Αναρωτιούνται ορισμένοι - και με το δίκιο τους κάποιες φορές - πού οφείλεται αυτή η πανηγυρική επιβεβαίωση μέσα στη ζωή σημαντικών προβλέψεων, προειδοποιήσεων, πολιτικών εκτιμήσεων του ΚΚΕ γύρω από μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία, το λαό, τα πολιτικά κόμματα, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα δελτία των καναλιών. Κι αναφερόμαστε συγκεκριμένα σε κορυφαία θέματα που απασχόλησαν την επικαιρότητα όλο το προηγούμενο διάστημα, όπως ο "κοινωνικός διάλογος", η αμερικανονατοϊκή πολιτική σε σχέση με Ελληνοτουρκικά κλπ. Φτάσαμε στο σημείο μάλιστα από τα σαθρά επιχειρήματα περί "απομόνωσης" του ΚΚΕ, περί "πολιτικής περιχαράκωσης με τη θέση 5 κόμματα 2 πολιτικές", περί "μοναδικού κόμματος που δεν πατά με ρεαλισμό στην πολιτική πραγματικότητα", που "απαρνείται τους θεσμούς και μένει έξω από τα θεσμικά όργανα", να περνάμε, πολύ σύντομα μάλιστα, σε μια πραγματικότητα όπου οι θέσεις και η τακτική που επέλεξε το ΚΚΕ να γίνονται αποδεκτές και να ακολουθούνται όχι μόνο από σημαντικά τμήματα εργαζομένων, ανεξάρτητα πολιτικοϊδεολογικής τοποθέτησης, αλλά και από στελέχη άλλων κομμάτων.

Ετσι, για παράδειγμα, έχουμε τον κ. Καψή, τον κ. Βερυβάκη και άλλους προχτές να αναγνωρίζουν στη Βουλή τις ευθύνες του ΝΑΤΟ για την υπονόμευση των ελληνικών συμφερόντων, να ζητούν ακόμα και έξοδο από τις στρατιωτικές δομές του. Εχουμε την προχτεσινή επίσης αποχώρηση της "Αυτόνομης Παρέμβασης" του ΣΥΝ από τον "κοινωνικό διάλογο" και τη ΔΑΚΕ να αναγγέλλει ουσιαστικά την αποχώρησή της, ενώ είχε προηγηθεί και η καταγγελία του "κοινωνικού διαλόγου" από το μεγαλύτερο Εργατικό Κέντρο της χώρας και το αίτημα για αποχώρηση απ' αυτόν της ΓΣΕΕ. Πράγματα δηλαδή τα οποία, όταν τα διακήρυσσε και τα έπραττε το ΚΚΕ ξεσήκωναν την "οργή" των συγκροτημάτων του Τύπου και άλλων "εκσυγχρονιστικών" δυνάμεων...

Βεβαίως - ισχυρίζονται κάποιοι - η στάση η συγκεκριμένη των στελεχών άλλων πολιτικών δυνάμεων έχουν πιθανόν σχέση και με εσωκομματικά προβλήματα της ΝΔ και του ΣΥΝ, με προσπάθεια χειραγώγησης μιας γνήσιας αντίδρασης του λαού και άλλα σχετικά, διόλου έξω από την πραγματικότητα και τις πολιτικές πιθανότητες φυσικά. Δεν πρέπει όμως - σε κάθε περίπτωση - να διαφεύγει το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση μάλλον δε θα υπήρχε, εάν το ΚΚΕ δεν ακολουθούσε με συνέπεια, σταθερότητα και πείσμα αυτή την πολιτική της "απομόνωσης" κατ' άλλους, την ταξική πολιτική της πλατιάς, ενωτικής αντεπίθεσης θα ισχυριζόμασταν πολύ βάσιμα εμείς... Πολιτική που έθεσε και θέτει στο επίκεντρο τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές μέσα στην ελληνική κοινωνία και όχι τις πλαστές και τεχνητές. Πολιτική, που κάθε μέρα όλο και περισσότερο απλώνει ρίζες γερές μέσα στο λαό, σμιλεύει συνειδήσεις αντίστασης, προβληματίζει και ενεργοποιεί λαϊκές δυνάμεις ενωτικά, αλλά και με σαφή κατεύθυνση τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια.