Ολοι ξέρουν ωστόσο ότι οι όροι και οι προϋποθέσεις γίνονται «λάστιχο», όταν αυτό που κυνικά κυριαρχεί στο σύστημα Υγείας είναι η αντιμετώπιση της θεραπείας ως «κόστους», ενώ τα όποια ηθικά - κοινωνικά ζητήματα «απαντιούνται» από τη σκοπιά της «αυτοδιάθεσης» του σώματος και του ατομικού δικαιωματισμού. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της νεαρής Ολλανδής, που ετοιμάζεται να κάνει χρήση του νόμου για την «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» λόγω ψυχικών νοσημάτων, επειδή δεν μπορεί να τα διαχειριστεί και ενώ δεν πάσχει από καμιά οργανική ασθένεια. Η καθιέρωση της «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας» κερδίζει έδαφος σε ολοένα και περισσότερα κράτη. Κι αν κάτι επιβεβαιώνεται, είναι ότι παρουσιάζουν σαν πρόοδο τη μεγαλύτερη οπισθοδρόμηση, σ' αυτό το σάπιο σύστημα του κέρδους, όπου η υγεία, ακόμα και η ζωή αποτιμώνται πολύ φτηνά στο χρηματιστήριο του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο και το κράτος του.