«Οι αναμνήσεις μου από τον Μίκη Θεοδωράκη ξεκινούν από την παιδική μου ηλικία, όταν άκουγα φανατικά ραδιόφωνο και κυρίως από τότε που αποκτήσαμε πικάπ και μαζί δίσκους», μας λέει ο Κώστας Θωμαΐδης και συνεχίζει:

«Ο "Επιτάφιος", το "Αξιον Εστί", αλλά και μικρά δισκάκια με τις φωνές του Γρηγόρη Μπιθικώτση, της Μαίρης Λίντα, του Στέλιου Καζαντζίδη σε ντουέτο με την Μαρινέλλα, αλλά και του Γιάννη Βογιατζή. Ηταν στιγμές που προσπαθούσα με το αυτί να βγάλω συγχορδίες στην κιθάρα και να τραγουδώ. Ημουν 11 χρονών και μαγεμένος από τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, μαγεμένος και από τους ερμηνευτές του.

Εκείνα τα χρόνια συμμετείχα στο Παιδικό Θέατρο Θεσσαλονίκης της Μαίρης Σοΐδου. Ο θίασος αποτελείτο μόνο από παιδιά. Αρχισα να εμφανίζομαι και με την κιθάρα και μάλιστα το "Μέσα στα μαύρα σου κυρά μου τα μαλλιά" και το "Κοιμήσου Αγγελούδι μου" τα τραγουδούσα στις παραστάσεις ντουέτο με την Τάνια Τσανακλίδου. Ημασταν οι δυο πρωταγωνιστές του θιάσου.

Μια Δευτέρα, πρέπει να ήταν το 1966, ο Μίκης Θεοδωράκης έδωσε συναυλία στο θέατρο "Παλλάς", που βρισκόταν απέναντι από τον Λευκό Πύργο. Ερμηνευτές ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και η νεαρή τότε Μαρία Φαραντούρη. Οι τεχνικοί του θεάτρου με έβαλαν στην αίθουσα στα πρώτα καθίσματα και παρακολουθούσα από κοντά τον Μίκη να διευθύνει, να ανοίγει τα χέρια σαν αετός και να μεταφέρει το πάθος του στους ερμηνευτές και στην ορχήστρα.

Είχα μαγευτεί. Τότε με το παιδικό μου μυαλό έπλασα ένα όνειρο, πως θα ήθελα να είμαι μεγάλος και να σταθώ δίπλα τους στη σκηνή να τραγουδώ και να με διευθύνει. Πού να φανταζόμουν πως το αφελές παιδικό μου όνειρο θα πραγματοποιούνταν πολλά χρόνια αργότερα»...

Μιλώντας για τη γνωριμία του και τη συνεργασία του με τον Μίκη, ο Κ. Θωμαΐδης θυμάται: «Τον γνώρισα αρχές του 1986, με αφορμή μια συναυλία στο Berliner Ensemble, το θέατρο που είχε ιδρύσει ο Bertolt Brecht στο Ανατ. Βερολίνο, όπου θα τραγουδούσα τα έργα του Θάνου Μικρούτσικου "Σονάτα του Σεληνόφωτος", "Σπουδή στον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι" και "Ο Επιζών" σε ποίηση του Τάκη Σινόπουλου και μελοποίηση του Μίκη Θεοδωράκη. Μέσω της Μαρίας Δημητριάδη τον συνάντησα για να ζητήσω άδεια να το ερμηνεύσω. Χαμογέλασε και μου είπε πως πρώτη φορά του ζητούν άδεια και πως το έργο αυτό εκτός της ηχογράφησης με τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη, που είχε κυκλοφορήσει μάλιστα σε δίσκο στο εξωτερικό, δεν έχει παρουσιαστεί χρόνια τώρα. Αμέσως μετά μου έδωσε συμβουλές για τον τρόπο που θα έπρεπε να το προσεγγίσω ερμηνευτικά.

Η συνεργασία μας ξεκίνησε το 1995 σε μια μεγάλη περιοδεία στην Αυστραλία. Μου εμπιστεύθηκε ένα από τα σημαντικότερα έργα του, την "Κατάσταση Πολιορκίας", που μόλις είχε ενορχηστρωθεί για Συμφωνική Ορχήστρα. Απαιτητικό έργο με δύσκολη πολυρυθμία που θέλει ακρίβεια. Στην πρεμιέρα είχα μεγάλη αγωνία. Ο Μίκης Θεοδωράκης μού είπε να τον κοιτώ στα μάτια την ώρα που διηύθυνε.

Ομολογώ πως η αγωνία μου μεγάλωσε, έτρεμα. Ομως μαγικά, σε κλάσματα του δευτερολέπτου, διευθύνοντας με καθοδηγούσε σε κάθε συλλαβή, σε κάθε φράση. Απογειώθηκα χωρίς να το καταλάβω. Ημουν συγκινημένος, γιατί όλα είχαν πάει καλά και γιατί το παιδικό μου όνειρο μόλις είχε πραγματοποιηθεί! Του το διηγήθηκα και με ένα μεγάλο χαμόγελο ικανοποίησης μου έγραψε μια αφιέρωση στο πρόγραμμα της συναυλίας που την κρατώ φυλακτό από τότε».

Με αφορμή τη συναυλία που διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ στις 27 Αυγούστου, σημειώνει: «Τις "Αρκαδίες" τις άκουγα στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας από παράνομους δίσκους που έρχονταν από το εξωτερικό.

Από τον Αύγουστο του 1968 μέχρι τον Οκτώβριο του 1969 ο Μίκης Θεοδωράκης εξορίστηκε στη Ζάτουνα της Αρκαδίας. Σε αυτό το χρονικό διάστημα συνέθεσε 11 κύκλους τραγουδιών σε ποίηση δική του, του Μάνου Ελευθερίου, του Ανδρέα Κάλβου, του Αγγελου Σικελιανού, του Τάκη Σινόπουλου, του Μανόλη Αναγνωστάκη, του Νότη Περγιάλη και του Κώστα Καλατζή.

Επιθυμία του ήταν να παρουσιάζονται οι "Αρκαδίες" στη Ζάτουνα. Οι "Αρκαδίες" θα ακουστούν στον χώρο που τις εμπνεύστηκε, στον χώρο που γεννήθηκαν!».