Η ζωή, όμως, δεν τους κάνει τα χατίρια. Κάθε τόσο μαρτυράει με το δικό της τρόπο την απανθρωπιά της πολιτικής, της "οικονομίας της αγοράς", της πολιτικής των πολυεθνικών, της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δείχνει με τον πιο παραστατικό και αδιάψευστο τρόπο την απανθρωπιά της πολιτικής τους, το άγριο μέχρι δολοφονίας "μαστίγωμα" των φτωχών, σε αντίθεση με την προκλητική διαβίωση των παράσιτων της κοινωνίας, των καπιταλιστών.

1. ""Τρίο" ήπιε... 6 εκατ. δρχ.!

Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο για τρεις επιχειρηματίες να ξοδεύουν 22.000 δολάρια για ένα δείπνο σε ένα ακριβό εστιατόριο του Λονδίνου. Ομως, ελάχιστοι θα έδιναν το ακριβότερο κρασί του καταλόγου, αξίας 4.950 λιρών (περίπου 2,5 εκατομμύρια δραχμές), στο προσωπικό να το πιει, κρίνοντας πως είναι πολύ ...καινούριο!

"Είναι ο μεγαλύτερος λογαριασμός που έχουν πληρώσει πελάτες στα 26 χρόνια που δουλεύω εδώ", δήλωσε ο..." ("Εθνος", 19 Νοεμβρίου 1997).

2. "Βρέθηκε σε αποθήκη ανάμεσα σε παλιοσίδερα

Αστεγος νεκρός από ασιτία

Μόλις τέσσερις μέρες μετά το θάνατο μιας υπερήλικης μητέρας και του τυφλού γιου της, στην Εξοχή Θεσσαλονίκης, ένα ακόμη περιστατικό εγκατάλειψης, με τραγική κατάληξη, ήρθε χθες να επιβεβαιώσει την αδιαφορία και τον εγκληματικό εφησυχασμό της ελληνικής κοινωνίας".

"Ο ιδιοκτήτης υπόγειας αποθήκης ανταλλακτικών αυτοκινήτων... ανακάλυψε εντελώς τυχαία μέσα στις μάζες από παλιοσίδερα μια τραγωδία. Βρήκε νεκρό από ασιτία άνδρα, ηλικίας 45 - 50 χρόνων, σκελετωμένο, αφού είχε απομείνει μόλις 30 κιλά" ("Εξουσία", Σάββατο 22 Νοεμβρίου 1997).

- Τις τραγικές συνέπειες της κυρίαρχης πολιτικής, που φτάνει μέχρι τη φυσική εξόντωση των απόκληρων της ζωής.

- Την προκλητική διαβίωση και σπατάλη των επιχειρηματιών - καπιταλιστών, των ίδιων που ζητάνε διαρκή μείωση του εργατικού εισοδήματος, συρρίκνωση των κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων - συνταξιούχων, την κατάργηση ουσιαστικά των κοινωνικών δαπανών του κράτους, στο όνομα της "ανταγωνιστικότητας" και της "παγκοσμιοποίησης"!!!

Από την άλλη, είναι φανερή η σπουδή της εφημερίδας, να ξεκόψει το τραγικό γεγονός από τις ρίζες του, να το αποδώσει στην "αδιαφορία και τον εγκληματικό εφησυχασμό της ελληνικής κοινωνίας". Κι έτσι, να βγάλει λάδι την πολιτική της κυβέρνησης,το ίδιο το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα.Ξεκαθαρίζουμε, επίσης, ότι:

• Η όποια αδιαφορία ή εφησυχασμός αναπτύσσονται μέσα στο μπαξέ της κυρίαρχης πολιτικής των αξιών του συστήματος, δεν είναι, όμως, το στίγμα της ελληνικής κοινωνίας, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν.
• Είναι υποχρέωση του κράτους να παρέχει την απαραίτητη κοινωνική πρόνοια σε όσους την έχουν ανάγκη, ώστε, όχι μόνο να μην πεθαίνουν από ασιτία ή από άλλες συναφείς αιτίες, αλλά να τους εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις για αξιοπρεπή ανθρώπινη διαβίωση.

Ζούμε στην εποχή, που μόλις 300 Κροίσοι ελέγχουν το 45% του παγκόσμιου πλούτου" ("Ριζοσπάστης", 23 Οκτώβρη 1997).

Η κυβέρνηση μπορεί να καμαρώνει για το "κοινωνικό" της "πρόσωπο"!

Στην πράξη όμως, υποτάσσει την όποια κοινωνική πολιτική στη δογματική προσήλωση στο "πρόγραμμα σύγκλισης", στην "παγκοσμιοποίηση" και την "ανταγωνιστικότητα". Είναι χαρακτηριστική, από αυτή την άποψη, η απάντηση του Γ. Παπαντωνίου σε ερώτηση δημοσιογράφου:

Δημοσιογράφος: Οι αριθμοί ίσως ευημερούν, αλλά υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που πένονται.

Γιάννος Παπαντωνίου: "Υπάρχουν ομάδες κοινωνικές, οι οποίες αντιμετωπίζουν πρόβλημα και αυτό δεν το αρνείται κανένας. Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση έχει και τις συνέπειές της" ("Το Βήμα" 24 Αυγούστου 1997).

Οι "συνέπειες", για τις οποίες μιλάει έτσι απλά ο κύριος υπουργός, είναι βαριές, κοστίζουν στο λαό και στους κοινωνικά αδύναμους. Σήμερα μετριούνται, με τους πάνω από δύο εκατομμύρια Ελληνες κάτω από το όριο της φτώχειας, με εκείνους που είναι άστεγοι ή χάνουν τη ζωή τους από ασιτία ή εγκατάλειψη.

Είναι ρεαλιστική μια άλλη πολιτική, που θα έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο και όχι τα κέρδη των καπιταλιστών, την ανταγωνιστικότητα και την "παγκοσμιοποίηση"...

Ανδριανός ΜΠΟΥΚΟΥΡΗΣ