Το απόγευμα της Πέμπτης 17/7 στο Αλσος Ιωαννίνων η εικόνα ήταν εντυπωσιακή. Παιδιά κάθε ηλικίας, μαζί με τους γονείς τους, πλημμύρισαν τον χώρο για να συμμετάσχουν σε μια εκδήλωση αφιερωμένη στη γνώση, στο παιχνίδι, στη δημιουργία. Ηταν η παιδική γιορτή που διοργάνωσαν για πέμπτη χρονιά το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων και φορείς της περιοχής.

Δεν ήταν ένα απλό απόγευμα ψυχαγωγίας. Ηταν μια συλλογική προσπάθεια που φώτισε το χάσμα ανάμεσα στο πώς ζούμε και στο πώς θα μπορούσαμε να ζούμε. Ηταν και μια «ανάσα» για τις λαϊκές οικογένειες, μια μικρή ανάπαυλα από τη σκληρή καθημερινότητα.

Με τον τίτλο «Ενα παιδί μετράει τ' άστρα - Για έναν κόσμο που θα "αγγίξουμε" τ' άστρα», εμπνευσμένο από το βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη, οι διοργανωτές ανέδειξαν τη σύνδεση ανάμεσα στη λογοτεχνία, στην επιστήμη και στη συλλογική δράση. Στην τετρασέλιδη ανακοίνωσή τους περιλαμβάνονται απόσπασμα από το έργο του Λουντέμη, στοιχεία από την Ιστορία της Επιστήμης και αναφορές στη σημερινή πραγματικότητα που βιώνουν γονείς και παιδιά.

Αντίστοιχα, στην εκδήλωση τα παιδιά «μέτραγαν τ' άστρα» με το «βλέμμα» της φαντασίας. Μέσα από το κινητό πλανητάριο, τα τηλεσκόπια, τις χειροτεχνίες και τα εργαστήρια φυσικών επιστημών, η γνώση έγινε παιχνίδι. Κι αυτό, όπως τόνισαν οι διοργανωτές, δεν είναι πολυτέλεια. Είναι δικαίωμα. Ενα δικαίωμα όμως που σήμερα κάθε άλλο παρά αυτονόητο είναι.

Λίγες μόνο μέρες πριν, η κυβέρνηση παρουσίαζε το νομοσχέδιο - έκτρωμα που καθιερώνει τη 13ωρη εργασία, βάζοντας ταφόπλακα στο οκτάωρο.

Το επιχείρημα ότι η εφαρμογή του θα είναι «εθελοντική» προκαλεί οργή. Ποιος «εθελοντισμός» υπάρχει όταν δεν φτάνει ένας μισθός για να ζήσει μια οικογένεια; Ποια «ελευθερία» όταν η εργοδοσία έχει το πάνω χέρι και ο εργαζόμενος την πλάτη κολλημένη στον τοίχο;

Οι εργαζόμενοι στα Γιάννενα - που διοργάνωσαν την εκδήλωση - δεν μάσησαν τα λόγια τους. «Και τις μέρες που δουλεύουμε 13 ώρες, τα παιδιά τι θα τα κάνουμε; Μπορεί να είναι κανείς γονιός εκ περιτροπής;», αναρωτήθηκε στην παρέμβασή του ο γραμματέας του Εργατικού Κέντρου.

Δεν είναι υπερβολή. Είναι η πραγματικότητα. Παιδιά που μένουν μόνα τους, γονείς εξαντλημένοι, σχολεία χωρίς επαρκές προσωπικό, μεροκάματα που δεν φτάνουν για τα βασικά. Κι από πάνω μια κυβέρνηση και ένα κράτος που δεν στηρίζουν τις οικογένειες, αντίθετα τις καθιστούν υπεύθυνες για τις συνέπειες που προκαλεί η δική τους βάρβαρη πολιτική.

Ετσι η κρατική απουσία βαφτίζεται γονεϊκή ανεπάρκεια, για να ξεπλένεται και να μένει στο απυρόβλητο το βάρβαρο σύστημα της εκμετάλλευσης - η φτώχεια, η ανεργία, τα εξαντλητικά ωράρια, τα κενά στην Εκπαίδευση.

Και ενώ το κράτος μεταθέτει τις ευθύνες στην οικογένεια και στον λαό, μπλέκει τη χώρα όλο και πιο βαθιά στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους από τη Γάζα μέχρι την Ουκρανία, και τα ναυάγια στο Αιγαίο. Πολέμους που τα παιδιά κουβαλούν στα ερωτήματά τους και στη φαντασία τους την ώρα που το σύστημα τα εκθέτει καθημερινά στη βία και την αδικία, αυξάνοντας τους κινδύνους να γίνουν τα επόμενα θύματα.

Ολα αυτά είναι εκφάνσεις του ίδιου βάρβαρου συστήματος της εκμετάλλευσης, που από τη μια στερεί στους γονείς χρόνο και φροντίδα, τους φορτώνει την ευθύνη για τα πάντα, και από την άλλη ποτίζει την παιδική ηλικία με βία, ανασφάλεια και αδικία.

Οι δραστηριότητες της εκδήλωσης ήταν και απάντηση σ' αυτό: Εργαστήρια για την ειρήνη, δημιουργικές αναπαραστάσεις που μετατρέπουν τη φρίκη σε μήνυμα ελπίδας, δίνοντας στα παιδιά το δικαίωμα να ονειρεύονται έναν άλλο κόσμο, χωρίς πολέμους, φτώχεια και προσφυγιά.

Τα παιδιά, όταν κοιτούν τ' άστρα, μετρούν τις δυνατότητες που τους στερεί το σύστημα της εκμετάλλευσης. Και, μαζί, όλα όσα δεν πρέπει να αποδεχτούμε ως «κανονικότητα» για τη ζωή τους.