ΤΟ 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ άρχισε τις εργασίες του. Το συνοδεύουν - εκτός από τις ευχές που έχουν συναισθηματικό χαρακτήρα - οι ελπίδες του ταξικού και ευρύτερου κοινωνικού χώρου, ότι θα ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες και θα χαράζει δρόμους. Οχι ως τομή στην ιστορία του, αλλά ως διαλεκτική συνέχεια αγώνων, μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα.

ΤΟ Κόμμα προσδιόρισε με τις Θέσεις την πορεία του, εκτιμώντας την ένταση των επιθέσεων του κεφαλαίου, αλλά και τη δυναμική των ταξικών αγώνων που αναπτύσσονται.

Το Συνέδριο του ΚΚΕ συμπίπτει με την ατμόσφαιρα δυσωδίας και ζόφου, από τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται τον τελευταίο καιρό, ως παράγωγα του συστήματος. Και με την έννοια αυτή θα ήταν λάθος να κριθούν ως μεμονωμένα περιστατικά. Η κρίση αυτή διαχέεται ως γάγγραινα στο κοινωνικό σώμα και συνδέεται με τη γενικότερη αποσύνθεση.

Η κρίση είναι βαθύτατα «δομική», συμπαρασύρει και αυτά τα υποκριτικά κουρέλια θεσμών και αξιών και εκφράζεται πολυεπίπεδα, σηματοδοτώντας παράλληλα την επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών.

Η προβολή του όρου «αυτοκάθαρση» μέσα στις συνθήκες αυτές παίρνει ακόμη υποκριτικότερο χαρακτήρα, αφού και οι εκπρόσωποι της επουράνιας και της επίγειας Δικαιοσύνης εμπλέκονται στη διαφθορά.

Σε γενικότερο επίπεδο ο αρχιτρομοκράτης του ιμπεριαλιστικού κέντρου απειλεί με νέους πολέμους το Ιράν και τη Συρία, ως πρώτη δόση. Σ' αυτή την «ιστορική συγκυρία, εμείς προχωράμε δυναμικά, αγωνιστικά, σε ταξική βάση. Και να θυμούμαστε την πρόβλεψη του Λένιν στο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού»: «Τα μονοπώλια, η ολιγαρχία, οι τάσεις προς την κυριαρχία, η εκμετάλλευση ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού μικρών, ή αδύναμων εθνών από μια μικρή χούφτα από πλουσιότατα έθνη αποτελούν τα διακριτικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού που μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε παρασιτικό καπιταλισμό, ή καπιταλισμό που σαπίζει»...