Από τους τέσσερις αυτούς άξονες πολιτικής, θα αφαιρέσουμε τα πολλαπλά επεισόδια που έλαβαν χώρα στο σίριαλ της δημοσιονομικής απογραφής. Απλώς, εν συντομία θα επισημάνουμε τα ακόλουθα. Η ύπαρξη των κρυφών ελλειμμάτων και των κρυφών χρεών, για τα οποία κατηγορούσε η ΝΔ - ως αντιπολίτευση - τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, σε τελική ανάλυση αποδεικνύουν τον βαρύνοντα ρόλο των δημόσιων δαπανών στην αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες χώρες της ΕΕ. Το βάρος της καπιταλιστικής συσσώρευσης έπεσε στις κρατικές δαπάνες, οι οποίες στήριξαν τόσο τη ζήτηση, όσο και την ανάπτυξη γενικότερα. Από την άλλη, η ύπαρξη του αυστηρού Συμφώνου Σταθερότητας που υιοθετήθηκε το 1997 μετά από προτάσεις του γαλλογερμανικού άξονα - που σήμερα ζητούν την αναθεώρησή του - οδήγησε στο θέατρο του παραλόγου που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ να εμφανίζουν προϋπολογισμούς συνεπείς με το Πρόγραμμα Σταθερότητας, ενώ με τη χρήση της δημιουργικής λογιστικής, να «κρύβουν» ελλείμματα και χρέη. Από την άλλη, είναι εμφανές σήμερα ότι η κυβέρνηση της ΝΔ χρησιμοποίησε τη δημοσιονομική απογραφή, για να δικαιολογήσει τις σκληρές πολιτικές λιτότητας που έχει αποφασίσει να εφαρμόσει. Πρέπει, τέλος, να σημειώσουμε ότι η εν εξελίξει «δημοσιονομική κρίση», η οποία αποτυπώνεται στη συνεχή αύξηση του δημόσιου χρέους της χώρας, συμβαδίζει με την ανοδική πορεία των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, και την ανοδική πορεία των καπιταλιστικών κερδών.

Η ψήφιση του αναπτυξιακού και του φορολογικού νόμου, από την κυβέρνηση της ΝΔ, υπήρξε η απόρροια μιας πολιτικής και ιδεολογικής ζύμωσης στην οποία επιδόθηκαν τα κυβερνητικά στελέχη όλους τους προηγούμενους μήνες. Ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών δεν έπαψε να διακηρύττει ότι στόχος της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, είναι να δημιουργήσει μια εξωστρεφή οικονομία, που θα στηρίζεται στην κινητοποίηση του ιδιωτικού τομέα. Οτι η κυβέρνηση επιδιώκει να ενισχύσει την ανταγωνιστική θέση της χώρας με τη δημιουργία ενός εύκρατου επενδυτικού περιβάλλοντος, όπου θα ανθίσει η ιδιωτική πρωτοβουλία... Με λίγα λόγια, προέχει η πολύπλευρη στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου, που «εκπροσωπεί» την Ελλάδα στο διεθνή ανταγωνιστικό στίβο. Με πρότυπο την Ιρλανδία, το ακραίο νεοφιλελεύθερο πείραμα των πολυεθνικών στο βόρειο άκρο της Ευρώπης, η κυβέρνηση με το μεν φορολογικό νόμο μείωσε το συντελεστή κερδών των ανωνύμων εταιριών και των ΕΠΕ, από το 35% στο 25% σε διάστημα μιας τριετίας (2005 - 2007), ενώ με τον αναπτυξιακό νόμο, παραχωρεί νέα ισχυρά οικονομικά κίνητρα στις επιχειρήσεις που επενδύουν στην Ελλάδα αλλά και στα Βαλκάνια (στη βάση του ΝΑΤΟικής έμπνευσης Σχεδίου Ανασυγκρότησης των Βαλκανίων). Ο νόμος αποσυνδέει την κρατική ενίσχυση των επενδύσεων από την υποχρέωση δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, καταργεί τη διάκριση των παλιών και νέων επενδύσεων, ενώ με άλλη διάταξη επιχορηγεί τις προσλήψεις προσωπικού που θα κάνουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Με λίγα λόγια, ο ΣΕΒ υπαγόρευε και η κυβέρνηση, σε ρόλο δακτυλογράφου, συνέτασσε το νομοσχέδιο... Οι εκπρόσωποι, πάντως, των βιομηχάνων, δε δίστασαν να χαρακτηρίσουν... άτολμο τον αναπτυξιακό νόμο και έκαναν κριτική στην κυβέρνηση ότι θα μπορούσε να μειώσει