Στο νέο Σύμφωνο Σταθερότητας - «καρμανιόλα» για τον λαό, που τον καταδικάζουν να συνεχίσει να «ματώνει» για τα πλεονάσματα και επιπλέον «κόβει μαχαίρι» κοινωνικές δαπάνες και επιταχύνει τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, συμφώνησαν πριν από μερικές μέρες στο Συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών της ΕΕ (ECOFIN).

Σύμφωνα με την απόφαση, οι βασικές προβλέψεις για το δημοσιονομικό έλλειμμα (3% του ΑΕΠ) και το δημόσιο χρέος (60% του ΑΕΠ) παραμένουν αμετάβλητες, αλλάζοντας το λεγόμενο «προληπτικό σκέλος», που αφορά την τήρηση των δημοσιονομικών κανόνων από τις κυβερνήσεις, όπως και το λεγόμενο «διορθωτικό σκέλος», με το οποίο ενεργοποιούνται η λεγόμενη «διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος» και το «καθεστώς επιτήρησης».

Ετσι, την ώρα που απαρέγκλιτα οι λαοί θα ματώνουν για τα πλεονάσματα, με στόχο τη μείωση του χρέους κατά τουλάχιστον 1% κάθε χρόνο για τις υπερχρεωμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, από τη διαδικασία της ένταξης σε καθεστώς επιτήρησης θα εξαιρούνται οι δαπάνες που αφορούν τους πολεμικούς εξοπλισμούς, παρότι αυτές θα συνεχίσουν να μετράνε στα ελλείμματα.

Φυσικά, τα μνημόνια διαρκείας θα είναι εδώ και για τα επόμενα χρόνια, μέσα και από τα «εθνικά σχέδια δημοσιονομικής προσαρμογής» τετραετούς διάρκειας, τα οποία - κατ' εικόνα των σχεδίων για το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης - θα περιλαμβάνουν όλη την ατελείωτη λίστα των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, με μπούσουλα και την «τεχνική πρόταση» που θα εκδίδει η Κομισιόν και, φυσικά, τους ευρωενωσιακούς κανόνες.

Την ίδια ώρα που με το Σύμφωνο ανά χείρας οι κυβερνήσεις θα παίρνουν τα αντιλαϊκά μέτρα σωρηδόν, οι νέοι δημοσιονομικοί κανόνες θα προβλέπουν περισσότερο δημοσιονομικό χώρο για τις «πράσινες» και «ψηφιακές» μπίζνες, την «ενεργειακή ασφάλεια» και άλλους στόχους της ΕΕ, με τα κράτη που δεσμεύονται να πραγματοποιήσουν ένα σύνολο μεταρρυθμίσεων και επενδύσεων να μπορούν να αιτηθούν μεγαλύτερη περίοδο προσαρμογής (έως 7 έτη, αντί για 4), ώστε να πετύχουν τους δημοσιονομικούς τους στόχους.

Θα προβλέπεται και η δυνατότητα παρεκκλίσεων από τις προβλέψεις των τετραετών Σχεδίων Προσαρμογής, είτε σε περίπτωση που επέλθει σοβαρή οικονομική ύφεση («γενική ρήτρα»), είτε σε εξαιρετικές περιστάσεις που βρίσκονται εκτός του ελέγχου των εθνικών κυβερνήσεων («ειδική ρήτρα»), ώστε ανά πάσα στιγμή η ιμπεριαλιστική ένωση και τα κράτη - μέλη να μπορούν «πάραυτα» να φορτώσουν τις καπιταλιστικές κρίσεις στους λαούς.