«Συμπληρώθηκαν 85 χρόνια από την ημέρα που γεννήθηκε, που έκανε τα πρώτα δειλά αγωνιστικά του βήματα το ΚΚΕ. 85 χρόνια αγώνες, θυσίες, ποταμοί αίματος, διώξεις, εκτοπίσεις, φυλακίσεις. Και εδώ επιτρέπεται να δανειστεί κανείς έναν "εθνικόφρονα στίχο": "Και ξανά προς τη δόξα τραβά και εκ της τέφρας του αναγεννάται και εις τους αιώνας των αιώνων".

Συχνά ακούγεται η λέξη προσφορά. 85 χρόνια προσφοράς του ΚΚΕ. Πρόκειται για τραγικό και εννοιολογικό και πολιτικό λάθος. Η προσφορά δίδεται και ο προσφέρων δεν έχει καμία ευθύνη για την αξιοποίησή της, δεν επιμερίζεται καμία ευθύνη για το αποτέλεσμα της προσφοράς του. Οταν αναφερόμαστε στο ΚΚΕ, στη μαρξιστική ιδεολογία, στην αριστερή συνείδηση και πρακτική, οφείλουμε να είμαστε περισσότερο προσεχτικοί. Δε μιλάμε λοιπόν για προσφορά. Μιλάμε για συνεργία, για συμμετοχή, στη διαμόρφωση του πολιτισμού, των εργασιακών συνθηκών, μιλάμε για τη διαμόρφωση της ίδιας της ποιότητας της ζωής. Και σ' αυτή την περίπτωση το ΚΚΕ αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Αναγνωρίζει τις όποιες παραλείψεις του, αυτοκαθαίρεται από τις όποιες ανεπάρκειές του.

Και επειδή μέσα σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις, που είναι ταυτόχρονα και ομφαλοσκοπήσεις, από μόνο του γεννιέται και υπάρχει το ερώτημα, "τι μέλλει γενέσθαι", αν σκεφθούμε πως η μαρξιστική αντίληψη για τη ζωή δεν είναι παρά σαν τη "σκόνη του δρόμου". Οσο και ερμητικά να κλείσει κανείς τα παράθυρα και τις πόρτες του προσωπικού του οικοδομήματος, της εξατομίκευσης, της ιδιώτευσης και ενδεχομένως της αδρανοποίησης, πάντα αυτή η "σκόνη του δρόμου" θα βρίσκει τον τρόπο να μπαίνει μέσα στο χώρο από τις χαραμάδες. Και, βέβαια, η όποια προσπάθεια να σφραγίσει κανείς τους χώρους ζωής, δράσης και δημιουργίας για να μην παρεισφρήσει σε αυτούς η μαρξιστική "σκόνη του δρόμου", θα έχει ως αποτέλεσμα τη μη αναζωογόνηση του αέρα, έτσι που κανείς ασφυκτιά και πεθαίνει. Επειδή λοιπόν ο μαρξισμός είναι ζωή και αναπόσπαστο μέρος αυτής της ζωής, ας μη ρωτάμε για το τι μέλλει γενέσθαι».