Στις 21 Αυγούστου, Μητσοτάκης και Ζελένσκι συναντιόνταν για να υπογράψουν ένα «πολεμικό ανακοινωθέν» ανάμεσα στις δυο χώρες, με την Ελλάδα να προσφέρει «εγγυήσεις ασφαλείας» στην Ουκρανία, με βάση τη διακήρυξη του G7 και τις αποφάσεις της Συνόδου του ΝΑΤΟ που είχαν προηγηθεί. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που ακούσαμε από κυβερνητικούς παράγοντες για τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», στην οποία βρίσκεται τάχα η χώρα μας, στηρίζοντας «μέχρι τέλους» την Ουκρανία, στον πόλεμο με τη Ρωσία. Εκτοτε, τα φώτα χαμήλωσαν, οι τόνοι έπεσαν και όλα δείχνουν ότι κάτι αλλάζει στον τρόπο με τον οποίο ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ αντιμετωπίζουν πλέον τις εξελίξεις στην Ουκρανία, μετά τις συντριπτικές ήττες στα πεδία των μαχών. Για παράδειγμα, το «Politico» σημειώνει σε άρθρο του ότι «με τη βοήθεια των ΗΠΑ και της Ευρώπης προς την Ουκρανία να βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο, η κυβέρνηση Μπάιντεν και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι μετατοπίζουν αθόρυβα τη θέση τους πλέον από την υποστήριξη του στόχου της Ουκρανίας για ολοκληρωτική νίκη επί της Ρωσίας, στη βελτίωση της θέσης της σε μια ενδεχόμενη διαπραγμάτευση για τον τερματισμό του πολέμου». Παρατηρεί μάλιστα ότι μια τέτοια διαπραγμάτευση «πιθανότατα θα σήμαινε παραχώρηση τμημάτων της Ουκρανίας στη Ρωσία». Δημοσιεύματα υπάρχουν και για την τύχη του Ζελένσκι, ο οποίος φαίνεται πως εξάντλησε τον ρόλο του στην αντιπαράθεση ΝΑΤΟ - Ρωσίας. Να λοιπόν ποια είναι για όλους αυτούς η σωστή πλευρά της Ιστορίας: Η υπεράσπιση των μεγάλων οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων στην αρένα του παγκόσμιου ανταγωνισμού, που ρίχνει στη φωτιά του πολέμου τους λαούς και προετοιμάζει την ιμπεριαλιστική ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφό τους.