Οταν στα τέλη Ιούλη μετά από πολύμηνα παζάρια, διαπραγματεύσεις αλλά και εκβιασμούς μεταξύ «συμμάχων», υπογραφόταν η εμπορική συμφωνία ΗΠΑ - ΕΕ, οικονομικά επιτελεία στην Ευρώπη (όπως το Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών Ifo του Μονάχου), σημείωναν ότι το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων «αντικατοπτρίζει την πραγματική ισορροπία δυνάμεων», δηλαδή τους συσχετισμούς στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπου η ΕΕ χωλαίνει στον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και την Κίνα.

Σε άμεση σύνδεση με την οικονομία, εξάλλου, η «πραγματική ισορροπία δυνάμεων» βαραίνει αρνητικά για τα συμφέροντα της ΕΕ και στο πεδίο της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης στην Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη συνολικότερα.

Στη Γαλλία, η Ενωση των μεγαλοβιομηχάνων (MEDEF) γκρίνιαζε για τη συμφωνία ΗΠΑ - ΕΕ ότι «η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι η μεταβλητή που προσαρμόζουν οι πολιτικές των ΗΠΑ και της Κίνας», αλλά και ότι αν «δεν ξυπνήσουμε (οι Ευρωπαίοι)» και «αντλήσουμε γρήγορα συμπεράσματα (...) θα κινδυνεύσουμε να χαθούμε». Ενώ στη Γερμανία, ο επικεφαλής του Συνδέσμου Χημικής Βιομηχανίας (VCI) σχολίαζε ότι «όσοι περιμένουν τυφώνα, είναι ευγνώμονες με την καταιγίδα», χαρακτηρίζοντας ουσιαστικά τη συμφωνία ως το «μικρότερο κακό».

Η ανησυχία που μεγαλώνει στα επιτελεία της ΕΕ, για τη θέση της συνολικά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, αλλά και την αυξανόμενη πίεση που προκαλεί στα ευρωπαϊκά μονοπώλια η όξυνση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ - Κίνας, έκανε προ ημερών τον πρώην πρόεδρο της ΕΚΤ, Μ. Ντράγκι, να αναφωνήσει από βήμα εκδήλωσης στο Ρίμινι της Ιταλίας: «Επί χρόνια, η ΕΕ πίστευε ότι η οικονομική της διάσταση, με 450 εκατομμύρια καταναλωτές, έφερνε μαζί της γεωπολιτική ισχύ και διεθνείς εμπορικές σχέσεις. Φέτος θα μείνει στην ιστορία ως η χρονιά που αυτή η ψευδαίσθηση εξαφανίστηκε».

Σχεδόν έναν χρόνο μετά τη γνωστή έκθεσή του, με την οποία σέρβιρε νέες αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις» που χρειάζονται τα ευρωπαϊκά μονοπώλια για να στηρίξουν τη διεθνή τους θέση, ο Ντράγκι ανέφερε ότι «για να αντιμετωπίσει τις σημερινές προκλήσεις, η ΕΕ πρέπει να μεταμορφωθεί από θεατής, ή το πολύ υποστηρικτικός παράγοντας, σε πρωταγωνιστή» και ζήτησε «η πολιτική της οργάνωση να αλλάξει, κάτι που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ικανότητά της να επιτύχει τους οικονομικούς και στρατηγικούς της στόχους».

Από κοντά κι ο προκάτοχος του Ντράγκι στην ΕΚΤ, Ζαν Κλωντ Τρισέ, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου επειδή «η ΕΕ είναι ένας οικονομικός νάνος σε σχέση με τις ΗΠΑ και την Κίνα»... Ως «αντίδοτο» παρουσίασε και αυτός την «εφαρμογή του ομοσπονδιακού σχεδίου», παρότι - στο έδαφος της καπιταλιστικής ανισομετρίας και της όξυνσης των αντιθέσεων και μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ - αναγκάστηκε να αναγνωρίσει ότι «η πορεία προς μια πραγματική ομοσπονδία είναι πολιτικά δύσκολη».

Με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς να προβλέπουν αναιμικούς ρυθμούς ανάπτυξης και στασιμότητα για την ΕΕ, συνοδευόμενη μάλιστα από «αστερίσκους» και «αβεβαιότητες» - το ΔΝΤ προβλέπει για την Ευρωζώνη ρυθμό 1% για το 2025 και 1,2% για το 2026 - και με τις μεγαλύτερες οικονομίες της να αντιμετωπίζουν οξυμένα προβλήματα, εντείνονται διεργασίες και αντιθέσεις στο αστικό πολιτικό σκηνικό.

Χαρακτηριστικές είναι, μεταξύ άλλων, οι εξελίξεις στη Γαλλία και τη Γερμανία, καθώς αστικά κόμματα και επιτελεία αναζητούν τρόπους για την αποτελεσματική υπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων τους μέσα στις δυσμενείς συνθήκες του διεθνούς ανταγωνισμού, με τις μικρότερες δυνατές λαϊκές αντιδράσεις.

Σε αυτό το πλαίσιο, προ των πυλών βρίσκεται νέα κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, με νέα μέτρα για «μείωση του εργατικού κόστους» και την ένταση της εκμετάλλευσης, με δραστικές περικοπές σε κοινωνικές και άλλες κρατικές δαπάνες, πλην των στρατιωτικών που φυσικά εκτοξεύονται, καθώς φουντώνει η πολεμική προπαρασκευή για μια γενικευμένη σύγκρουση.

Σε αυτές τις συνθήκες, οι εργαζόμενοι λαοί έχουν κάθε συμφέρον όχι μόνο να μην εγκλωβιστούν στα αστικά κελεύσματα για «εθνική ενότητα», για «συμβολή στη σταθερότητα», αλλά ίσα ίσα να οργανώσουν την αυτοτελή πάλη τους, να βάλουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική της εκμετάλλευσης και του πολέμου, να αξιοποιήσουν κάθε ρήγμα και κάθε «δυσκολία» των καπιταλιστών και των λυκοσυμμαχιών τους, στη μάχη για την ανατροπή τους.