«Γροθιά» στον «εκπαιδευτικό» αυταρχισμό, που «φωλιάζει» ακόμα σε πολλά σχολεία, στον αναχρονισμό της «θρησκευτικοποίησης» της εκπαίδευσης, που - εν έτει 2000 Μετά Χριστόν - «καλά κρατεί» εν Ελλάδι, στην υποκρισία μιας Πολιτείας, που ενώ επαγγέλλεται το «νέο» και το «σύγχρονο», απεχθάνεται και διώκει τη νεολαία και στη συντηρητικοποίηση, εν πολλοίς, της κοινωνίας, έδωσε ο μαθητής του Β` Γυμνασίου Τρικάλων, Βασίλης Σιδέρης, με τη θαρραλέα, αξιοπρεπή και υπερήφανη στάση και συμπεριφορά που επέδειξε έναντι του διευθυντή του σχολείου του, όταν αυτός θέλησε να του επιβάλει τη συμμετοχή του σε θρησκευτική εκδήλωση, η οποία, μάλιστα, θα γινόταν σε ημέρα σχολικής αργίας και στην περίοδο των σχολικών εξετάσεων. Ο 14χρονος μαθητής αρνήθηκε να δεχτεί τον εξαναγκασμό και, χωρίς «ψευτοτσαμπουκάδες» κι «εξυπνακισμούς», που, σε αρκετές περιπτώσεις, χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά παιδιών αυτής της ηλικίας, υπερασπίστηκε την ελευθερία της βούλησής του, επιδεικνύοντας ωριμότητα σκέψης, πραότητα χαρακτήρα και ήθος ψυχής.

Βεβαίως, τη στάση του αυτή την πλήρωσε. Αποβλήθηκε από το σχολείο του και του απαγορεύτηκε να εξεταστεί στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών. Ομως, η τιμωρία του, που είναι άδικη, δεν είναι ατιμωτική, αλλά, αντιθέτως, αποτελεί τίτλο τιμής για ένα νέο άνθρωπο, καθώς υποδηλώνει την ελεύθερη συνείδηση κι αναδεικνύει, ως παράδειγμα προς μίμηση, τον αγωνιστικό τρόπο ζωής. Η περίπτωση του Βασίλη Σιδέρη - την οποία έφερε στη δημοσιότητα, το προηγούμενο Σάββατο, ο «Ριζοσπάστης» κι έκτοτε αποτελεί «θέμα» για το σύνολο, σχεδόν, των ΜΜΕ - δείχνει πως στη σημερινή εποχή, κατά την οποία πολλοί ισχυρίζονται ότι η νεολαία έχει χάσει τα ιδανικά της, δεν έχει οράματα, είναι άβουλη και συμβιβασμένη, υπάρχουν νέοι, 14χρονα παιδιά, που έχουν το θάρρος και τη δύναμη ν' αντιστέκονται στην επιχείρηση άλωσης της συνείδησής τους, δίνοντας μαθήματα αξιοπρέπειας κι αγωνιστικού ήθους. Αλλωστε, αυτό αποδεικνύεται και από τους αγώνες του μαθητικού κινήματος, τα τελευταία χρόνια, για ουσιαστική μόρφωση και δημοκρατία σ' ένα σχολείο που θα διαμορφώνει συνειδήσεις και συμπεριφορές ελεύθερων πολιτών.

Θετικές και..

Η στάση του Βασίλη Σιδέρη προκάλεσε τις θετικές αντιδράσεις όλων όσοι θέλουν τη νεολαία μας ζωντανή, θαρραλέα, αξιοπρεπή, με ελεύθερη συνείδηση, προσωπική άποψη και αγωνιστικές διαθέσεις για τη ζωή. Στο πλευρό του μαθητή στάθηκε ο πρόεδρος της ΕΛΜΕ Τρικάλων, Μπ. Αργυρίου, ως όφειλε, άλλωστε, εκ του ρόλου του ως παιδαγωγού και συνδικαλιστή. Τη συμπαράστασή τους εξέφρασαν και εκπρόσωποι μαζικών φορέων και πολιτικών οργανώσεων των Τρικάλων, όπως του Συνδικάτου Οικοδόμων, της ΠΕΑΕΑ, της Νομαρχιακής Αγωνιστικής Συνεργασίας, του Συμβουλίου Περιοχής Θεσσαλίας της ΚΝΕ κ.ά., ενώ Ερώτηση στη βουλή για το θέμα κατέθεσε το ΚΚΕ.

