Συνάντηση με γυναίκες από την Παλαιστίνη που βρίσκονται στη χώρα μας είχαν το μεσημέρι της Πέμπτης πολυμελείς αντιπροσωπείες της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) και της Ελληνικής Επιτροπής Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΔΑ).

Η συνάντηση οργανώθηκε με πρωτοβουλία της συζύγου του Παλαιστίνιου πρέσβη. Συμμετείχαν γυναίκες από την πολύπαθη Γάζα, που εδώ και πάνω από έναν μήνα δέχεται το σφυροκόπημα του Ισραήλ και μετρά χιλιάδες νεκρούς, αλλά και από πόλεις της Δυτικής Οχθης, όπως η Βηθλεέμ και η Ιερουσαλήμ.

Οι δύο οργανώσεις εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό λαό, ενώ άκουσαν με μεγάλο ενδιαφέρον τις μαρτυρίες των γυναικών, τόσο για το μακελειό που βρίσκεται σε εξέλιξη όσο και για τις επιπτώσεις της ισραηλινής κατοχής στην καθημερινή τους ζωή σε καιρό «ειρήνης».

Ξεχωριστή ήταν η παρουσία της Μόνα, γυναίκας από τη Γάζα. Με δάκρυα στα μάτια μίλησε για τα βάσανα του λαού της, απάντησε σε πλήθος από ερωτήματα, δέχτηκε τη θερμή αλληλεγγύη των γυναικών, που την αγκάλιασαν και στο τέλος της τραγούδησαν τον αμανέ που μιλά για τον πόνο των ξεριζωμένων: «Δεν έχω σπίτι πίσω για να 'ρθω, ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ»...

Η Μόνα ζει στη Γάζα και εργάζεται σε ένα από τα ελάχιστα σχολεία της περιοχής για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ταξίδεψε στην Ελλάδα για να δει την κόρη της, που ζει στη χώρα μας και γέννησε πρόσφατα, η οποία ήταν επίσης παρούσα στη συνάντηση μαζί με το νεογέννητο μωρό της. Ενώ βρισκόταν στη χώρα μας ξεκίνησαν οι ισραηλινές πολεμικές επιχειρήσεις που ισοπεδώνουν τα σπίτια και τις ζωές του λαού της.

Πλέον ο δρόμος της επιστροφής έχει κλείσει και είναι άγνωστο αν και πότε θα ανοίξει. Η σκέψη και η καρδιά της είναι στην οικογένεια που έχει αφήσει πίσω, στο βόρειο κομμάτι της Γάζας, στη μητέρα, στα παιδιά, στα εγγόνια της. «Τα εγγόνια μου κλαίνε, μου λένε "φοβόμαστε", όμως εγώ δεν μπορώ να επιστρέψω», ανέφερε. «Δεν ξέρω ποια θα είναι η ζωή μου από δω και πέρα», συμπλήρωσε με αγωνία.

Τα νέα που μαθαίνει, κόντρα στις μεγάλες δυσκολίες που υπάρχουν στην επικοινωνία, είναι πολύ δυσάρεστα: Το σπίτι τους έχει βομβαρδιστεί, η μητέρα της έχει μείνει χωρίς τα φάρμακα που χρειάζεται, η επέλαση του ισραηλινού στρατού συνεχίζεται. «Πουθενά στη Λωρίδα της Γάζας δεν υπάρχει ασφάλεια, ούτε στο νότιο τμήμα της», επεσήμαναν οι Παλαιστίνιες. «Οταν βομβαρδίζεται ο βορράς, το καταλαβαίνουν και στον νότο», πρόσθεσαν, εξηγώντας ότι πρόκειται για μια πολύ περιορισμένη έκταση γης. Μόλις το προηγούμενο βράδυ είχαν πληροφορηθεί για τον θάνατο γνωστών τους στο νότιο τμήμα της Γάζας.

Εκτός από την οικογένειά της, η Μόνα σκέφτεται και τους μαθητές της, παιδιά 7 έως 14 ετών. «Τους ψάχνω, αλλά είναι πολύ δύσκολο να μάθω νέα τους. Ελπίζω να ζουν ακόμα», λέει. Τα παιδιά, όπως λένε οι γυναίκες, είναι τα μεγάλα θύματα: Χιλιάδες έχουν σκοτωθεί, ακόμα περισσότερα έχουν τραυματιστεί, συνεχώς μεγαλώνει ο αριθμός αυτών που μένουν ορφανά μετά τον θάνατο των γονιών τους.

