Για «ψήφο εμπιστοσύνης» στην ελληνική οικονομία διαβάσαμε αυτές τις μέρες, με αφορμή το «άλμα» της χώρας στο «επιχειρηματικό περιβάλλον», σύμφωνα με τον «Economist». «Ξεχνάνε» βέβαια να πουν, η κυβέρνηση και τα διάφορα επιτελεία, ότι το «περιβάλλον» αυτό αποδεικνύεται βλαβερό και επικίνδυνο για τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων. Στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, για παράδειγμα, με το «εμβληματικό» σχέδιο εξυγίανσης το προσωπικό απολύεται χωρίς να έχουν εξασφαλιστεί οι όροι και το αν θα επαναπροσληφθεί εξολοκλήρου. Προχωρά έτσι η διαμόρφωση μιας «ειδικής οικονομικής ζώνης», όπως ήταν ο όρος για να μπει ο επενδυτής. Η υαλουργία «Γιούλα» βάζει λουκέτο μετά την απόφαση του ομίλου - ιδιοκτήτη, επειδή δεν του βγαίνουν τα κέρδη, πετώντας στον δρόμο δεκάδες εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Στις τηλεπικοινωνίες, τον κλάδο που «οδηγεί» τον ψηφιακό μετασχηματισμό, με κέρδη - ρεκόρ, μόλις το 15% των εργαζομένων έχουν Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Και, βέβαια, το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων βιώνει τα «καλά» αυτού του περιβάλλοντος, όπως η ακρίβεια και οι μισθοί που τελειώνουν από τις 20 του μήνα. Αυτά είναι μερικά από τα πολλά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν ότι όχι μόνο δεν «κερδίζουν όλοι» από τις επενδύσεις, συνολικά από την καπιταλιστική ανάπτυξη, αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Προϋπόθεση για τις επενδύσεις είναι η ένταση της εκμετάλλευσης, με σκοπό το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, που συνθλίβει τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.