«Με τις πρώτες σταγόνες της βροχής σβήστηκε το καλοκαίρι» (Οδ. Ελύτης)

Τι μπόρα ήταν θεέ μου! Στα καλά καθούμενα, αφού συνάχτηκαν τα σύννεφα εκεί ψηλά στο Καϊμακτσαλάν, άρχισαν να τσακώνονται. Να οι αστραπές. Να και οι βροντές. Κι ο ουρανός όλο να μαυρίζει.

Σε μας δεν έγινε κακό. Η βροχή τελικά ρίχτηκε από πελταστές. Η γης χάρηκε το νερό. Δε ξεδίψασε. Ηπιε χορταστικά. Τα φύλλα της ροδακινιάς θα 'χουν βέβαια νερά και θα λασπίζει το χωράφι, θα 'ναι όμως πιο δροσερά. Με αυτές τις σκέψεις, χαιρετήσαμε τ' άστρα, που ξαναφάνηκαν στον ουρανό, και πέσαμε για ύπνο. Πριν βγει ο ήλιος, θα 'μασταν στο χωράφι.

Ποιος ξέρει τι σκέψεις έκανε ο καθένας. Κάποιος πάντως, κοιτώντας το ξεπλυμένο Βέρμιο και νιώθοντας το φθινόπωρο που έρχεται, ψιθύρισε το στίχο: «Με τις πρώτες σταγόνες της βροχής σβήστηκε το καλοκαίρι». Και ποίηση, λοιπόν, στο χωράφι; Γιατί όχι;

Ολοι άκουσαν και σιώπησαν, κοιτώντας τα παπούτσια τους, τ' ασήκωτα απ' τη λάσπη. Εγώ δεν ξέρω τι λέει ο ποιητής, είπε κάποιος. Ξέρω ότι βάρυναν τα παπούτσια μου απ' τη λάσπη. Εγώ, είπε κάποιος άλλος, ξέρω ότι είμαι βρεγμένος. Το καλοκαίρι ας ήταν να μην έσβηνε έτσι. Για σκεφτείτε, μίλησε ο εργάτης γης, να ξαναβρέξει κι αύριο να 'ναι πιο λασπωμένα τα χωράφια και να θέλεις βίντζι να πάρεις τα πόδια σου. Ωραία η ποίηση, μονολόγησε ένας άλλος, αλλά για τους άβρεχους, τους αλάσπωτους.

Ομολογώ ότι είναι όμορφος ο στίχος του Ελύτη. Είναι ποίηση. Ομολογώ, όμως, ότι και η λάσπη είναι λάσπη και οι σταγόνες της βροχής στα φύλλα των δέντρων νερό, που σε μουσκεύει. Αντε να βρει χώρο η ποίηση και να τρυπώσει, χωρίς να βραχεί και να λασπωθεί.