Υπήρξαν, όμως, και αρνητικές αντιδράσεις. Φορείς αυτών των αντιδράσεων είναι εκείνοι που, θεωρώντας «άδεια και ακατέργαστα» τα μυαλά των νέων ανθρώπων, επιχειρούν να «μπάσουν» στο νεανικό εγκέφαλο τη δική τους συντηρητική και σκοταδιστική άποψη περί ζωής κι εκείνοι που μπερδεύουν επίτηδες το λειτούργημα του εκπαιδευτικού με το ρόλο του παιδονόμου. Πρώτος και καλύτερος αντέδρασε αρνητικά ο γνωστός στους Τρικαλινούς, για τον θρησκευτικό φανατισμό και τον αντικομμουνισμό του, πρωτοπρεσβύτερος και καθηγητής Γυμνασίου, Πολύκαρπος Τύμπας, οποίος με άρθρο του σε τοπική εφημερίδα - αναφερόμαστε σχετικά σε διπλανή στήλη - επιτίθεται κατά του μαθητή, κατά του προέδρου της ΕΛΜΕ, αλλά και της... ΚΝΕ που του συμπαραστάθηκε, επιδιδόμενος σ' ένα ντελίριο θρησκευτικού σκοταδισμού με αντικομμουνιστικές κορόνες.

Δυστυχώς, στις αρνητικές αντιδράσεις συμπεριλαμβάνεται κι αυτή του Συλλόγου Καθηγητών του Β` Γυμνασίου, που συντάσσεται με τον αυταρχικό διευθυντή Θ. Παπαγεωργίου και με τον προϊστάμενο της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ηλ. Πατσιαρίκα, ο οποίος όχι μόνο ενέκρινε την ποινή σε βάρος του μαθητή, αλλά φέρθηκε με τον χειρότερο τρόπο στον πατέρα του, Κώστα Σιδέρη, ρωτώντας τον προκλητικά αν είναι «άθεος ή Ιεχωβάς» και συμπαραστέκεται στο γιο του! Αλγεινή εντύπωση προκαλεί και η στάση της ΕΛΜΕ Τρικάλων, η οποία, παρά την πρόσκληση του προέδρου της, δε συνεδρίασε να πάρει θέση στο πρόβλημα που έχει προκύψει.

Ολες αυτές οι αρνητικές αντιδράσεις δείχνουν ότι η επιχείρηση χρόνων των εκάστοτε κυβερνήσεων, της εκκλησιαστικής ηγεσίας και του «καθηγητικού κατεστημένου» να «κλείσουν» την εκπαίδευση στα «τείχη» των ταξικών φραγμών, της συντήρησης και του θρησκευτικού χρωματισμού, με μαθητές άβουλους και μοιραίους, «στρατιωτάκια» των σχολείων και «παιδιά του κατηχητικού», συνεχίζεται και εντείνεται, με στόχο να αφαιρέσει από την κοινωνία κάθε αντανακλαστικό εναντίον του αναχρονισμού και κάθε σκίρτημα προόδου. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι το κρούσμα αυταρχισμού στο Β` Γυμνάσιο των Τρικάλων συμπίπτει χρονικά με το θέμα της «σικέ» διαμάχης ανάμεσα στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την Εκκλησιαστική Ιεραρχία περί της αναγραφής ή όχι του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, που αφήνει παράμερα τα ουσιαστικά προβλήματα που σχετίζονται με τη «θρησκευτικοποίηση» της εκπαίδευσης και την ανάγκη χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας.