Στην πραγματικότητα της σημερινής εμπορευματοποιημένης εκπαίδευσης, που γίνεται όλο και ακριβότερη και απλησίαστη για τα λαϊκά στρώματα, αναφέρθηκε στην εισηγητική της παρέμβαση η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Παιδείας.

Αρχικά σημείωσε ότι κεντρικό σύνθημα και γενικό πρόσταγμα της ΕΕ είναι η αύξηση των ιδιωτικών δαπανών για την εκπαίδευση, και εξήγησε: «Στη βάση αυτή, συντελούνται δύο παράλληλες και αλληλοεξαρτημένες διεργασίες. Από τη μια μεριά, ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα της εκπαίδευσης αναβαθμίζεται διαρκώς (με πρόσφατο κραυγαλέο παράδειγμα την απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για την επαγγελματική ισοτιμία των πτυχίων που εμπορεύονται τα κάθε λογής ψευτο-κολέγια με εκείνα των δημόσιων πανεπιστημίων), ενώ από την άλλη τα δημόσια σχολεία και τα ανώτατα ιδρύματα εκβιάζονται να λειτουργήσουν ανταγωνιστικά και ανταποδοτικά, σαν αυτοχρηματοδοτούμενες επιχειρήσεις».

Αφού αναφέρθηκε σε σειρά παραδειγμάτων της αγοραίας πραγματικότητας που διαμορφώνεται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, καθώς και στην εμπειρία από άλλες καπιταλιστικές χώρες υπογράμμισε με έμφαση: «Το σοβαρότερο πρόβλημα από την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης δεν είναι πόσα πληρώνουν οι γονείς, αλλά το ότι όσο ακριβαίνει η εκπαίδευση, τόσο φτηνότερο γίνεται το περιεχόμενό της και φτωχότερο το αντίκρισμά της για τη ζωή και το μέλλον των παιδιών. Γιατί τέτοια πολύτιμα πράγματα, όπως η μόρφωση, δεν έχουν ανταλλακτικήαξία, δεν μπορεί δηλαδή να αντιμετωπίζονται σαν εμπορεύματα».

«Δεν υπάρχει αμφιβολία - συνέχισε η Ε. Μηλιαρονικολάκη - ότι ένα πολυπλόκαμο και πολύ πιο διεισδυτικό δίκτυο μηχανισμών πνευματικής εκμετάλλευσης πολιορκεί τη νεολαία, μέσα και έξω από το σχολείο, που σαν το σαράκι κατατρώγει αργά και σταθερά τη συνείδησή της και την προετοιμάζει για την αυριανή ακόμη πιο ωμή και βάναυση υλική εκμετάλλευσή της».

Καταλήγοντας η ομιλήτρια υπογράμμμισε: «Αναμφίβολα, η ατομική προσπάθεια του κάθε συνειδητού γονιού και εμπνευσμένου δασκάλου ή καλλιτέχνη δεν είναι αρκετή για να αναχαιτίσει τη συνολική επίθεση των εξουσιών της καπιταλιστικής αγοράς.

Αν θέλουμε οι νέοι άνθρωποι να αποκτήσουν παιδεία, μόρφωση και ουσιαστικά εφόδια για τη ζωή, θα πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο στο νου ότι τέτοια είδη δεν ευδοκιμούν στη χέρσα γη της ευρωπαϊκής πολιτικής. Ετσι, ο μόνος ωφέλιμος και αποτελεσματικός δρόμος για εμάς είναι η ανυπακοή, η απειθαρχία και η ρήξη με την ΕΕ, σε συνδυασμό με τον αγώνα στο εσωτερικό της χώρας για μια άλλη εκπαιδευτική και κοινωνική προοπτική: για λαϊκή παιδεία μέσα από ένα δημόσιο, δωρεάν και ενιαίο για όλους -αδιάκριτα- τους μαθητές δωδεκάχρονο σχολείο, γενικής μόρφωσης που δε θα παράγει εξαρτήματα για τη μηχανή της ανταγωνιστικότητας, αλλά θα διαμορφώνει ολόπλευρα την ανθρώπινη προσωπικότητα με κρίση, συναίσθημα, συνείδηση των δικαιωμάτων της στην κοινωνία και βούληση για να τα επιβάλλει.

Ταυτόχρονα για λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία που είναι η μόνη ικανή να αναπτύξει στο έπακρο τις παραγωγικές και πνευματικές δυνατότητες της χώρας μας και να απαλλάξει το λαό και την εργατική τάξη από τα δεσμά της υπερεκμετάλλευσης και των υλικών στερήσεων. Στο κάτω - κάτω της γραφής, η παιδεία και η κουλτούρα διασώζονται όταν διασώζονται οι άνθρωποι!».