Τα τελευταία στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα μέσα στη βδομάδα από το Εθνικό Αστεροσκοπείο, με το meteo.gr και το ευρωπαϊκό σύστημα Copernicus πιο ειδικά για τις πυρκαγιές στην Αττική, επιβεβαιώνουν το έγκλημα όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ σε βάρος του περιβάλλοντος, λόγω της συνειδητής ανεπάρκειας σε μέτρα πρόληψης, της υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης των Δασαρχείων και της Πυροσβεστικής.

Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, τα τελευταία 7 χρόνια, από το 2016 μέχρι σήμερα, έχει καεί το 23% της Αττικής γης, δηλαδή 550.000 από τα συνολικά 2.500.0000 στρέμματα γης που είναι η συνολική έκταση της Αττικής (χωρίς την περιοχή της Τροιζηνίας και των νησιών). Αντίστοιχα, πάνω από 550.000 στρέμματα είναι από την αρχή της χρονιάς η καμένη γη σε όλη τη χώρα. Στη φετινή καταστροφή τη θλιβερή πρωτιά έχει η Ρόδος, με 176.500 στρέμματα, όπου η φωτιά προκάλεσε τη μεγάλη καταστροφή σε περισσότερες από 10 μέρες. Ακολουθούν τα Δερβενοχώρια με 117.000 στρέμματα, η Νέα Αγχίαλος Μαγνησίας με 82.600, ο Κουβαράς με 38.600, η Κέρκυρα με 21.700, η Κάρυστος με 19.600 και το Αίγιο με 12.000.

Η μονάδα meteo.gr του Αστεροσκοπείου επισημαίνει ότι η εκδήλωση ακραίων δασικών πυρκαγιών περιλαμβάνει τη σύζευξη και την αλληλεπίδραση φωτιάς και ατμόσφαιρας, οπότε είναι αδύνατον να χαραχτεί οποιαδήποτε στρατηγική διαχείρισης χωρίς την ενεργό συνεισφορά της μετεωρολογικής γνώσης, με σταθμούς και άλλα μέσα.

Βεβαίως, το κρίσιμο ζήτημα είναι ο ολοκληρωμένος σχεδιασμός δασοπροστασίας και πυροπροστασίας με επίκεντρο την πρόληψη, ωστόσο αυτό έχει αποδειχθεί διαχρονικά ότι δεν αποτελεί προτεραιότητα του αστικού κράτους, που στηρίζεται στη λογική του κόστους - οφέλους, της γης - εμπόρευμα, που οδηγεί τελικά στην εξυπηρέτηση των αναγκών λίγων επιχειρηματικών ομίλων και όχι των πολλών. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι με τους φορείς τους πρέπει να δυναμώσουν τον αγώνα διεκδίκησης στις πυρόπληκτες περιοχές, αλλά και σε όλη τη χώρα, για μέτρα πρόληψης, δασοπροστασίας και αντιπλημμυρικής θωράκισης. Ταυτόχρονα, απαιτείται να μπει φρένο στα κυβερνητικά σχέδια που προωθούν την πλήρη παράδοση της διαχείρισης του δασικού πλούτου σε ιδιώτες επενδυτές, στο όνομα δήθεν της «σωτηρίας» του.