Στη Γάζα δεν υπάρχει «ούτε φαγητό, ούτε νοσοκομείο, ούτε ζωή», διαπιστώνει η Μόνα και μιλά για την ανάγκη να καταδικαστεί το έγκλημα που βρίσκεται σε εξέλιξη. Ο λαός της Παλαιστίνης «αγαπά τη ζωή και θέλει να ζήσει», όμως βρίσκεται κλεισμένος σε μια «φυλακή».

Οι γυναίκες της Παλαιστίνης εξηγούν ότι ο πόλεμος σε βάρος του λαού τους δεν ξεκίνησε με την πρόσφατη επίθεση, ότι η ισραηλινή κατοχή και οι εποικισμοί δημιουργούν έναν κλοιό που σφίγγει γύρω από κάθε πλευρά της καθημερινότητάς τους. «Απαγορεύεται να μιλήσεις, να ταξιδέψεις, να μετακινηθείς από τη μία πόλη στην άλλη. Είναι μια φυλακή», λένε για τις συνθήκες που επικρατούν όχι μόνο στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά και στη Δυτική Οχθη.

Η Μόνα χρειάστηκε να προσπαθήσει για μήνες να πάρει άδεια από το Ισραήλ για να ταξιδέψει στη χώρα μας και να δει την κόρη της. Τρεις φορές έλαβε αρνητική απάντηση, ενώ τελικά της επετράπη να ταξιδέψει μέσω Ιορδανίας με μια βαλίτσα που δεν έπρεπε να υπερβαίνει το βάρος των τριών κιλών.«Και τότε δεν υπήρχε πόλεμος. Φανταστείτε τώρα», σχολιάζει.

Στη Γάζα εδώ και 16 χρόνια δεν υπάρχει καμία ελευθερία στις μετακινήσεις, ενώ τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλύτερα στη Δυτική Οχθη: Οι κάτοικοι δεν μπορούν να μετακινηθούν από τη μία πόλη στην άλλη χωρίς άδεια από το κράτος του Ισραήλ. Ακόμα κι αν εξασφαλίσουν την άδεια αυτή, θα πρέπει να περάσουν αλλεπάλληλους ελέγχους στα ισραηλινά check-points.

Σε παλαιστινιακές περιοχές απαγορεύεται να μετακινούνται με αυτοκίνητα και η διέλευση επιτρέπεται μόνο σε ισραηλινά οχήματα. Το αποτέλεσμα είναι οικογένειες να χωρίζονται και συγγενείς να μην μπορούν να επισκεφτούν ο ένας τον άλλον, αν και τους χωρίζουν μόλις λίγα χιλιόμετρα. Οι εποικισμοί ξεκινούν με δέκα σπίτια και μέσα σε λίγους μήνες γίνονται ολόκληρες πόλεις, μετατρέποντας τη γη των Παλαιστινίων σε κατεχόμενο από το Ισραήλ έδαφος.

Η συζήτηση επεκτάθηκε αναπόφευκτα και στο κύμα της χυδαίας προπαγάνδας που εμφανίζει τον λαό τους ως «τρομοκράτη», στα fake news που δίνουν και παίρνουν κατηγορώντας την πάλη του για απίστευτης βαρβαρότητας εγκλήματα. Παλαιστίνιες που ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους στην Ελλάδα μίλησαν για τον φόβο που αισθάνθηκαν για τα παιδιά τους τις πρώτες ώρες μετά την 7η Οκτώβρη.

«Πώς θα πάει το παιδί μου στο σχολείο όταν παντού στις ειδήσεις λένε ότι οι Παλαιστίνιοι αποκεφάλισαν μωρά; Πώς θα το αντιμετωπίσουν οι συμμαθητές του και οι εκπαιδευτικοί;». Η σκέψη αυτή κυριάρχησε στο μυαλό τους και τις «πάγωσε». Ωστόσο, η αντιμετώπιση που είχαν τα παιδιά τους όταν βρέθηκαν στα σχολεία και στις τάξεις τους διέλυσε τον φόβο τους. Γιατί εκεί βρήκαν τους συμμαθητές τους να υψώνουν το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

«Η σκέψη μας είναι με τον λαό, με τις γυναίκες, με τα παιδιά της Παλαιστίνης. Είμαστε στο πλευρό τους με τα δικά μας όπλα: Με την αλληλεγγύη, την ενημέρωση του ελληνικού λαού, ιδιαίτερα των γυναικών, για την ισραηλινή κατοχή, τη συλλογική μας δράση», διαβεβαίωσαν η ΟΓΕ και η ΕΕΔΔΑ. «Θα συνεχίσουμε μέχρι τη νίκη του παλαιστινιακού λαού. Ο αγώνας του είναι δίκαιος και θα είμαστε στο πλευρό του», τόνισαν.