περισσότερο τους φορολογικούς συντελεστές κερδών, καθώς στην Ιρλανδία τα επιχειρηματικά κέρδη φορολογούνται με 12%... Στην προκειμένη περίπτωση, οι βιομήχανοι δεν είναι ειλικρινείς και το ξέρουν. Γιατί μόνο κατ' όνομα τα καπιταλιστικά κέρδη στην Ελλάδα φορολογούνται σήμερα με συντελεστή 35%. Αν λάβουμε υπόψη τη δυνατότητα σχηματισμού αφορολόγητων αποθεματικών, αλλά και άλλες προκλητικές διατάξεις, όπως ο συμψηφισμός ζημιών με τα κέρδη επόμενων χρήσεων, ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής κερδών στην Ελλάδα, είναι σήμερα από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη, κάτι που ομολογεί και σχετική μελέτη του Ελληνικού Κέντρου Επενδύσεων (ΕΛΚΕ) που είχε συνταχτεί το 2002. Οσο για την εισοδηματική πολιτική του 2005, η κυβέρνηση, με την επίκληση των ορίων αντοχής της οικονομίας και των περιορισμών που επιβάλλει η άσκηση της δημοσιονομικής πολιτικής, συνέχισε τις πολιτικές λιτότητας, που ακολουθούσαν όλες οι κυβερνήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Εχουμε, δηλαδή, από την πλευρά της κυβέρνησης, την εφαρμογή μας συνεπούς ταξικής πολιτικής, η οποία μοιραία και αναπόφευκτα θα διαιωνίσει και θα επιτείνει τη συσσώρευση πλούτου στα χέρια λίγων, παράλληλα με την εξάπλωση της φτώχειας, της σχετικής αλλά και της απόλυτης, σε μεγάλες κατηγορίες του ελληνικού πληθυσμού. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι με την εφαρμογή των συγκεκριμένων πολιτικών, οι ήδη μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες τα επόμενα χρόνια, θα διευρυνθούν περαιτέρω, εξέλιξη η οποία θέτει με επίταση το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα που διαπερνά την ελληνική κοινωνία με ιδιαίτερη ένταση τις δυο τελευταίες δεκαετίες. Πρόβλημα το οποίο θέτει το εξής δίλημμα: Αν η ελληνική κοινωνία θα συνεχίσει να αναπτύσσεται και να λειτουργεί μέσα στα στενά και ασφυκτικά πλαίσια των πολιτικών της ΟΝΕ και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, δρόμος ο οποίος οδηγεί στην όλο και μεγαλύτερη καταλήστεψη των όρων ζωής των εργαζομένων προς όφελος του καπιταλιστικού κέρδους. `Η αν κάποια στιγμή τεθεί το ζήτημα του άλλου δρόμου, που θα υπηρετεί την ανάπτυξη, με στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων, προοπτική η οποία κατ' ανάγκη έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το σύστημα καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και το συνολικό ιμπεριαλιστικό πλαίσιο, το οποίο λειτουργεί σήμερα σαν προστατευτικό κέλυφος της σημερινής κατάστασης πραγμάτων.

Οσο για την κριτική που ασκεί η σημερινή κυβέρνηση στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ότι οδήγησαν απροετοίμαστη τη χώρα στην ΟΝΕ, επειδή δεν προώθησαν τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, είναι εμφανές ότι, από τη σκοπιά που ασκείται η κριτική, υποτιμά και υποβαθμίζει την προσφορά τους στον καπιταλιστικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Γιατί είναι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ που στάθηκαν άτεγκτες και απίστευτα σκληρές απέναντι σε κάθε λαϊκό αίτημα, τη στιγμή που λεηλατούσαν με ποικίλους τρόπους λαϊκές κατακτήσεις δεκαετιών. Αλλωστε, τα εύσημα που απέσπασε «το σύστημα ΠΑΣΟΚ» από τον ΣΕΒ και την ολιγαρχία της χώρας, είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας των μεγάλων υπηρεσιών που προσέφεραν όλα αυτά τα χρόνια στον ελληνικό καπιταλισμό.