Κάθε χρόνο στην Ελλάδα γίνονται 98.000 εργατικά ατυχήματα, εκ των οποίων 400 είναι θανατηφόρα. Επίσης σημειώνονται περίπου 30.000 τροχαία ατυχήματα εκ των οποίων τα 2.000 είναι θανατηφόρα.

Τα παραπάνω επισήμανε χτες σε συνέντευξη Τύπου ο καθηγητής Γ. Ανδρουλάκης, ενόψει του 2ου Ευρωπαϊκού Συνεδρίου Τραύματος και Επείγουσας Χειρουργικής, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα από 1 ως 4 Οκτώβρη 1997. "Το τραύμα, είπε ο Γ. Ανδρουλάκης, περιλαμβάνει τα τροχαία, τις βιαιοπραγίες και τα εργατικά ατυχήματα. Οι απώλειες ζωής που προκαλούνται απ' το τραύμα είναι περισσότερες από αυτές που προκαλεί ο καρκίνος και οι αγγειοπάθειες. Αποτελεί, πρόσθεσε, μεγάλο πρόβλημα της δημόσιας υγείας, αφού στις ηλικίες μεταξύ 25 - 44 ετών είναι η πρώτη αιτία θανάτου".

Αν και, όπως υπογράμμισε ο Γ. Ανδρουλάκης, η ζωή δεν αποτιμάται με χρήματα, εντούτοις μπορεί να υπολογιστεί το κόστος αυτών των απωλειών με βάση τις χαμένες εργατοώρες ή τα ποσά που δίνονται για αναπηρικές συντάξεις. Για την Ελλάδα το κόστος υπολογίζεται σε 110 δισ. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο το κόστος υπολογίζεται σε 70 δισ. ECU και στις ΗΠΑ ανέρχεται σε 110 δισ. δολάρια.

Η ακριβής καταγραφή των ατυχημάτων στην Ελλάδα, όπως σημείωσε ο Γ. Ανδρουλάκης, δεν είναι εύκολη, καθώς δεν υπάρχειενιαίος εθνικός φορέας καταγραφής του.

Στο "Ιπποκράτειο" νοσοκομείο ερευνήθηκε η περίπτωση κατά πόσο θα μπορούσαν να είχαν διασωθεί θύματα σε τροχαία ή τραυματίες από εγκληματικές πράξεις: Διαπιστώθηκε, λοιπόν, ότι ένα 4% των τραυματιών - που υπέκυψαν τελικά - θα μπορούσαν να είχαν σωθεί. Μια τέτοια εξέλιξη είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων: Της έγκαιρης αντιμετώπισης, της έλλειψης υποδομής και της κατάλληλης εκπαίδευσης. Στα θανατηφόρα τροχαία - 2.000 το χρόνο - οι μισοί σκοτώνονται επί τόπου, το 30% πεθαίνει τις επόμενες 4 ώρες μετά το τροχαίο, και το 20% αργότερα.

Ο Γ. Ανδρουλάκης είπε ότι σε πανελλαδική κλίμακα χρειάζονται περίπου εφτά κέντρα εξειδικευμένα στο τραύμα.