Κι επειδή μπορεί να μη γνωρίζετε το σύστημα των «βάουτσερς», δίνουμε τα βασικά του στοιχεία. Σύμφωνα με την πολιτική αυτή, το κράτος πιστώνει όσους θέλουν να σπουδάσουν κι έχουν τις όποιες προϋποθέσεις ορίζει συγκεκριμένα το εκάστοτε σύστημα. Ετσι, αντί να χρηματοδοτεί τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, μοιράζει τα όποια χρήματα διαθέτει στους προαναφερομένους με τη μορφή κουπονιών («βάουτσερς» στ' αγγλικά), ώστε να αγοράσουν μόρφωση, από τις ανώτατες ή ανώτερες σχολές, κλπ. (δημόσιες ή ιδιωτικές), οι οποίες βάζουν δίδακτρα, ανάλογα με τα έξοδά τους, την αγοραία αξία της μόρφωσης και των πτυχίων που πουλάνε. Ετσι - πάντα σύμφωνα με την πολιτική αυτή - η τριτοβάθμια Παιδεία (δεν αποκλείεται και οι άλλες βαθμίδες) εντάσσεται πλήρως στις διαδικασίες της αγοράς και του ανταγωνισμού. Το κράτος υποτίθεται πως παρέχει τη δωρεάν Παιδεία (κουπόνια) και δεν ενδιαφέρεται εάν αυτή παρέχεται από το δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα. Απλά θεσμοθετεί κοινούς, για δημόσιες και ιδιωτικές σχολές, κανόνες ελέγχου της λειτουργίας τους, όπως και κοινά όργανα πιστοποίησης των γνώσεων, που πουλάνε στους πελάτες τους. Εννοείται πως η πιστοποίηση αυτή των γνώσεων θα καθορίζει τα επαγγελματικά δικαιώματα των κατόχων τους.