«Κάθε στιγμή και κάθε λέξη από την πορεία μου στο πλευρό του Μίκη Θεοδωράκη είναι χαραγμένη ανεξίτηλα μέσα μου», σημειώνει μιλώντας μας για τον Μίκη η τελευταία ερμηνεύτριά του, η Μπέττυ Χαρλαύτη, και συνεχίζει:

«Τον συνάντησα πολύ πριν τον συναντήσω... Στα παιδικά μου χρόνια όταν άκουγα το έργο του και θυμάμαι να μου δονεί κάθε κύτταρο. Δεν θα ξεχάσω βέβαια και τη μέρα που πρωτοβρέθηκα στο σπίτι του, κατόπιν πρόσκλησής του. Μεγάλη τιμή για εμένα. Ηταν ο Ελληνας συνθέτης στον οποίο υποκλίνεται όλος ο κόσμος. Και ακόμα δεν μπορούσα καν να φανταστώ τη συνέχεια και ότι εκείνη τη στιγμή ξεκινούσε ένα μοναδικό ταξίδι το οποίο δεν τελειώνει με τη φυσική του απουσία, αλλά συνεχίζεται... Εκείνη τη μέρα κατάλαβε και το άγχος μου και τότε, θυμάμαι, μου έδειξε πίσω του τον Παρθενώνα, που ήταν σαν να αιωρείται και μου χαμογέλασε, λέγοντάς μου πόσο όμορφος είναι, για να μετριάσει την αμηχανία μου. Πάνω από όλα ήταν Ανθρωπος. Ενας υπεράνθρωπος οικουμενικός, με διαστάσεις που δύσκολα κατανοούμε στην ολότητά τους... Οταν πλησίαζες τον Μίκη Θεοδωράκη, ένιωθες να μπαίνεις σε άλλη διάσταση... Οταν κατά τις πρόβες του δίσκου μας στο σπίτι του άνοιγε τα χέρια για να με διευθύνει, αν και καθήμενος λόγω των θεμάτων υγείας του, το δωμάτιο μετατρεπόταν σε μεγαλόπρεπη σκηνή.

Θυμάμαι επίσης χαρακτηριστικά πόση ελευθερία άφηνε και στην ερμηνεία του έργου του. Ακόμα και στα δύο ανέκδοτα τραγούδια που μου έδωσε να τραγουδήσω σε πρώτη εκτέλεση, τα δύο τελευταία του, άλλο ένα δώρο πολύτιμο που μου άφησε παρακαταθήκη στον συμφωνικό δίσκο που ηχογραφήσαμε στην ΕΡΤ, ένιωσα να μου δίνει το περιθώριο να τα ερμηνεύσω όπως τα αισθάνθηκα. 'Η καλύτερα, όπως μου τα ενέπνευσε.

Ο Μίκης Θεοδωράκης σε ενέπνεε με κάθε του βλέμμα και κάθε του λέξη. Κατά τις συγκλονιστικές, για εμένα, συναντήσεις μας δεν θα ξεχάσω τις ιστορίες του, που ουσιαστικά είναι η ζωή του ως κομμάτι της σύγχρονης Ιστορίας της Ελλάδας. Γιατί ποτέ δεν είδε τον εαυτό του ξέχωρα από τη χώρα που τόσο αγάπησε και τόσο αγωνίστηκε για αυτή»...

Οσο για τη συμμετοχή της στη συναυλία της 27ης Αυγούστου, σημειώνει:

«Η Ζάτουνα ήταν από τα πρώτα μέρη όπου τραγούδησα τον Μίκη Θεοδωράκη μαζί με τη Λαϊκή Ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης". Μάλιστα τότε είχα τραγουδήσει από την "Αρκαδία VI" το "Στον Αγνωστο ποιητή", αυτό το τραγούδι ποταμός που διατρέχει μέσα σε οκτώμισι λεπτά με τρόπο συγκλονιστικό όλη την Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Η επιστροφή μου εκεί δύο χρόνια μετά τη φυγή του, την επανένωσή του με το σύμπαν, είναι όπως κατανοείτε για εμένα μια στιγμή φορτισμένη όσο και συμβολική.

Η όλη διοργάνωση αποτελεί μια συγκυρία που βρίθει συμβολισμών, καθώς θα βρεθούμε στον τόπο όπου ο Μίκης Θεοδωράκης συνέθεσε υπό άκρως ειδικές συνθήκες τις "Αρκαδίες". Στον τόπο που συνδέθηκε άμεσα με τη στάση ζωής του και την επιλογή του να μη σταματήσει ποτέ, έως το τέλος, να αγωνίζεται. Η όλη βραδιά αποκτά ακόμα πιο ειδική διάσταση, αφού πραγματοποιείται υπό τη διοργάνωση του ΚΚΕ, με το οποίο ο ίδιος είχε ουσιαστικά πάντα παράλληλη πορεία, έως και την τελευταία στιγμή του φυσικού του τέλους και της επιλογής του να λάβει τον ύστατο, αλησμόνητο αυτό αποχαιρετισμό από τον ΓΓ Δημήτρη Κουτσούμπα μέσα στη Μητρόπολη των Αθηνών. Μια πορεία κοινή με μοναδικό γνώμονα το καλό της πατρίδας που τόσο λάτρεψε. Προασπιζόμενος πάντα τις μεγάλες ιδέες για Ελευθερία, Ειρήνη, Ισότητα, Δικαιοσύνη, Ανθρωπιά, Αλληλεγγύη. Γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης ήρθε στον κόσμο μας με "αποστολή". Το τεράστιο έργο του, μουσικό, συγγραφικό και κοινωνικό, καθόρισε την ιστορία της χώρας μας τον τελευταίο αιώνα και αφήνει ιερή παρακαταθήκη που όσοι βρεθούμε στη Ζάτουνα στις 27 Αυγούστου πασχίζουμε να συνεχίσουμε, όπως και όλοι όσοι γίνονται κοινωνοί του έργου του ανά τον κόσμο.

Γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης μέσα από τη ζωή του μας απέδειξε ότι ο κόσμος αυτός αλλάζει, όταν το θελήσουμε και ότι "ο ήλιος γυρίζει κι ας θέλει δουλειά πολλή"»...