«

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Αν ο Σόλωνας ζούσε στις μέρες μας, ίσως να ανέφερε την ίδια ρήση για τον σημερινό πρωθυπουργό. Οχι, βέβαια, σήμερα, που ο Σημίτης και το κυβερνητικό σχήμα έχουν ξεθωριάσει στα μάτια του ελληνικού λαού, σαν φορείς συγκεκριμένων πολιτικών πρακτικών και ιδεολογικών αναφορών. Αλλά από την εποχή που ο Σημίτης έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας, το Γενάρη του 1996. Δεν έχουν περάσει βέβαια και τόσα χρόνια, ώστε να μη θυμόμαστε το κλίμα της εποχής εκείνης. Τότε, που τα ισχυρά συγκροτήματα του Τύπου, τα «κεντροαριστερής» κυρίως απόκλισης, έπιασαν αμέσως δουλιά. Και η δουλιά τους, βέβαια, ήταν να «λουστράρουν» το νέο πρωθυπουργό, να τον περάσουν από διάφορα βερνίκια, να τον κάνουν απαστράπτοντα και να τον βγάλουν μετά υπερτιμημένο στο πολιτικό Χρηματιστήριο. Ποιος δε θυμάται τα τότε πρωτοσέλιδα των εφημερίδων του «κεντροαριστερού» κατεστημένου, που είχαν βάλει όλα τα λεφτά τους στο πρόσωπο του Σημίτη; Από εφημερίδες εμφανιζόταν σαν τον ...πανίσχυρο πρωθυπουργό, ο οποίος σάρωνε, στο διάβα του, τους εσωκομματικούς αντίπαλους, την αντιπολίτευση, κέρδιζε εκλογικές μάχες και ...άνοιγε το δρόμο στον εκσυγχρονισμό... Ηταν η εποχή, που ο Σημίτης ...«έπαιζε μπάλα χωρίς αντίπαλο», όπως έγραφαν τα πρόθυμα «παπαγαλάκια», που οι Τσουκατο-Πανταγιάδες του Μαξίμου τα τροφοδοτούσαν ανελλιπώς με άφθονο υλικό. Ηταν, επίσης, η εποχή της διείσδυσης του νεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ στα παραδοσιακά κάστρα της «δεξιάς». Σεβάσμιοι κύριοι συντηρητικών προσανατολισμών δήλωναν υποστηρικτές «του σοβαρού και μετρημένου καθηγητή, που με όραμα τον εκσυγχρονισμό θα έβαζε σε τάξη τα προβλήματα της χώρας...».

Ας θυμηθούμε για λίγο την τότε στάση των λοιπών πολιτικών δυνάμεων. Η ΝΔ, με τον Εβερτ στην ηγεσία, ακολουθούσε τη γραμμή της «λαϊκής δεξιάς», που συνίστατο σε άκρατη δημαγωγία γα τα λαϊκά προβλήματα, χωρίς, βέβαια, να θίγονται οι κεφαλαιώδεις πολιτικές επιλογές του κατεστημένου (ΟΝΕ, ΝΑΤΟ). Η αποπομπή του, όμως, και η αντικατάστασή του από τον Καραμανλή, μετά από έναν προσωπικό πόλεμο, που είχαν ξεκινήσει τότε ορισμένα έντυπα, εξηγήθηκε εκείνη την περίοδο, σαν την αντίδραση πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, στην αντιπολιτευτική γραμμή της «λαϊκής δεξιάς». Βρισκόμαστε στην εποχή, που το κοστούμι του «κέντρου» - «αριστερού» και «δεξιού» - ήταν πολύ της μόδας, που το κατεστημένο, πολιτικό και οικονομικό, παρουσίαζε τις πιο αντιδραστικές πολιτικές επιλογές σαν επιλογές «κέντρου». Είναι ακριβώς η εποχή, που τα «σοροπιάσματα» και τα «συνοικέσια» μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ πάνε κι έρχονται, με τους πολιτικούς αναλυτές να διερωτώνται αν ο σφοδρός αυτός έρωτας θα καταλήξει στον πολυπόθητο γάμο. Τα συνέδρια και οι παράτες με μοναδικό σχεδόν θέμα... το μέλλον της κεντροαριστεράς, με χορηγούς και προστάτες τους μεγαλοεκδότες και τους μεγαλοκαναλάρχες, λειτουργούσαν σαν τους προξενητάδες, που επεδίωκαν την προσέγγιση των δύο χωρών. Και το ειδύλλιο ελάμβανε χώρα σε μια εποχή που ο Σημίτης και η κυβέρνησή του προωθούσαν τις πιο αντιδραστικές πολιτικές επιλογές. Αλλωστε, ο ίδιος ο πρωθυπουργός ήταν αυτός που εισήγαγε στην ελληνική ορολογία τη λέξη «απασχολήσιμος», που περιγράφει τον εργαζόμενο άνθρωπο χωρίς σταθερή δουλιά, χωρίς ασφάλιση, που χρησιμοποιείται σαν λάστιχο, ανάλογα με τις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί χρησιμοποιούνται σε κάθε ευκαιρία, είτε δέρνοντας διαδηλωτές, είτε ξεφουσκώνοντας τα λάστιχα των τρακτέρ, ενώ οι εκθέσεις Σπράου τρομοκρατούσαν την ελληνική κοινωνία. Είναι ακριβώς η εποχή, που κάθε τόσο και λιγάκι κάποιο στέλεχος του ΣΥΝ μεταπηδούσε σε κάποια καλοπληρωμένη κυβερνητική θέση.

