Παπαγεωργίου Βασίλης

Ποια ήταν τα αποτελέσματα; Τα όσα γίνονται τον καιρό αυτό στη Γαλλία αποτελούν την πλέον αδιαμφισβήτητη απάντηση. Η πολιτική αυτή και τα αντίστοιχα μέτρα βοήθησαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη και συσσώρευση των επιχειρηματικών κερδών, αλλά οδήγησαν σε αντιδραστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και σε μείωση των λαϊκών εισοδημάτων, ενώ η ανεργία, ιδιαίτερα των νέων, παραμένει στο... ύψος της. Την ίδια στιγμή, οι Γάλλοι φοιτητές βλέπουν μια συνεχή υποβάθμιση της παρεχόμενης μόρφωσης στα πανεπιστήμια, να απαξιώνονται τα πτυχία και να μεγαλώνουν τα αδιέξοδα που στέκονται μπροστά τους. Και όλ' αυτά αποτελούν ένα μικρό μέρος των συνεχώς εντεινόμενων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων του λαού και της νεολαίας.

Οσο φανερή και αδιαμφισβήτητη είναι η περιγραφόμενη στο προηγούμενο σχόλιο κατάσταση στη σημερινή Γαλλία, άλλο τόσο φανερά γίνονται και μια σειρά από συμπεράσματα. Πρώτον, η πολιτική των καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών - ανεξάρτητα πώς ονομάζεται ή καμουφλάρεται, με τι τρόπους (π.χ., με ή χωρίς διάλογο...) και ρυθμούς εφαρμόζεται - είναι βαθιά ταξική και ενισχύει πολύμορφα τα κέρδη και τη δύναμη της πλουτοκρατίας, σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Οχι μόνο δεν αντιμετωπίζει τα όποια κοινωνικά προβλήματα - π.χ., ανεργία - αλλά τα αναπαράγει σε μεγαλύτερη έκταση και ένταση. Δεύτερον, ποτέ δεν υπήρχε, και πολύ περισσότερο δεν υπάρχει στις σημερινές συνθήκες, κοινότητα συμφερόντων των κεφαλαιοκρατών από τη μια και των εργαζομένων, των άλλων λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας από την άλλη. Το αντίθετο, οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία φέρνουν στο επίκεντρο το γεγονός ότι η ταξική πάλη οξύνεται. Οσοι συνεχίζουν να μιλούν για «κοινωνικό διάλογο», «εργασιακή ειρήνη» και «ταξική συνεργασία» έχουν στο μυαλό τους και επιδιώκουν το ξεγέλασμα και την υποταγή των εργαζομένων και της νεολαίας στις απαιτήσεις των κεφαλαιοκρατών.

Αλλωστε, στα ίδια ακριβώς συμπεράσματα οδηγούν και οι εξελίξεις στη δική μας χώρα. Και βάζουν επιτακτικά την ανάγκη του μαζικού απεγκλωβισμού των εργαζομένων και της νεολαίας από τα κόμματα της πλουτοκρατίας και τους όποιους εκφραστές τους στα κοινωνικά κινήματα. Της αποφασιστικής ενίσχυσης του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, της ταξικής συσπείρωσης και των αγώνων.

Το ίδιο αντικομμουνιστικό λιβελογράφημα, τη «μαύρη βίβλο του (αντι)κομμουνισμού» φαίνεται ότι διαβάζουν, αλλά και ασπάζονται Σ. Μπερλουσκόνι και ο Ε. Αντώναρος. Ο πρώτος δήλωσε το Σαββατοκύριακο σε προεκλογική συγκέντρωση πως οι Κινέζοι επί Μάο Τσετούνγκ «έβραζαν τα μωρά για να τα χρησιμοποιούν ως λίπασμα για τα χωράφια»(!). Στην Αθήνα χτες, ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος κληθείς να σχολιάσει την απίστευτης αθλιότητας αυτή δήλωση του Ιταλού πρωθυπουργού, προς γενική κατάπληξη, όχι μόνο δεν κράτησε στοιχειώδεις «αποστάσεις ασφαλείας» αλλά σχεδόν ταυτίστηκε μαζί της: «Δεν έχω ειδικές γνώσεις για εσωτερικά θέματα χωρών που βρίσκονται μάλιστα τόσο μακριά. Ως δημοσιογράφος ασχολήθηκα κυρίως με τη Μέση Ανατολή»(!), ήταν η «αφοπλιστική» απάντηση του Ε. Αντώναρου. Αυτό που προκαλεί εντύπωση δεν είναι τόσο το μέγεθος της «άγνοιας» του εκπροσώπου, όσο η εμπάθεια και η ταύτιση με ό,τι χυδαίο κυκλοφορεί από τους «φίλους και συμμάχους»...

