Τώρα είναι ανάγκη να δυναμώσει ακόμα περισσότερο ο αγώνας ενάντια στη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού, να βρεθεί στο στόχαστρο η εμπλοκή της χώρας μας στο έγκλημα, με ευθύνη της κυβέρνησης και των αστικών κομμάτων που στέκονται στο πλευρό του θύτη, του κράτους του Ισραήλ.

Γιατί όμως οι λαοί έχουν κάθε λόγο να αναμετρηθούν με την κυβέρνηση, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που «βάζουν πλάτη» στο έγκλημα;

Δεν είναι μόνο ζήτημα ανθρωπισμού, δεν είναι μόνο η οργή και αγανάκτηση για τους χιλιάδες νεκρούς.

Είναι ζήτημα αλληλεγγύης, είναι ζήτημα αντίδρασης στη σφαγή που διεξάγεται. Είναι αλληλεγγύη και στον λαό του Ισραήλ που μαζικά αντιδρά στην πολιτική της κυβέρνησής του.

Ταυτόχρονα είναι και συνειδητοποίηση ότι ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια τελικά στον καπιταλισμό, είναι κοινός, είναι διεθνής. Γιατί η στήριξη του Παλαιστινιακού λαού και του αγώνα του ενάντια στην κατοχή είναι αγώνας ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ με τη συμμετοχή του Ισραήλ και άλλων δυνάμεων στην περιοχή σε βάρος των λαών. Ο αγώνας σε κάθε χώρα απαιτεί τη στήριξη των εργατικών - λαϊκών κινημάτων σε όλο τον κόσμο, γιατί εξάλλου δεν υπάρχουν «διεθνείς σωτήρες».

Και τώρα, καλούνται να πληρώσουν και επιπτώσεις από το άλλο πολεμικό μέτωπο, με τον νέο γύρο αύξησης τιμών στην Ενέργεια, νέες δαπάνες για τη στήριξη του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ.

Ομως, ακριβώς λόγω της εμπλοκής στον πόλεμο και της συνενοχής της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων στο έγκλημα του Ισραήλ, η χώρα μας γίνεται αντικειμενικά στόχος αντιποίνων και «συμμετρικών» ή «ασύμμετρων» απειλών.

Η χώρα μετατρέπεται σε πολεμικό ορμητήριο για τη θηριωδία στην Παλαιστίνη, η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα στηρίζουν τη στρατηγική συμμαχία και το κράτος του Ισραήλ: Αυτά είναι που φέρνουν τον λαό και τη χώρα πιο κοντά στον πόλεμο και τις επιπτώσεις του, και όχι ο εργατικός - λαϊκός αγώνας ενάντια στο μακελειό.

Σε αντίθεση λοιπόν με όσα υποστηρίζουν η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της αμερικάνικης και ισραηλινής πρεσβείας, η συμπόρευση με το Ισραήλ και η αναγνώριση του περιβόητου «δικαιώματος στην αυτοάμυνα», κάθε άλλο παρά εγγυώνται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας και τα σύνορα. Κάθε άλλο παρά εμπόδιο μπαίνουν στις τουρκικές αμφισβητήσεις, στην κατοχή της Κύπρου κ.λπ. Αντίθετα, η εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανοίγει τον ασκό του Αιόλου: Από τη Μέση Ανατολή, τη Μεσόγειο και το Αιγαίο, μέχρι τα Βαλκάνια και την Ουκρανία, οι ανταγωνισμοί φέρνουν όλους τους λαούς μπροστά στον πολεμικό όλεθρο. Ποιος λοιπόν μπορεί να αισθάνεται «σιγουριά», «σταθερότητα» και «ασφάλεια» από τον ρόλο προμαχώνα που αναλαμβάνει η κυβέρνηση για λογαριασμό του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή;

Η «σιγουριά» για κάθε λαό βρίσκεται στον αγώνα του μαζί με τους άλλους λαούς, στην ανάπτυξη της αλληλεγγύης, στην κοινή προσπάθειά τους να βάλουν εμπόδια στις κυβερνήσεις τους, στις πολεμικές μηχανές τους, στην πάλη για να ξηλωθεί κάθε υποδομή και εγκατάσταση που σπέρνει τον θάνατο για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτών που καταδικάζουν τον λαό στην ακρίβεια, στη δουλειά χωρίς δικαιώματα και χωρίς ωράριο. Για λογαριασμό τους οι κυβερνήσεις φέρνουν νέα αντιλαϊκά μέτρα φοροληστείας, για λογαριασμό των ίδιων εμπορευματοποιούνται μια σειρά από κρίσιμες λαϊκές ανάγκες σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια. Για λογαριασμό των συμφερόντων των λίγων, και στο όνομα των δικών τους προτεραιοτήτων, ο λαός μένει απροστάτευτος απέναντι σε φυσικές - «αφύσικες» καταστροφές.

Για λογαριασμό τους ο λαός δεν ζει με βάση τις ανάγκες του και τις δυνατότητες της εποχής αλλά αγκομαχά κάθε μέρα, ώστε να θωρακίζεται το κέρδος των καπιταλιστών.

Κι αυτός είναι ένας ακόμα πολύ σοβαρός λόγος για να σταθεί ο λαός ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή.

Γιατί αυτή είναι άλλη μια σημαντική πλευρά του αγώνα, για σταθερή δουλειά με δικαιώματα, για αξιοπρεπή μισθό και εισόδημα, για καθολικά δημόσια και δωρεάν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, για τις σύγχρονες ανάγκες του.

Γιατί για να γίνουν πράξη αυτές οι ανάγκες, για να βγουν δηλαδή «κερδισμένοι» ο λαός και τα παιδιά του πρέπει να χάσει το κεφάλαιο, πρέπει να δεχθεί πλήγμα η βάρβαρη πολιτική που το στηρίζει τόσο μέσα όσο και έξω από τα σύνορα.