Με τη λιτή, αλλά εύγλωττη αυτή φράση, οι εκπρόσωποι του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ), έδωσαν προχτές το στίγμα των οικονομικών επιδόσεων των μεγάλων βιομηχανικών μονάδων στη χώρα μας, κατά το 1995.

Θετική χρονιά λοιπόν για τους βιομηχάνους το 1995. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΣΕΒ, σ' ένα σύνολο 4.386 επιχειρήσεων, τα καθαρά κέρδη αυξήθηκαν από 263,11 δισ. δραχμές το 1994, σε 342,71 δισ. δραχμές το 1995. Σημείωσαν δηλαδή αύξηση κατά 30,25%.Ποσοστό το οποίο είναι τρεισήμισι φορές περίπου μεγαλύτερο από τον επίσημο πληθωρισμό του προηγούμενου χρόνου, ο οποίος είχε διαμορφωθεί στο 9,3% και τέσσερις περίπου φορές μεγαλύτερο από τα ποσοστά αύξησης που πήραν οι εργατοϋπάλληλοι τον ίδιο χρόνο. Αντίστοιχα οι πωλήσεις αυξήθηκαν με ρυθμό 14,5% και η επίσημη αποδοτικότητα των ιδίων κεφαλαίων με 11,32%. Επιδόσεις καθόλου ευκαταφρόνητες, αν λάβουμε υπόψη τους χαλεπούς καιρούς που ζουν οι εργαζόμενοι και ότι η αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της χώρας δεν έφτασε ούτε καν το 2%.

Πού οφείλεται, λοιπόν, αυτή η υψηλή κερδοφορία των μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων; Σύμφωνα με τους εκπροσώπους του ΣΕΒ "η κερδοφορία βελτιώθηκε αποκλειστικά και μόνο λόγω της μείωσης των χρηματοοικονομικών εξόδων". Μια άποψη, που δεν είναι, όμως, καθόλου πειστική. Και τούτο, γιατί από τα ίδια τα στοιχεία του ΣΕΒ προκύπτει, ότι από τη μείωση αυτή προέρχεται ένα μικρό μόνο μέρος της αύξησης των κερδών. Και αυτό, πέρα από το ότι και η μείωση των χρηματοοικονομικών εξόδων έχει ένα κόστος, που κάποιοι το "πλήρωσαν". Το ερώτημα λοιπόν παραμένει ουσιαστικά και ζητά απάντηση. Πού, κυρίως, οφείλεται η τόσο υψηλή κερδοφορία των μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα;

***

Ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, πολύ ωμά δηλώνει ότι δεν τον ενδιαφέρει αν υπάρχουν άνεργοι, άστεγοι, περιθωριοποιημένοι και πόλεις γκέτο, αν το περιβάλλον μολύνεται επικίνδυνα. Δεν τον ενδιαφέρει αν αρρωστήσουν οι εργαζόμενοι και δε βρουν κρεβάτι σε νοσοκομείο, αν βουλιάξει η δημόσια παιδεία. Πολύ περισσότερο, δεν τον ενδιαφέρει αν το εθνικό εισόδημα της χώρας του μοιράζεται με άδικο τρόπο. Ισα - ίσα, φροντίζει για τη συστηματική αναδιανομή του προς όφελος της βρετανικής ολιγαρχίας του πλούτου, με συνέπεια να διευρύνεται συνεχώς το χάσμα μεταξύ των λίγων πλούσιων και των πολλών φτωχών. Ρητά και κατηγορηματικά απορρίπτει το λεγόμενο "Κοινωνικό Ευρωπαϊκό Μοντέλο".Το όραμα του, για την Ευρώπη του μέλλοντος, βρίσκεται στο Επιχειρηματικό Μοντέλο,όπως το αποκαλεί. Ενα μοντέλο το οποίο αναγνωρίζει σαν μοναδική κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική αξία το καπιταλιστικό κέρδος. Τον μόνο θεό στον οποίο οφείλουμε σέβας, απεριόριστη αφοσίωση και υποταγή. Πρόκειται για δηλώσεις οι οποίες αποκαλύπτουν το μέγεθος της κρίσης του σύγχρονου καπιταλισμού, ο οποίος βλέπει σαν μοναδική διέξοδο για την επιβίωσή του την ευθεία επίθεση και συντριβή του ανθρώπινου πολιτισμού. Πρόκειται για απόψεις ασφαλώς επικίνδυνες, οι οποίες θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη, όχι μόνο από εκείνους που θίγονται άμεσα από την αγριότητα του σύγχρονου καπιταλισμού, αλλά και από κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.

***

Οι ελληνικές επιχειρήσεις σημείωσαν υψηλά κέρδη το 1995 - όπως άλλωστε έγινε και τα προηγούμενα χρόνια - για δύο κυρίως λόγους. Επειδή ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων, η παραγωγή δηλαδή άμεσης υπεραξίας και επομένως τα εργοδοτικά κέρδη ανά θέση εργασίας έχουν ανέβει κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια. Και ο δεύτερος και σημαντικότερος λόγος. Επειδή οι ελληνικές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα μετά το 1985, ακολουθούν σε γενικές γραμμές τη συνταγή της Θάτσερ και του μαθητή της Μέιτζορ. Εγκαταλείπουν το "κοινωνικό μοντέλο" και χτίζουν το "βιομηχανικό". Ενισχύοντας πολύμορφα την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου στους χώρους παραγωγής και διάθεσης των προϊόντων, προσφέροντας ποικίλα προνόμια και "κίνητρα", αναδιανέμοντας συστηματικά τον παραγόμενο εθνικό πλούτο προς όφελός του και σε βάρος των εργαζομένων και του λαού.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ

Τα υπέρογκα κέρδη που σημείωσαν οι μεγάλες επιχειρήσεις, για άλλη μια χρονιά, το 1995, αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα πράγματα για το διευρυνόμενο συνεχώς χάσμα μεταξύ της ολιγαρχίας του πλούτου και της μάζας των εργαζομένων