Τα μεγάλα αφεντικά της πολυεθνικής εταιρίας «UPM-Kymmene Oyj», της τρίτης μεγαλύτερης χαρτοποιίας στον κόσμο, που εδρεύει στο Ελσίνκι της Φινλανδίας, θα επιδιώξουν να αυξήσουν την κερδοφορία της επιχείρησης (άρα και τα δικά τους εισοδήματα) με το κλείσιμο μερικών εργοστασίων και την απόλυση 3.600 εργαζομένων.

Την είδηση αυτή, την αλιεύσαμε στην οικονομική εφημερίδα «Ναυτεμπορική», με τον εξής «εύγλωττο» τίτλο: «Με στόχο την τόνωση της κερδοφορίας η UPM κλείνει εργοστάσια και απολύει 3.600 ανθρώπους». Οι μεγαλομέτοχοι της εταιρίας, που γνωστοποίησαν τα σχέδιά τους και στο Χρηματιστήριο, δεν κρύβουν πως το κλείσιμο των εργοστασίων και οι μαζικές απολύσεις θα αποφέρουν την «εξοικονόμηση» κεφαλαίων (σ.σ. από μισθούς) που θα ανέλθουν «σε 200 εκατ. ευρώ ετησίως»! Μια «εξοικονόμηση», που θα προέλθει από την εντατικοποίηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων στην UPM.

Ειδήσεις, σαν και την παραπάνω, που βλέπουν το τελευταίο διάστημα όλο και πιο συχνά το φως της δημοσιότητας, δεν αφορούν μόνο σε πολυεθνικές επιχειρήσεις με έδρα το εξωτερικό. Αφορούν και επιχειρήσεις που λειτουργούν στην Ελλάδα και τείνουν να γίνουν... «ειδήσεις ρουτίνας».

Δεύτερο: Μιλούν όλοι για το ρόλο που μπορεί να παίξει η Τοπική Αυτοδιοίκηση στην περιφερειακή ανάπτυξη μέσω της διαχείρισης πόρων. Ηδη, όμως, η ΚΕΔΚΕ με συμφωνία και των τριών κομμάτων ζητά φορολογικές αρμοδιότητες και δυνατότητα συμπράξεων με ιδιώτες. Χαράτσωμα δηλαδή των εργαζομένων και άνοιγμα της πόρτας για άλωση κάθε τομέα από το κεφάλαιο. Ποιος μπορεί να πιστέψει στα σοβαρά ότι κάτι τέτοιο θα αποβεί υπέρ του λαού και της ανάπτυξης της περιφέρειας;

Τρίτο: Κατατίθεται από την «ανανεωτική αριστερά» στην Ευρώπη η πρόταση για κρατική παρέμβαση, ενίσχυση του ελεγκτικού ρόλου του κράτους και δημιουργία περισσοτέρων δημόσιων επιχειρήσεων. Και το ΚΚΕ υπεραμύνεται των δημόσιων επιχειρήσεων, αλλά σε συνάρτηση με πάλη για πολιτικές αλλαγές, αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας, της ιδιοκτησίας. Διαφορετικά, η δημόσια επιχείρηση δεν έχει μέλλον σε καθεστώς απελευθέρωσης της αγοράς. Δημόσιες επιχειρήσεις που θα λειτουργούν σαν καπιταλιστικές όπως προτείνεται, τίποτα το διαφορετικό δε θα προσφέρουν ούτε στους εργαζόμενους σ' αυτές ούτε στο λαό συνολικά.

