕΕ και στην ανάγκη υψηλότερης απορροφητικότητας των προσφερόμενων κονδυλίων.

Πόσο, όμως, και αυτός ακόμα ο ισχυρισμός περί θετικού οικονομικού αποτελέσματος έχει σχέση με την πραγματικότητα;

Ας ξεκινήσουμε με τη δική τους λογιστική αντίληψη και ας ρίξουμε μια ματιά στα δικά τους στοιχεία, όπως αυτά απεικονίζονται στον Πίνακα 1.

Εδώ, λοιπόν, έχουμε μια επίσημη καταγραφή της διαχρονικής εξέλιξης των χρηματικών δοσοληψιών μας με την ΕΕ.

Από την ανάγνωση των στοιχείων του Πίνακα 1, διαπιστώνεται ότι, τα τελευταία χρόνια (1995 - 1997), ενώ αυξάνονται σταθερά οι αποδόσεις (οι εισφορές μας, δηλαδή) προς την ΕΕ, μειώνεται ταυτόχρονα και σημαντικά ο ρυθμός αύξησης των απολήψεων των εισροών, δηλαδή, από την ΕΕ). Είναι χαρακτηριστικό ότι η επίσημη πρόβλεψη για το 1997 αναφέρει πως θα έχουμε αύξηση των αποδόσεων κατά 13,9% έναντι του 1996 και αντίστοιχη αύξηση των απολήψεων μόλις κατά 5,96%.

Ετσι, οι καθαρές εισπράξεις (με αυτόν το λογιστικό τρόπο υπολογισμού τους) παρουσιάζουν συνεχή μείωση του ρυθμού αύξησής τους. Και βέβαια, δεν αμφισβητείται σήμερα από κανέναν ότι αυτή η τάση θα ενισχύεται διαρκώς στα αμέσως προσεχή χρόνια, με συνέπεια τη σταδιακή εξαφάνιση και αυτής ακόμα της λογιστικής θετικής διαφοράς....

Η εικόνα, όμως, που δόθηκε προηγούμενα, είναι πλασματική.Και αυτό, γιατί όσοι περιορίζονται στα παραπάνω και μόνο στοιχεία, προκειμένου να βγάλουν και να διαφημίσουν τα συμπεράσματά τους, αποσιωπούν επιμελώς την εξέλιξη ενός κρίσιμου οικονομικού μεγέθους. Εκείνου, δηλαδή, που αποκαλύπτει την πορεία των εμπορικών σχέσεων της χώρας μας. Και είναι φανερό πως όποιος κρύβει ή υποτιμά αυτό το στοιχείο, διαστρέφει συνειδητά την πραγματικότητα....

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα επίσημα (πάλι) στοιχεία και συνυπολογίζοντας την εξέλιξη του εμπορικού μας ισοζυγίου,η πραγματική εικόνα των γενικών δοσοληψιών μας με την ΕΕ εμφανίζεται ανάγλυφα στον Πίνακα 2.

Οπως προκύπτει, επομένως, από τα στοιχεία αυτού του Πίνακα το τελικό αποτέλεσμα των γενικών δοσοληψιών μας με την ΕΕ είναι σαφώς αρνητικό.Σημειώνεται, επίσης, ότι οι σχετικές πλήρεις επεξεργασίες της Τράπεζας της Ελλάδας φτάνουν μέχρι το 1994. Η κατάσταση τη διετία 1995 - 1996 είναι πολύ χειρότερη.Υπάρχουν, άλλωστε, οι πρόσφατες ανακοινώσεις της Τράπεζας (18.12.1996), σύμφωνα με τις οποίες παρουσιάζεται νέα εντυπωσιακή αύξηση του ελλείμματος στο εμπορικό μας ισοζύγιο, που αναμένεται να έχει ξεπεράσει μέχρι το τέλος του 1996 (πάντα κατά την Τράπεζα) τα 3.700 δισ. δρχ.!!!

Συνεπώς, αν πάρουμε υπόψη ότι το 70 - 80% των εμπορικών μας σχέσεων γίνεται με τα κράτη - μέλη της ΕΕ, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι η ποσοστιαία αύξηση του ελλείμματος το 1996 θα αγγίξει το 40% έναντι του 1994! Η ακόμα πιο αρνητική εξέλιξη, λοιπόν, στο τελικό αποτέλεσμα (στ) του Πίνακα 2 για το 1996 είναι προφανής.

Οσα πολύ συνοπτικά περιγράψαμε προηγούμενα, δείχνουν, νομίζουμε, αν είναι τελικά κερδισμένη ή χαμένη η χώρα μας και σ' αυτό το ζήτημα. Υπογραμμίζουν, παράλληλα, και τις ευθύνες εκείνων των πολιτικών δυνάμεων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ κ.ά.), που το καλοκαίρι του 1992 επικύρωσαν με συνοπτικές διαδικασίες τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ερήμην του ελληνικού λαού, περιφρονώντας την εύλογη δημοκρατική αξίωση του ΚΚΕ για επαρκή αντικειμενική λαϊκή πληροφόρηση και για τη διενέργεια εθνικού Δημοψηφίσματος.

Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο, που καταδείχνεται από την παράθεση όλων αυτών των επίσημων στοιχείων και δεδομένων. Αναφερόμαστε στην κοινά διαπιστωμένη πλέον ένταση του βαθμού εξάρτησης,που μας επιφύλαξε στην πράξη η πολυδιαφημισμένη - τότε - "αγορά των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων", αλλά και στον συνεχώς διευρυνόμενο μεταπρατικό χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας. Είναι, άλλωστε, μια κατάσταση, που βιώνουν καθημερινά τα πλατιά λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα - τελευταία - η ευρισκόμενη μπροστά σε συνθήκες ξεκληρίσματος μικρομεσαία αγροτιά...

Επανερχόμενοι, τέλος, στη βασική εκτίμησή μας περί σαφώς αρνητικού αποτελέσματος για τη χώρα μας, όσον αφορά τις γενικές δοσοληψίες της με την ΕΕ, αξίζει να υπενθυμίσουμε και μια ακόμα πλευρά. Οτι, δηλαδή, και αυτές ακόμα οι περιορισμένες χρηματικές απολήψεις προσανατολίζονται αποκλειστικά σε δραστηριότητες κοινοτικών επιλογών και προδιαγραφών και όχι στη βάση εθνικών μας αναγκών και προτεραιοτήτων, που θα υπηρετούσαν ένα σχέδιο αληθινής παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας μας σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.

Αυτή ακριβώς η διαπίστωση ελαχιστοποιεί αντικειμενικά και τη σημασία της περίφημης απορροφητικότητας,πάνω στην οποία στηρίζεται μια ακατάσχετη φιλολογία και μια ανόητη υπερεκτίμηση του βαθμού της.

Και πράγματι, κανένας δεν αμφισβητεί την ανεπάρκεια όλων των κυβερνήσεων να πετύχουν σ' αυτόν τον τομέα, που οι ίδιες έχουν χαρακτηρίσει ως κύριο ζητούμενο.

Την ίδια ώρα, όμως, κανένας - εκτός του ΚΚΕ - δε φροντίζει να πει καθαρά και ξάστερα την αλήθεια στο λαό. Κανένας από τους πολιτικά ποικιλόχρωμους εραστές του Μάαστριχτ δε μιλάει για το πού κατευθύνονται, καθ' υπαγόρευση των Βρυξελλών και των πολυεθνικών μεγαλοσυμφερόντων, αυτά τα"προσφερόμενα" κοινοτικά κονδύλια. Ποιους εξυπηρετούν ουσιαστικά οι διαβόητες υποδομές (μεγάλα έργα κτλ.) και πόσο ξένες είναι προς τις πραγματικές παραγωγικές ανάγκες του τόπου και του λαού, σε μια χρονική περίοδο μάλιστα, που διαπιστώνεται καθημερινά η δραστική συρρίκνωση της παραγωγικής μας βάσης και η συνεχής επιδείνωση της θέσης μας στο σημερινό διεθνή καταμερισμό.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 75% αυτών των εισροών δεσμεύεται για τη χρηματοδότηση των έργων εκείνων, που είναι ενταγμένα στο πρόγραμμα των Διευρωπαϊκών Δικτύων. Ενα πρόγραμμα, με σαφή στόχο (και μοναδικό) την ακόμα πιο ανεμπόδιστη διεθνή κίνηση των κεφαλαίων. Και βέβαια, δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι τη μερίδα του λέοντος από τους πόρους που διατίθενται, την καρπώνονται οι μεγάλες ξένες κατασκευαστικές εταιρίες και κοινοπραξίες.

Για παράδειγμα, το σχετικό, "άρμεγμα" - και μάλιστα με αποικιοκρατικούς όρους - του Αεροδρομίου των Σπάτων,έχει ανατεθεί στα μέλη της γερμανικής κοινοπραξίας "Hochtief Aktiengesel/ schaft" την "ΑΒΒ schaltanlegen Gmdh",την "H. Krantz - TKT Gmdh" και την "Flughafen Athen - Spata".

Επίσης, κυρίαρχη του "παιχνιδιού" στην περίπτωση της Γέφυρας Ρίου Αντιρρίου είναι η κοινοπραξία των γαλλικών εταιριών "GTM international" και GTM,ενώ για την κατασκευή της Λεωφόρου Ελευσίνας - Σταυρού - Σπάτων είναι αποφασιστικός ο ρόλος της γαλλικής εταιρίας "Τransroute int. S. A.".

Οσο για τους πόρους προς τον αγροτικό τομέα, είναι πια κοινό μυστικό ότι η μερίδα του λέοντος καταλήγει στα χέρια των λίγων....

Και ασφαλώς, κουβέντα δε γίνεται για το γεγονός ότι, προϋπόθεση για την όποια απορροφητικότητα αυτών των κονδυλίων είναι η εξασφάλιση μιας πολύ σημαντικής εθνικής μας συμμετοχής εκατοντάδων δισεκατομμυρίων συνολικά...

Αντώνης ΝΤΡΕΚΟΣ