Δεν ξέρω πώς μου ήρθε αυτή η ερώτηση. Μετά από τόση ώρα κουβέντας. Τόσο θάνατο, τόσο πόνο. Οι φωτογραφίες από την πολιορκία της Φαλούτζα, τα κορμιά και η καταστροφή γέμιζαν τα μάτια μου. Τα λόγια του, οι περιγραφές του αντηχούσαν ακόμη στα αυτιά μου. Κατέκλυζαν το χώρο. Με τα, αραβικής προφοράς, αγγλικά του, την έντονη φωνή του και ένα από τα ηρεμότερα βλέμματα που αντίκρισα ποτέ.

Τι χαζή ερώτηση, μονολόγησα στα ελληνικά. Ρωτάω έναν άνθρωπο, που έζησε την πολιορκία της Φαλούτζα, έναν Ιρακινό γιατρό, που, μόλις πριν λίγο, μου περιέγραφε πώς ακρωτηρίασε τραυματία για να τον σώσει, χωρίς αναισθησία και χωρίς ιατρικά εργαλεία, αν φοβάται.

«Μπορεί ο ήχος από τις βόμβες και τα αυτόματα να μου είναι πιο οικείος από ό,τι σε σένα το κουδούνισμα του τηλεφώνου σου, αλλά ακόμη φοβάμαι και ανατριχιάζω όταν τον ακούω..

Μπορεί να είμαι γιατρός και να έχω συνηθίσει τον πόνο, το αίμα, το θάνατο... αλλά ακόμη κλαίω στη θέα ενός ανθρώπου, ενός παιδιού που δεν πρόλαβα να σώσω... που δεν μπορώ να ανακουφίσω... Αδειάζω μέσα μου... Δεν ξέρω πώς να στο περιγράψω.. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι δε μου έχει μείνει τίποτε ανθρώπινο παρά μόνο πόλεμος και χάος... Νιώθω κουρασμένος... Υπερβολικά κουρασμένος... και ναι, φοβάμαι...».

«Δεν είμαι διαφορετικός από εσένα... από όλους σας... την ίδια ηλικία έχουμε», συνεχίζει αναγκάζοντάς με να τον ξανακοιτάξω. «Μια φυσιολογική ζωή θέλω. Αυτό μου έχει λείψει περισσότερο από όλα. Οταν βρίσκομαι εκτός Ιράκ... σας ζηλεύω... Μία ημέρα να είχα.. Μόνο μία ημέρα.... Πολλές φορές σκέφτηκα να μη γυρίσω.. Γυρνάω, όμως... Και τώρα θα γυρίσω... Και την επόμενη φορά που θα τύχει, αν μπορέσω, να είμαι εκτός Ιράκ... θα ξαναγυρίσω πίσω....

Γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Η χώρα μου γίνεται κομμάτια και οι κατακτητές μπαίνουν στο σπίτι μου... Δεν έχω επιλογή παρά μόνο να γυρίσω πίσω και να βοηθήσω... Γιατρός είμαι, αυτό μπορώ να κάνω... Δεν έχω τίποτε να χάσω.... Δε μου έμεινε τίποτε πια. Μόνο μια ελπίδα: ότι στο τέλος, οι κατακτητές θα φύγουν... Αν δεν είμαι εγώ, θα είναι άλλοι...

Και την επόμενη φορά, κάποια φορά, θα έρθετε εσείς στην ελεύθερη Βαγδάτη... Και ίσως να μπορώ να σας υποδεχτώ...».

Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την «ευλογημένη» ημέρα της «μεταβίβασης της εξουσίας» στο Ιράκ και την «πολιτική εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και της ελευθερίας»...

Για την καταγραφή: