Ετσι ή αλλιώς, όμως, η σχετική πρόταση του προέδρου του ΣΥΝ κάνει σκόπιμες ορισμένες επισημάνσεις. Πρώτον, υποτίθεται πως γίνεται για να προστατεύσει το δικαίωμα της απεργίας. Στην πραγματικότητα, όμως, θέλει να κάνει σαφέστερο το καθεστώς του περιορισμού του. Κι ακόμη περισσότερο, θέτει το καθεστώς αυτό στη «διακριτική ευχέρεια» των αστικών δικαστηρίων και της αντεργατικής νομιμότητας του κράτους της πλουτοκρατίας. Δεύτερον, η πρόταση Αλαβάνου βάζει σε κίνδυνο αυτές τις ίδιες τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα εργατικά δικαιώματα. Απόδειξη γι' αυτό αποτελεί η απάντηση του Γ. Παπανδρέου. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ανταποκρίθηκε θετικά στην πρόταση Αλαβάνου και δήλωσε έτοιμος να συνεργαστεί για τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό της σχετικής νομοθεσίας, ώστε να είναι καθαρό σε ποιες περιπτώσεις γίνεται πολιτική επιστράτευση και καταργείται το δικαίωμα της απεργίας. Τρίτον, οι συχνές αναφορές του προέδρου του ΣΥΝ στις άλλες χώρες της ευρωένωσης, όπου δήθεν είναι αδιανόητα τέτοια αντεργατικά μέτρα, φανερώνουν απλώς τις σχετικές αυταπάτες της ηγεσίας του ΣΥΝ. Αμφιβάλλει κανείς ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις οποιασδήποτε καπιταλιστικής χώρας δε θα έχουν τον παραμικρό δισταγμό για την επιβολή τέτοιων ή ακόμη χειρότερων μέτρων, εάν οξυνθεί η ταξική πάλη και το εργατικό - λαϊκό κίνημα αμφισβητήσει την κυριαρχία των δυνάμεων αυτών;

Αυτά συμβαίνουν, όμως, όταν κάποιοι πρώην κομμουνιστές και αριστεροί έχουν «ξεχάσει» διά παντός ότι η ταξική πάλη γυρίζει τον τροχό της κοινωνικής εξέλιξης...