Ενα δηλητηριώδες ψήφισμα που προτάθηκε για έγκριση από τον πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, τον Γερμανό Ε. Μπροκ, ενόψει της 9ης του Μάη και των 60 χρόνων από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, ήρθε να υπενθυμίσει ότι η προσπάθεια ξαναγραψίματος της Ιστορίας στα μέτρα των ιμπεριαλιστών εντείνεται. Το περιεχόμενο του ψηφίσματος συνιστά ύβρη για τα εκατομμύρια θύματα του φασισμού, ωμή παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας και πρόκληση για κάθε δημοκρατικό άνθρωπο της Ευρώπης. Κι αξίζει να συναντήσει τη μέγιστη καταδίκη και περιφρόνηση ακριβώς γιατί δεν αποτελεί μια μεμονωμένη ενέργεια αλλά εντάσσεται σε μια συνολικότερη προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, διαγραφής των μηνυμάτων της Αντιφασιστικής Νίκης και της τεράστιας προσφοράς της Σοβιετικής Ενωσης στη συντριβή του φασισμού-ναζισμού.

Το εν λόγω ψήφισμα - το οποίο απορρίφτηκε ως είχε, πριν φτάσει στο Ευρωκοινοβούλιο, καθώς συνάντησε έντονες αντιδράσεις, αλλά ο συγγραφέας του επανήλθε μ' ένα δεύτερο εξίσου εμετικό - αν και υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε με αφορμή τα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης, ουσιαστικά δε στρέφεται εναντίον του χιτλερικού φασισμού, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος του αναλώνεται σε αντισοσιαλιστική και αντισοβιετική προπαγάνδα.

Στο πρώτο ψήφισμα εξισώνεται ο Χίτλερ με τον Στάλιν σαν «δικτάτορες ενωμένοι ενάντια στις δημοκρατικές προσδοκίες των εθνών της Ευρώπης», η «συνωμοτική δράση των οποίων έβαλε τα θεμέλια γι' αυτό που κατέληξε στη διαίρεση της Ευρώπης για δεκαετίες». Την ίδια στιγμή που η τεράστια συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης διαγράφεται, ο συγγραφέας του ψηφίσματος δε διστάζει να εκφράσει ευγνωμοσύνη «σε εκείνα τα έθνη, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, που με σθένος υποστήριξαν την αποκατάσταση της δημοκρατίας στο δυτικό μέρος της ηπείρου μας»!

Οπως προαναφέρθηκε, το αντισοβιετικό, αντισοσιαλιστικό μένος διατρέχει ολόκληρο το κείμενο, στο οποίο γίνεται λόγος για «δεινά, αδικία και μακροπρόθεσμη οικονομική υποβάθμιση που προκλήθηκε από τη διαίρεση της Ευρώπης μετά το 1945», εξαίρονται «οι τεράστιες προσπάθειες των εθνών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που έχουν ξεπεράσει τα ολοκληρωτικά καθεστώτα τα οποία τους επιβλήθηκαν μετά τον πόλεμο» και αναφέρεται σαν ιστορική ευκαιρία η «πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας για την πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική ανάπτυξη» των εθνών αυτών συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας, κόντρα στη σημερινή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι χώρες αυτές, όπου καμία τέτοια ανάπτυξη δε σημειώνεται για τους λαούς τους.

Φυσικά, ο συγγραφέας του ψηφίσματος δεν παραλείπει να εγκωμιάσει την «επιτυχία της ευρωπαϊκής επανένωσης» και της διεύρυνσης της ΕΕ με τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, την οποία μάλιστα παρουσιάζει σαν έκφραση της στενότερης ένωσης των εθνών, του ότι ξεπεράστηκε ο διχασμός σε θύματα και επιτιθέμενους, νικητές και ηττημένους, σαν ευκαιρία να «ενώσουμε τις μνήμες μας στο δρόμο για μια ευρωπαϊκή μνήμη». Κάπως έτσι, ειδυλλιακά και κυρίως αταξικά, παρουσιάζει την ένωση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων που τσακίζει σήμερα λαούς και δικαιώματα, τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό, γέννημα-θρέμμα του οποίου υπήρξε ο φασισμός-ναζισμός. Τολμά ακόμα να ζητήσει να αποτιθεί «φόρος τιμής στα θύματα όλων των δικτατοριών», που όπως ισχυρίζεται περνά μέσα και από την εναντίωση προς «όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, όποια κι αν είναι η ιδεολογική τους βάση»!

Στο πλαίσιο αυτό δε διστάζει να προχωρήσει και σε μαθήματα διαστρεβλωμένης Ιστορίας με τον ισχυρισμό ότι «η ολοκληρωμένη γνώση της ιστορίας της Γιάλτας και των επιπτώσεών της μπορεί να βοηθήσει να δυναμώσει η ενωμένη Ευρώπη, η δημοκρατία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη» και να παροτρύνει τη Ρωσία να «εκτιμήσει ολόκληρη την ιστορία της και να δεχτεί να αναγνωρίσει τα σημεία και της ήττας του ναζισμού και της προσάρτησης των βαλτικών κρατών, την οικοδόμηση κρατών-δορυφόρων στην Κεντρική Ευρώπη, καθώς και να τιμήσει όχι μόνο τα θύματα του ναζισμού αλλά και του μπολσεβικισμού»!

Κατόπιν των αντιδράσεων που συνάντησε αυτό το ψήφισμα ο συγγραφέας του επανήλθε με ένα δεύτερο, που δε διαφοροποιείται παρά ελάχιστα και σε επιμέρους σημεία. Και σ' αυτό το ψήφισμα αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι «για μερικά έθνη το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου σήμανε τη συνέχιση της τυραννίας από τη Σοβιετική Ενωση», καθώς «οι χώρες που βρίσκονταν ανατολικά αυτού που επρόκειτο να γίνει το Σιδηρούν Παραπέτασμα εξαιτίας της Συμφωνίας της Γιάλτας» υπέφεραν «δεινά, αδικία, οικονομική υποβάθμιση (ή εξαθλίωση)»! Ακόμα «καλωσορίζει το γεγονός ότι οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης μπορούν τώρα να απολαύσουν κι αυτές την ελευθερία και το δικαίωμα να αποφασίζουν για τη μοίρα τους, μετά από δεκαετίες σοβιετικής κατοχής και το ότι 10 απ' αυτές έχουν γίνει μέλη της ΕΕ»! Ενώ διακηρύσσει υποκριτικά ότι καμία χώρα δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για τη μοίρα μιας άλλης χώρας. Δικαίωμα που προφανώς δεν ίσχυε για χώρες των Βαλκανίων, της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, στο αιματοκύλισμα των οποίων η ΕΕ συμμετείχε και συμμετέχει.