Οσα συμβαίνουν στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης με τις μεταγγίσεις μολυσμένου αίματος αφήνουν έκθετο τον Νικήτα Κακλαμάνη. Δυο χρόνια κυκλοφορούσε μέσα στη δαντική κόλαση των νοσοκομείων σα να πήγαινε σε παιδική χαρά. Με τη βοήθεια γνωστών δημοσιογράφων που ξεπερνούν εαυτούς και αλλήλους στο πολιτικό μακιγιάζ, κατάφερε ν' αποκτήσει ένα πρόσωπο τρυφερό και φιλάνθρωπο, ό,τι ακριβώς χρειάζεται κάποιος για να πατήσει στο σβέρκο μας. Αυτό που θυμόμασταν παλιά ως κακό, με τη μορφή του «τετράγωνου» μαύρου που σε πλακώνει, αντικαταστάθηκε από καλά παιδιά τύπου Κακλαμάνη, που παρακολουθούν κάθε ανθρώπινη αναστάτωση μ' εκείνο το βλέμμα του εξωγήινου, το οποίο τους απαλλάσσει, από κάθε ευθύνη. Ο τέως υπουργός μπορούσε, ωστόσο, να συμμετέχει στα υπουργικά συμβούλια και να δέχεται ανερυθρίαστα αποφάσεις που συνεχίζουν, ακόμη και τώρα (που κολυμπάει ανενόχλητος προς το Δήμο της Αθήνας), να ταλαιπωρούν χιλιάδες ασθενείς μαζί με τους γιατρούς, οι οποίοι δεν εισακούονται ποτέ. Και όλα αυτά, μέσα σε συνθήκες που μόνο με σκηνές μάχης μπορούν να συγκριθούν.

Είναι καιρός πια, μαζί με τον καρκίνο, τα εμφράγματα και τα εγκεφαλικά επεισόδια, να προσθέσουμε στη λίστα και τη νόσο των καλών παιδιών που θέλουν να μας κυβερνούν. Να επιστρέψουμε με δύναμη στις εικονομαχίες, προτείνοντας, αντί της αγιογραφίας που ασκούν οι τεχνικοί της εξουσίας για ορισμένα πρόσωπα, την ακτινογραφία τους, όχι όπως τους γέννησε η μάνα τους, αλλά όπως τους αποτελειώνει η ματαιοδοξία τους.