Εγκλωβισμένος στην άρνησή του να παραδεχτεί το γεγονός πως το Σύνταγμα της όποιας αστικής δημοκρατίας δεν μπορεί να είναι ταξικά ουδέτερο, αλλά αντανακλά τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, ο Συνασπισμός αναπτύσσει μια ρητορική γύρω από την επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, αποπροσανατολιστική για τους εργαζόμενους και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα:

Σημειώνει, αναφερόμενος στην αναθεώρηση του Συντάγματος, ο Ν. Κωνσταντόπουλος, πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ: «Δεν αντιμετωπίζεται η κύρια αιτία του πολιτικού προβλήματος που είναι το κυβερνητικό μοντέλο του πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος (...). Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την κύρια αιτία της πολιτικής κρίσης, πρέπει να αλλάξουμε το σύστημα διακυβέρνησης και για να γίνει αυτό στο Σύνταγμα θα πρέπει να απαλείψουμε τη διάταξη που μιλάει για απόλυτη πλειοψηφία (...). Πάμε σε κυβερνήσεις προγραμματικών συμφωνιών ή και σε κυβερνήσεις συνεργασίας».

Εάν λοιπόν, μέσω του Συντάγματος, ανοίξει ο δρόμος για κυβερνήσεις συνεργασίας, τότε έχει αντιμετωπιστεί η κύρια αιτία του πολιτικού προβλήματος και της πολιτικής κρίσης, κατά το ΣΥΝ, άρα καλύτερες μέρες θα ξημερώσουν για το λαό. Αυτή η άποψη κι αν συνιστά αυταπάτη ή καλύτερα απάτη ολκής, με θύμα όσες λαϊκές συνειδήσεις «τσιμπήσουν». Εμπειρία από τέτοια κυβερνητικά σχήματα απέκτησαν αρκετοί λαοί της Ευρώπης. Και ήταν οδυνηρή για τα δικαιώματά τους. Οι προσδοκίες που τους είχαν καλλιεργήσει κόμματα που εμφορούνται από τις ίδιες, πάνω - κάτω, αντιλήψεις με αυτές του ΣΥΝ, διαψεύστηκαν παταγωδώς πολύ σύντομα, σκορπώντας απογοήτευση στα λαϊκά στρώματα. Κι αυτό όχι γιατί υπήρξαν ανίκανοι να εφαρμόσουν μια φιλολαϊκή πολιτική, αλλά γιατί κάτι τέτοιο στον καπιταλισμό είναι αδύνατον να συμβεί. Οποιας απόχρωσης κι αν είναι οι διαχειριστές στο σκοπό που «βαράει» το μεγάλο κεφάλαιο θα χορεύουν, όσο η εξουσία του δεν αμφισβητείται και βεβαίως δεν ανατρέπεται.

Κι ας μη σπεύσει κανείς να χαρακτηρίσει αυτή την άποψη σαν προσωπική του Ν. Κωνσταντόπουλου. Τα ίδια ισχυρίζεται και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΝ Φ. Κουβέλης, υπεραμυνόμενος του «αναγκαίου» της «ριζικής μεταρρύθμισης του πολιτικού συστήματος και της διεύρυνσης της λειτουργίας του με νέους θεσμούς». Ο ίδιος καταγγέλλει την προτεινόμενη αναθεώρηση, που κατά τη γνώμη του «δε θίγει τον πυρήνα του πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης που τροφοδοτεί την κρατική εξουσία»! Και αναδεικνύει σε ζητούμενο της αναθεώρησης τη «διεύρυνση του ρόλου της Βουλής, προκειμένου αυτή να αποκτήσει στοιχεία κυβερνώσας Βουλής, με δεδομένη τη θεσμική υπερτροφία του πρωθυπουργικοκεντρικού συστήματος διακυβέρνησης».

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Αλαβάνος, μιλώντας στην ΚΠΕ του κόμματός του και αναφερόμενος σε σχετικές προτάσεις της κυβέρνησης για την αναθεώρηση, εκτίμησε ότι το «στοιχείο της επίθεσης στο κοινωνικό κράτος και στο δημόσιο χώρο» οι Ελληνες κυβερνώντες το «έχουν δανειστεί από ορισμένες δυνάμεις στην ΕΕ»! Αυτό, όταν σε ολόκληρη την ΕΕ προχωρούν τέτοια μέτρα όχι από ορισμένες δυνάμεις αλλά από το σύνολο των δυνάμεων (κεντροαριστερών, νεοφιλελεύθερων κλπ.). Οταν και στην Ελλάδα αντίστοιχα μέτρα προχωρούν με συναπόφαση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αν αυτό όμως το παραδεχόταν η ηγεσία του ΣΥΝ τότε πώς θα μπορούσε ο Αλ. Αλαβάνος να απευθύνει κάλεσμα σε «όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, δυνάμεις από το χώρο του ΠΑΣΟΚ», να «αντιδράσουμε από κοινού»! Πώς θα μπορούσε στη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή να καλέσει το ΠΑΣΟΚ να αρνηθεί τον εαυτό του και τη φύση του, και να παρεμποδίσει μέτρα όπως η αναθεώρηση του άρθρου 16, όταν το ΠΑΣΟΚ κραυγάζει χρόνια τώρα υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Η ίδια η ΚΠΕ του ΣΥΝ αποφάσισε τον περασμένο Γενάρη πως τα σχέδια της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά στη συνταγματική αναθεώρηση και η «προβολή ώριμων δημοκρατικών αλλαγών» θα πρέπει «να αποτελέσουν πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και ανάπτυξης κοινωνικών κινημάτων, προκειμένου να μπει φραγμός στη θεσμοποίηση νεοφιλελεύθερων λογικών και αντιδραστικών πολιτικών».

Η πρόσκληση του ίδιου του προέδρου του ΣΥΝ προς το επίσημο ΠΑΣΟΚ για μέτωπο ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 (!) δείχνει το μέγεθος του αποπροσανατολισμού και του εγκλωβισμού αγωνιστικών δυνάμεων σε αναποτελεσματικά και θνησιγενή κινήματα που επιχειρούνται από την ηγεσία του ΣΥΝ.