Κάθε χρόνο τέτοια εποχή στα πλαίσια του Νταβός, δημοσιεύεται η έκθεση της οργάνωσης Oxfam για τις ανισότητες παγκόσμια. Από χρόνο σε χρόνο τα στοιχεία γίνονται όλο και πιο αποκαλυπτικά:

• Από το 2020 ο πλούτος των 5 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο έχει υπερδιπλασιαστεί, καθώς αυξήθηκε κατά 464 δισ. δολάρια. Την ίδια ώρα 4,7 δισεκατομμύρια άνθρωποι - το 60% του πληθυσμού της Γης - κατρακυλούσαν ακόμα πιο βαθιά στην εξαθλίωση, με τον «πλούτο» τους να μειώνεται σε πραγματικούς όρους.
• 148 από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές του κόσμου συγκέντρωσαν αθροιστικά 1,8 τρισ. δολάρια καθαρά κέρδη το 2022, σημειώνοντας άλμα 52% σε σύγκριση με τα μέσα καθαρά κέρδη την περίοδο 2018 - 2021.
• Σήμερα ένας δισεκατομμυριούχος διευθύνει ή είναι ο κύριος μέτοχος σε 7 από τις 10 μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου. Το πλουσιότερο 1% παγκόσμια κατέχει το 59% των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένων μετοχών και ομολόγων, καθώς και μεριδίων. Ο αγώνας για το ποιος θα γίνει ο πρώτος τρισεκατομμυριούχος έχει ξεκινήσει κι είναι αδυσώπητος.

Οπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, τα σοκαριστικά αυτά στοιχεία συνοδεύονται από τις κραυγές διαφόρων αστών δημοσιολόγων, ή και «δεξαμενών σκέψης» που εκφράζουν ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα, οι οποίοι προειδοποιούν με πραγματική αγωνία για τη «σταθερότητα» του καπιταλιστικού συστήματος, ότι «αυτές οι ακρότητες δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές ως ο νέος κανόνας» και ότι «ο κόσμος δεν μπορεί να αντέξει άλλη μια δεκαετία διχασμού», καταθέτοντας κάθε λογής «δημιουργικές» ιδέες: Τη «δικαιότερη» και «εθελοντική» φορολογία των «υπερπλουσίων», τα «ελάχιστα εγγυημένα» επιδόματα, τις «εναλλακτικές λύσεις στον έλεγχο των μετοχών, όπως μορφές ιδιοκτησίας των εργαζομένων».

Ορισμένα από αυτά, μάλιστα, ενσωματώνονται ως κατευθύνσεις, οδηγίες και νόμοι στην πολιτική κυβερνήσεων και ιμπεριαλιστικών ενώσεων, στο όνομα μιας «πιο δίκαιης ανάπτυξης» και της «άμβλυνσης των ανισοτήτων». «Καπνός κι ομίχλη», ίσα για να σηκώνεται το καπάκι της χύτρας και να μη σκάσει! Οι ίδιες και οι ίδιες χρεοκοπημένες «συνταγές», που καθόλου τυχαία διακινούν κι εδώ η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Αριστερά και λοιποί, ενώ με το άλλο χέρι συνυπογράφουν την πολιτική που τσακίζει τον λαό για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Την ίδια ώρα, εξάλλου, η πολιτική στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας μειώνει ακόμα κι αυτά τα περιθώρια για «πυροσβεστικές» παρεμβάσεις από τα κράτη στο όνομα της «κοινωνικής ειρήνης», αφού, όπως συζητάνε στο Νταβός, «οι προκλήσεις είναι τεράστιες, οι κυβερνήσεις έχουν συνολικό χρέος ύψους 88,1 τρισ. δολαρίων, ποσό που σχεδόν ισοδυναμεί με την ετήσια οικονομική παραγωγή του κόσμου». Πρόκειται βέβαια για χρέη που δημιουργήθηκαν για τα κέρδη των ομίλων και φορτώνονται στους λαούς μέσα απ' όλα τα κανάλια.

Οσα γιατροσόφια κι αν επιστρατεύσουν, δεν μπορεί να μακιγιαριστεί η πραγματική αιτία των ανισοτήτων που μεγαλώνουν και που διαβάζει κανείς ανάμεσα στις γραμμές των διαφόρων εκθέσεων: «Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο εργάζονται σκληρότερα και περισσότερες ώρες, συχνά για μισθούς φτώχειας και επισφαλείς θέσεις εργασίας. Σε 52 χώρες, οι μέσοι μισθοί σχεδόν 800 εκατομμυρίων εργαζομένων έχουν μειωθεί. Αυτοί οι εργαζόμενοι έχασαν συνολικά 1,5 τρισ. δολάρια τα τελευταία δύο χρόνια, που ισοδυναμούν με 25 ημέρες χαμένων μισθών για κάθε εργαζόμενο».

Οπως πάντα, «για να κάθονται αυτοί ψηλά, πρέπει να κάθονται οι άλλοι χαμηλά». Οπως πάντα, τα κέρδη των καπιταλιστών γίνονται από την απλήρωτη δουλειά των εργατών, αυτή που βάζει σε κίνηση και δίνει ζωή στον κόσμο. Αυτή που απογειώνει τις παραγωγικές δυνατότητες για τις οποίες συζητάνε λίγο παραδίπλα στις αίθουσες του Νταβός, από την τεχνητή νοημοσύνη έως τα «big data» και τις «έξυπνες πόλεις», σχεδιάζοντας το πώς αυτές θα υπηρετήσουν τα καπιταλιστικά κέρδη, μετατρέποντας έτσι την «ευλογία σε κατάρα». Βάζοντας τις βάσεις ώστε του χρόνου οι ανισότητες, η βαρβαρότητα, η εκμετάλλευση, οι πόλεμοι να είναι ακόμα μεγαλύτερα.

Αυτό είναι το θεμέλιο και η «κανονικότητα», όχι η «ακρότητα» του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό το θεμέλιο μπορούν να γκρεμίσουν μόνο οι λαοί με την πάλη τους. «Απαλλοτριώνοντας τους απαλλοτριωτές», παίρνοντας την εξουσία και τα σύγχρονα μέσα παραγωγής στα χέρια τους, οικοδομώντας την κοινωνία του σοσιαλισμού, που στο επίκεντρο θα έχει τις δικές τους ανάγκες και όχι τα κέρδη μιας χούφτας εκμεταλλευτών.