"τούτα τα παιδιά έρχονται από πολύ μακριά, τραβάνε για πολύ μακριά"

και να 'χεις μετά και το μυαλό να σχολιάσεις, να απαντήσεις...

...στα παιδιά ήταν το μυαλό σου

μπορεί και να 'φταιγε αυτό το φως του πρωινού

έκρηξη σκέτη

κι εσύ - μικρό παιδί ξάφνου - να δίνεις με το νου μορφή σε κάτι απαλές λευκές σκιές που κάλπαζαν στον ολοφώτιστο ουρανό

καλεσμένος στο συνέδριο της ΚΝΕ!

... τριάντα ένα χρόνια πριν, ο Τάσος που τον πιάσανε δίπλα στις γραμμές του τρένου την ώρα που 'ψαχνε να βρει φαρδιά κολόνα να κολλήσει τη μεγάλη αφίσα του πρώτου Συνέδριου, αυτήν με το κόκκινο γαρίφαλο.

κι εκείνα τα χιλιάδες άγουρα χέρια σηκωμένα γροθιά στο γήπεδο του Σπόρτινγκ, την ώρα που τραγούδαγαν «περπατά και βροντά και τα σκότη σκορπά η Κομμουνιστική Νεολαία...»

...και την άλλη φορά στο γήπεδο του Πανιώνιου, το Κόμμα! Ξάφνου όλες αυτές οι μυθικές μορφές να βγαίνουν απ' το βάθος του χρόνου και να 'ρχονται εκεί, καταμεσής, να χαιρετίσουν το αύριο!

άντε εσύ τώρα να κάτσεις να γράψεις...

...«είμαστε ανυποχώρητοι και ανυπόμονοι» τον ακούς να λέει - από το βήμα του 9ου Συνέδριου πια.

και το παιδί στο σπίτι, όλο αγωνία - νιόφερτο στην ΚΝΕ - να ρωτά: τι έγινε μπαμπά στο Συνέδριο;

άντε τώρα να γράψεις... του αστικού Τύπου

κόβεις στα γρήγορα δυο - τρία αποσπάσματα - καθρέφτη ενός κόσμου που μόνο ανατροπή του ταιριάζει, βάζεις ψηλά το σύνθημα του Συνέδριου, «κλείνεις σελίδα» και φεύγεις ξανά για κει που αξίζει...

«να κερδίσουμε μαζικά τη νεολαία με την πολιτική του Κόμματος, να κάνουμε την ΚΝΕ την καρδιά και το νου της ελληνικής νεολαίας», προφταίνεις να ακούσεις.

Θα το κάνουν!