Τρίτη 18 Νοέμβρη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 40
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Μονόλογος μπροστά στο χαζοκούτι

Εβλεπε την εκπομπή στο «σοβαρό» κανάλι (που δεν πάνε αστρολόγοι και σκυλάδες) ανήμερα της επετείου. «30 χρόνια ιδανικά», έλεγε ο υπότιτλος κι εκείνη σκεφτόταν: «Παιδεία, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία! Ναι, είναι ιδανικά, είναι όμως και αιτήματα»...

Ηταν κι εκείνος ο υπουργός στο γυαλί, που είχε αφήσει κατά μέρος την ξύλινη γλώσσα περί «εκσυγχρονισμού» και «ανάπτυξης» και μιλούσε δήθεν απλά κι ανθρώπινα: «Τότε - είπε - δεν είχαμε σωστή Παιδεία, δε μαθαίναμε στο σχολείο αυτά που έπρεπε»... Εξεγέρθηκε η γυναίκα: «Γιατί τώρα, βρε ξεδιάντροποι, μαθαίνετε στα παιδιά μας σωστά πράγματα; Είδα εκείνο το κομμάτι στο βιβλίο του γιου μου για την "προοδευτικότητα" του ελαστικού ωραρίου και έφριξα. Βρε, πουλάκι μου, είναι προοδευτικό να δουλεύεις 12 ώρες τη μέρα ή να δουλεύεις μόνο 4 και να μην πάρεις ποτέ σύνταξη; Για το Σικάγο και τη Νέα Υόρκη, για το αίμα που χύθηκε για το 8ωρο, σας μαθαίνουν τίποτα; Τίποτα».

Η εκπομπή συνεχίστηκε. Βγήκε ένας «αυτόνομος καλλιτέχνης», για να πει ότι το Πολυτεχνείο υπερέβη τα κόμματα κι ήταν μια «φοιτητική εξέγερση». «Τι μας λες μωρέ;», εξεγέρθηκε πάλι η γυναίκα, «κι οι θείοι μου, που ήταν στο ΠΑΜ, που πέρασαν από το σπίτι τότε, πριν πάνε στη διαδήλωση, τι ήταν; Κι ο ξάδερφός μου, της Νομικής, που ήταν στην ΚΝΕ και κρυβόταν μετά, τι ήταν, ακομμάτιστος φοιτητάκος; Η μάνα μου φοβόταν τότε κι εμείς κρατήσαμε την οργή μας και κάτσαμε σπίτι. Εκείνοι που ήταν στο Κόμμα όμως, έτρεξαν».

Μετά έπεσαν τα καθιερωμένα ρεπορτάζ στα σχολεία, όπου ομαδικώς οι μαθητές παπαγάλιζαν ότι τιμούν «τα παιδιά του Πολυτεχνείου που έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι». Κι η γυναίκα αναρωτιέται: «Δηλαδή εγώ που δούλευα 30 χρόνια σα σκυλί και ξαφνικά με πέταξαν με τον ίδιο τρόπο στην ανεργία είμαι ελεύθερη; Τώρα που έχω ξεχάσει τι γεύση έχει το μοσχαράκι, που προτιμάω να φτιάξω φακές αντί για γίγαντες γιατί είναι πιο φτηνές, είμαι ελεύθερη;

Φταίω κι εγώ όμως, που τόσα χρόνια δεν πήρα μια φορά τα πόδια μου να κατέβω σ' ένα συλλαλητήριο. Φοβόμουν το χαφιέ του εργοστασίου μη με γράψει στα τεφτέρια του, μετά φοβόμουν τα επεισόδια, λες και δεν ξέρω ότι είναι στημένα για να κρατούν τον κόσμο στα σπίτια του. Φοβάμαι, όπως το καλοκαίρι, που μου είπε η κόρη μου ότι θα πάει να διαδηλώσει στη Θεσσαλονίκη, όπως φοβόταν η μάνα μου τότε για τ' αδέρφια της. Κολοκύθια. Τόσα χρόνια τι κέρδισα; Τι καταφέρνω με το να χαζεύω όλους αυτούς τους ρεζίληδες στο χαζοκούτι και να τους σιχτιρίζω;». Εκλεισε την τηλεόραση, έβαλε μια ζακέτα και κατέβηκε για το Πολυτεχνείο, για την πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία.


Γιάννα ΣΤΡΕΒΙΝΑ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