Τέταρτο: Συνδέεται το θέμα της περιφερειακής ανάπτυξης με τα περί «τοπικών κοινωνιών» που προβάλλει ο ΣΥΝ ενόψει των εκλογών. Ομως, τα προβλήματα ανάπτυξης υπέρ των λαϊκών αναγκών άπτονται της κεντρικής πολιτικής γραμμής κι όχι κάποιας «τοπικής»! Ανάπτυξη σημαίνει να ζει καλά ο κόσμος, αν εργάζεται και κάτω από ποιες συνθήκες, τι δικαιώματα και παροχές απολαμβάνει κ.ο.κ. Κι αυτό είναι πρόβλημα βαθύτατα ταξικό πολιτικό, για το οποίο πρέπει να δίνεται καθαρή απάντηση.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Και βέβαια κατά τα ήθη των εποχών, κάποιο ίδρυμα που είναι κερδοφόρο (και προσφάτως απαλλαγμένο από ...ενοχλητικές εισφορές σε ασφαλιστικά ταμεία εργαζομένων) τι άλλο μπορεί να γίνει παρά να καταλήξει σε ...ιδιώτες.

Περί του να λειτουργήσει υπέρ των Ελλήνων φορολογούμενων που απομυζήθηκαν για την ύπαρξη των ιδρυμάτων αυτών ούτε λόγος, ούτε σκέψη. Μάλιστα, για να επιταχυνθούν οι διαδικασίες θα προσληφθεί και ...«διεθνής οικονομικός σύμβουλος».

Ξέρετε αυτές οι εταιρίες που πληρώνονται από το Δημόσιο δισεκατομμύρια για να μπορέσουν να προσφέρουν σε άλλες εταιρίες - αγοραστές (με τις οποίες ποιος ξέρει τι δοσοληψίες έχουν) περιουσία που δεν τους ανήκει.

Σε ανύποπτο χρόνο μάλιστα (πριν λίγες βδομάδες) πέρασε και νομοθετική ρύθμιση που απλοποιεί τις διαδικασίες πρόσληψης τέτοιων «συμβούλων» και τους απαλλάσσει από ελέγχους. Μην κουράζονται κιόλας με «χαρτούρα» και πιστοποιητικά.

ΤΗΝ ...ΑΜΕΡΙΚΗ ανακάλυψαν τα ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης μετά την τραγική υπόθεση του μολυσμένου αίματος. Παντού ακούς καταμετρήσεις των ελλείψεων νοσηλευτικού προσωπικού στα νοσοκομεία και ιδιαιτέρως στα τμήματα αιμοδοσίας.

Πλην, όμως, αυτή η κατάσταση επικρατεί χρόνια, μια και επί χρόνια οι δαπάνες για την Υγεία από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σήμερα παραμένουν σε χαμηλότατα επίπεδα και οι προσλήψεις προσωπικού γίνονται με το σταγονόμετρο.

Μόνο που οι καταγγελίες των αρμόδιων σωματείων, των τοπικών φορέων στην Αθήνα και την επαρχία δεν «εντυπωσίαζαν» αρκετά έως τώρα.

Γρηγοριάδης Κώστας

Η πολιτική εισαγωγής πάμφθηνου μεταναστευτικού εργατικού δυναμικού συνεχίστηκε στις ΗΠΑ και στη δεκαετία του 1980. Κάποια στιγμή, όμως, υπήρξε κορεσμός των σχετικών αναγκών των κεφαλαιοκρατών. Από κει και πέρα, η συνεχιζόμενη εισαγωγή μεταναστών, μόνο προβλήματα δημιουργούσε στο σύστημα. Κι έτσι άρχισαν τα μέτρα περιορισμού και κυνηγητού της λαθρομετανάστευσης. Μέχρι που φτάσαμε στα σχέδια για κατασκευή ενός ηλεκτρονικού φράγματος κατά μήκος των συνόρων ΗΠΑ - Μεξικού και στον άγριο νόμο, που προτείνει τώρα ο Τζ. Μπους και έχει ξεσηκώσει τα πολλά εκατομμύρια μεταναστών, που υπάρχουν ήδη στις ΗΠΑ και όχι μόνο αυτούς, όπως φανερώνουν οι πρόσφατες μεγάλες διαδηλώσεις σε αρκετές μεγάλες πόλεις.

Τι θα γίνει τελικά και αν θα εγκριθεί και θα θεσμοθετηθεί ο προτεινόμενος από τον Μπους νόμος, δεν μπορεί κανείς σήμερα να το προβλέψει. Σίγουρα, όμως, όλα τα παραπάνω, δίνουν μια ακόμη χεροπιαστή απόδειξη του απάνθρωπου χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλισμού και των εντεινόμενων συνεχώς αντιφάσεών του.

Συνεχίζεται η πτωτική πορεία της δημοτικότητας του Αμερικανού Προέδρου, Τζ. Μπους. Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση, που είδε το φως της δημοσιότητας και έγινε από την εταιρία «Γκάλοπ» για λογαριασμό του CNN και της εφημερίδας «USA Today», μόλις το 36% των Αμερικανών επικροτεί τις πολιτικές επιλογές του Μπους, ενώ τις απορρίπτει το 60% των ερωτώμενων. Να σημειωθεί ότι το ποσοστό αυτό είναι το χαμηλότερο για δεύτερη θητεία προέδρου από την εποχή της προεδρίας του Ρ. Νίξον, λίγο πριν ο τελευταίος παραιτηθεί υπό το βάρος του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ. Σύμφωνα με την ίδια δημοσκόπηση, τέλος, το 60% κρίνει πως τα πράγματα «δε βαίνουν καλώς» στο Ιράκ, ενώ το 61% θεωρεί ότι πως ο πόλεμος αυτός είναι η μαύρη «παρακαταθήκη» που θα αφήσει πίσω του ο Τζ. Μπους. Θυμίζουμε ότι ακριβώς πριν από τρία χρόνια, όταν οι ΗΠΑ και οι «πρόθυμοι σύμμαχοί» τους ξεκινούσαν την εισβολή τους στο Ιράκ, η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών επικροτούσε τον εγκληματικό αυτό πόλεμο...

Το σχέδιο φέρει την επωνυμία «Ατζέντα της Ελευθερίας», ανήκει στο αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών και έχει αντικείμενό του τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την ανατροπή του σημερινού θεοκρατικού καθεστώτος στο Ιράν και την αντικατάστασή του με μια φιλοαμερικανική εξουσία. Η σχετική αποκάλυψη έγινε από τους «Κυριακάτικους Τάιμς του Λονδίνου» κι όπως σημειώνει η εφημερίδα κινείται στην ίδια ουσιαστικά λογική με το αντίστοιχο αμερικανικό σχέδιο ανατροπής του Σ. Χουσεΐν στη δεκαετία του 1990, πριν από την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ διαθέτει σοβαρά κονδύλια για την υλοποίηση του σχεδίου (75 εκατ. δολάρια για το 2005 και 85 εκατ. δολάρια για το 2006), ενώ ένα άλλο αξιοπρόσεκτο στοιχείο αποτελεί το γεγονός πως γενικός υπεύθυνος είναι η αναπληρώτρια υφυπουργός Εξωτερικών για θέματα Μέσης Ανατολής, Ελίζαμπεθ Τσέινι. Οχι, δεν είναι συνωνυμία. Είναι η κόρη του Αμερικανού αντιπροέδρου, Ντικ Τσέινι. Εκτός των άλλων, δηλαδή, το Ιράκ και το Ιράν, με ό,τι αυτές οι χώρες συνεπάγονται, αποτελούν οικογενειακή υπόθεση των Τσέινι...