Ηταν απρόβλεπτος ο νέος μουσικός όταν, ερωτηθείς αν νιώθει ότι είναι μέλος της παγκόσμιας των καλλιτεχνών, απάντησε: «Η λέξη καλλιτέχνης στις μέρες μας είναι φτηνή, πρόστυχη, αναληθής, συντεχνιακή, κάτι σαν Μακντόναλντς. Εγώ ουδεμία σχέση έχω με αυτή τη βιομηχανία».

Ο λόγος του νέου είναι επίκαιρος τώρα που η Ευρώπη βουλιάζει και τα τελευταία μαλλιά που προσπαθεί να τραβήξει για να κρατηθεί είναι αυτά των νέων καλλιτεχνών. Ο λόγος του εκφράζει χιλιάδες νέους που μπροστά στην εμπορευματική κοινωνία γυρίζουν οριστικά την πλάτη τους, αναζητώντας δικούς τους τρόπους προώθησης του έργου τους. Γι' αυτό ανατρέχουν σε παρέες που ανέτρεπαν κάποτε - με την παρουσία τους και μόνο - το κατεστημένο.

Οι νέοι ανατρέχουν στη ζωγραφική του Πάμπλο Πικάσο, στην περίφημη διάλεξη που έδωσε ο Λόρκα το 1934 στο Μπουένος Αϊρες για την πρακτική και τη θεωρία του «ντουέντε», και στην ακεραιότητα του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι. Δίπλα σε αυτούς χτυπάει το πλυντήριο των κατεστημένων καθωσπρέπει καλλιτεχνών, που όχι μόνο ξεπλένει κυβερνήσεις αλλά γίνεται και η βιτρίνα τους. Αυτή είναι η αλήθεια και ας σταματήσουμε να τους χαϊδεύουμε. Χτυπάει το πλυντήριο των κατεστημένων καλλιτεχνών σαν κουμπαράς μέσα στο ευαγές ίδρυμα της αμφίβολης δημοκρατίας μας, θυμίζοντας τη θαυμάσια φράση κάποιου ότι αυτό που εκπροσωπεί ο Μεσιέ Τατουλίς είναι «εξτραβαγκάντσια για καραγκιόζηδες».