Τα μεγάλα λόγια και οι υπερβολικές έως και εξωπραγματικές εκτιμήσεις για το έργο του Α. Παπανδρέου χαρακτήρισαν - όπως ήταν αναμενόμενο - την ομιλία του πρωθυπουργού, Κ. Σημίτη.

Ετσι, κατά τον πρωθυπουργό, χάρη στον Α. Παπανδρέου "η πολιτική έπαψε να είναι υπόθεση των ολίγων και των εκλεκτών" και έγινε "υπόθεση όλων των Ελλήνων". Μία σημαντική αλλαγή στην πολιτική, είπε ο Κ. Σημίτης, ήταν "η επαναδιατύπωση των σχέσεων Ελλάδας με τις χώρες εκείνες που μέχρι το τέλος της δικτατορίας είχαν παρέμβει στο εσωτερικό της χώρας". Προφανώς εννοεί τους Αμερικάνους, αλλά προτίμησε να το πει κομψά και εκσυγχρονιστικά...

Ο Α. Παπανδρέου, είπε ο πρωθυπουργός, είχε πρωταρχικό μέλημα τη διαμόρφωση "μίας ανεξάρτητης, πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, που θα συμβάλλει στην ύφεση και την παγκόσμια ειρήνη". Βέβαια, το αποτέλεσμα ήταν η συνέχιση των δεσμών της χώρας από τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αποτέλεσμα που αναγνώρισε με τον τρόπο του και ο Κ. Σημίτης, ισχυριζόμενος ότι "η θέση της χώρας στη Βορειανατολική Συμμαχία και την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα αναβαθμίστηκε. Ο Α. Παπανδρέου έδωσε μέσα στην ΕΟΚ τον αγώνα να καταστεί η ΕΟΚ ένα υπερεθνικό σύνολο, όπου οι φτωχές και οι πλούσιες χώρες θα συγκλίνουν προς ένα γενικό υψηλότερο βιοτικό επίπεδο".

Αναφέρθηκε στην "πρωτοβουλία των έξι" και είπε ότι επί Παπανδρέου αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση και επέστρεψαν οι πολιτικοί πρόσφυγες, ενώ οδηγήθηκαν στο προσκήνιο τα κοινωνικά στρώματα "που είχαν καταδικαστεί σε μακροχρόνιο αποκλεισμό, μετά την τραγωδία του εμφυλίου".

Χωρίς να φτάνουν όλα τα παραπάνω, ο Κ. Σημίτης είπε ότι ο Α. Παπανδρέου ήταν "ο ιδεολόγος που αναζητούσε νέους δρόμους για το σοσιαλισμό, δρόμους που ξέφευγαν από τα κυρίαρχα πρότυπα"... Μάλιστα, είπε, ότι "οραματίζονταν ένα σοσιαλισμό ο οποίος εδράζεται περισσότερο στην κοινωνικοποίηση από ό,τι στην κρατική ιδιοκτησία". Βέβαια όλοι θυμούνται ότι από το "σοσιαλισμό των κοινωνικοποιήσεων" έχει μείνει μόνο το περιβόητο άρθρο 4, που απαγόρευε τις απεργίες στις δημόσιες επιχειρήσεις.