Είναι σχεδόν είκοσι χρόνια που η μάνα του - όχι ο πατέρας του - τον έφερνε στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ κι έμαθε με κάτι τραγούδια ότι "Τίποτα δεν πάει χαμένο".Μ' αυτό το τραγούδι του Μάνου και μ' ένα "γεια χαρά" ξεκίνησε η συναυλία του Μίλτου Πασχαλίδη χτες στο Λαϊκό Στέκι.Τέτοια τραγούδια "τα έμαθε πιο καλά απ' ό,τι τα δικά του". Και βέβαια ήταν συμβολικό το προλόγισμα του Μίλτου Πασχαλίδη κι όσο τραγούδαγε, τόσο πύκνωνε και ενθουσιαζόταν το ακροατήριο, με τη λαγαρή, γεμάτη ένταση και λυρισμό συναισθήματος φωνή του και με τα ακομπανιαμέντα της κιθάρας του και ταιριασμένους μαζί του την τσελίστα Χριστίνα Κολοβού,τον μπασίστα Βαγγέλη Ζωγράφο,την ακορντεονίστα Βαγγελιώ Δημητράκη,τον βιολιστή Χρήστο Αρμένη και τα κρουστά του Δημήτρη Αρχοντάκη.

Ηταν ένα "πάντρεμα" φωνητικών και οργανικών ήχων με "Παραμύθια με λυπημένο τέλος" (τραγούδια από τον όμορφο, πρώτο δίσκο σε στίχους και μουσική του ταλαντούχου Μ. Πασχαλίδη) και "Κακές συνήθειες",με τραγούδια από τον υπό έκδοση "... εταιρίας επιτρεπούσης", βεβαίως. Μελωδίες που "σκάρωσε" ο τραγουδοποιός για "αλήθειες", από μια φωνή που λέει ότι "είναι φτηνή", μα είναι το αντίθετο. Είναι η "φωνή" ενός "σπουργίτη" της αγάπης και της ομορφιάς. Ενός "ιππότη" της μουσικής του έρωτα και της "άγριας νιότης", που είπε στο ακροατήριο πίνοντας μια γουλιά "στην υγειά σας και σμίγουμε να τραγουδάμε".Είναι μια φωνή μιας κρυμμένης, ρευστής, αλλά συνειδητής "... μαθηματικής ακρίβειας" ευαισθησίας.