Οι ανακοινώσεις θα συνεχιστούν αύριο. Σειρά έχει η «χάρτα κοινωνικής σύγκλισης». Μια καλοκαιρινή έμπνευση των κυβερνώντων, που έχει δύο στόχους: Εναν άμεσο πολιτικό, να δημιουργηθεί η αίσθηση ότι η κυβέρνηση προχωρά στη στήριξη των λαϊκών στρωμάτων. Ο άλλος είναι ιδεολογικοπολιτικού περιεχομένου και αποβλέπει στην εδραίωση της άποψης ότι η σύγκλιση αποτελεί μια καλή εξέλιξη, θετική και επιθυμητή από όλους, όσοι, χρόνια τώρα, πληρώνουν το μάρμαρο της ένταξης και μέχρι στιγμής δεν έχουν δει άσπρη μέρα. Κυβέρνηση, μαζί με τη ΝΔ και το ΣΥΝ, επιδιώκουν να παρουσιάσουν αυτό το ...«σύγκλιση με την ΕΕ», ως κάτι το λαμπερό, το οποίο οι εργαζόμενοι, κανονικά, θα έπρεπε να το εντάξουν στα δικά τους αιτήματα. Ο,τι παρουσιάζουν οι κυβερνώντες ως φανταχτερό, συχνά είναι το προς τον ιθαγενή προσφερόμενο καθρεφτάκι, αλλά μόνον αυτό το επιχείρημα δεν αρκεί για να πείσει ότι η «σύγκλιση» δεν κινείται προς θετική κατεύθυνση για τους εργαζόμενους. Υπάρχουν δεκάδες άλλα. Ας δούμε σήμερα μόνον ένα.

Οποιοι παρακολουθούν τις πρωθυπουργικές ομιλίες, θα διαπίστωσαν ότι ενώ μέχρι πριν λίγες βδομάδες σύσσωμη η κυβέρνηση και το κόμμα της αγωνιούσαν για το πόσες δεκαετίες θα πάρει η «σύγκλιση», από την προηγούμενη Τρίτη σερβίρει το παραμύθι ότι ...συγκλίνουμε πολύ γρηγορότερα από ό,τι φαντάζονταν! Στο τομέα, μάλιστα, των «δαπανών κοινωνικής προστασίας», κυριολεκτικά, σκίζουμε. Πώς; Γιατί; Μα, επειδή αρκετά πριν από την τωρινή πορεία προς την «κοινωνική σύγκλιση», υπήρχαν άλλου είδους προσεγγίσεις με την ΕΕ. Μια από αυτές, που δεν είναι και πάρα πολύ γνωστή, είναι η ...στατιστική. Η απόφαση, δηλαδή, που πάρθηκε από τις χώρες - μέλη να ακολουθούν την ίδια μορφή απεικόνισης των διαφόρων δεικτών και στοιχείων.

Στην Ελλάδα, όταν λέγαμε παλαιότερα «κοινωνική πολιτική», εννοούσαμε το σύνολο των δαπανών που έκανε το Δημόσιο μέσω του κρατικού προϋπολογισμού για δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα. Τις δαπάνες για υγεία, μόρφωση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τα επιδόματα στους ανέργους, τη χρηματοδότηση της αγροτικής παραγωγής κ.ο.κ. Αυτό ονόμαζε «κοινωνική πολιτική» η κυβέρνηση, αυτό γνώριζε ο κόσμος όλος κι έτσι κάνανε οι πάντες τους σχετικούς λογαριασμούς. Στον προϋπολογισμό του 1993, οι δαπάνες αυτές ήταν 1,9 τρισ. δραχμές και αποτελούσαν το 24% των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού ή το 12,7% του ΑΕΠ. Το 2002 οι αντίστοιχες δαπάνες έφτασαν τα 5 τρισ. δρχ. αποτελούσαν το 22% των δαπανών και ήταν μόλις το 9,9% του ΑΕΠ. Χωρίς καν να πάρουμε, δηλαδή, υπόψη μας τις αυξημένες ανάγκες που υπάρχουν μια δεκαετία μετά, διαπιστώνουμε ότι οι δαπάνες αυτές είναι αισθητά κουτσουρεμένες.

Πώς, λοιπόν, η κυβέρνηση βγαίνει και λέει ότι οι δαπάνες αυτές είναι αυξημένες; Το λέει στηριζόμενη στη ...στατιστική σύγκλιση. Κοινώς, στην αλχημεία των στοιχείων. Γιατί πλέον λόγος γίνεται όχι για «κοινωνική πολιτική», αλλά για «δαπάνες κοινωνικής προστασίας» και σ' αυτές πέρα από τα κονδύλια του Δημοσίου συνυπολογίζονται και συναθροίζονται οι ιδιωτικές - προσωπικές δαπάνες που κάνει η κάθε οικογένεια για Υγεία, μόρφωση, Κοινωνική Ασφάλιση κ.ο.κ. Ετσι περίπου πετυχαίνεται η ...«κοινωνική σύγκλιση» και είναι πασιφανές ότι κάθε άλλο παρά μπορεί να αποτελεί όραμα για τους εργαζόμενους...