Το ΚΚΕ στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Τιμώντας τη βαριά κληρονομιά του παρελθόντος, υπήρξε η ψυχή των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, είτε αφορούσαν στις αγροτικές κινητοποιήσεις, στις κινητοποιήσεις των ναυτεργατών, των μαθητών, των συνταξιούχων και, φυσικά, υπήρξε η ψυχή στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια για τον Οτσαλάν, το Γιουγκοσλαβικό, τον Κλίντον κλπ. Βλέποντας τώρα τα πράγματα από μιαν απόσταση, διαπιστώνει κανείς σήμερα ότι χωρίς τους μικρούς και μεγάλους αυτούς κοινωνικούς αγώνες, οι οποίοι κατασυκοφαντήθηκαν και λοιδορήθηκαν από γνωστά δημοσιογραφικά συγκροτήματα και πρόθυμους και εξασκημένους στο σκύψιμο της μέσης δημοσιογράφους και πολιτικάντηδες, το άστρο του «εκσυγχρονισμού» δε θα είχε θαμπώσει, όπως έχει θαμπώσει σήμερα. Χωρίς αυτούς τους κοινωνικούς αγώνες, ίσως σήμερα ο όρος «εκσυγχρονισμός» και «εκσυγχρονιστές», δε θα ήταν συνώνυμα μιας άδικης και ανάλγητης νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που οδήγησε στο ξεχαρβάλωμα της δημόσιας περιουσίας, στη συνδιαλλαγή με τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, στην κοινωνική περιθωριοποίηση αδύνατων κοινωνικών στρωμάτων, όπως οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι κλπ. Αυτό αποτελεί απάντηση στους κήρυκες της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, που διαλαλούσαν και διαλαλούν σε όλους τους τόνους πως «τίποτα δε γίνεται», πως «δεν αξίζει να αγωνιζόμαστε»..!

Είναι μάλλον καθαρό πλέον ότι το ΠΑΣΟΚ σήμερα, σαν κυβέρνηση και σαν κομματικός μηχανισμός, έχει χάσει σημαντικό μέρος των ικανοτήτων του να λειτουργεί σαν μηχανισμός απορρόφησης και καταστολής των λαϊκών αγώνων και διεκπεραίωσης των μακροπρόθεσμων συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας. Είναι ακριβώς οι δυο βασικοί λόγοι, που τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα στήριξαν επί χρόνια τη σημερινή κυβέρνηση. Τα σημάδια της κρίσης είναι εμφανή. Μπορεί τον Απρίλη του 2000 να ανανέωσε την επανεκλογή του στην κυβερνητική εξουσία, αλλά η προς τα έξω εικόνα κυβέρνησης και κόμματος είναι απογοητευτική για εκείνους που επένδυσαν πάνω τους. Εφτασε μια δήλωση του Πάγκαλου το καλοκαίρι του 2000 για τα κότερα και την κοτερολογία, για να γίνουν κόμμα και κυβέρνηση άνω - κάτω. Μέσα σ' αυτό το ζοφερό κλίμα, πραγματοποιήθηκε το έκτακτο συνέδριο τον προηγούμενο Οκτώβρη, το οποίο εκβίασε ο ίδιος ο πρωθυπουργός και, παρά τη μεγάλη πλειοψηφία επανεκλογής που εξασφάλισε, η ζοφερή και παρακμιακή κατάσταση συνεχίζεται. Και αισθάνονται πλέον τόσο ασταθείς, ώστε την ίδια στιγμή που εξαγγέλλουν τα περί «ισχυρής Ελλάδας» και τα περί «νέας εθνικής αυτοπεποίθησης», ένα ρεπορτάζ για τα «φρουτάκια» να τους κάνει να παραμιλούν, με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον Κ. Σημίτη, που επικαλέστηκε κίνδυνο επαναφοράς της ...δικτατορίας και κλίμα αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης!!!

Το βασικό συμπέρασμα όλων αυτών δεν μπορεί παρά να είναι ότι κάθε πολιτική, η οποία στρέφεται ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα, φέρνει και τα σπέρματα της αυτοκαταστροφής της. Αποτελεί το χώρο εκτροφής των μικρών και μεγάλων σκανδάλων, που έχουν τη ρίζα τους στην εξυπηρέτηση των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων. Δε θα φανταζόταν, βέβαια, ο Σημίτης ποτέ ότι η στροφή της κυβέρνησής του προς τις «αγορές», θα είχε τέτοιες απρόσμενες δυσμενείς συνέπειες και εξελίξεις. Επεδίωξε να κάνει το ΠΑΣΟΚ το υπ' αριθμόν ένα κόμμα της οικονομικής ολιγαρχίας, εκτοπίζοντας από τη θέση αυτή το παραδοσιακό κόμμα της ΝΔ. Υιοθέτησε πλήρως τις αντιδραστικές επιλογές της «παγκοσμιοποίησης», παρέδωσε το ελληνικό έδαφος σε ξένους επιδρομείς, στράφηκε άτεγκτος ενάντια στους μικρούς και τους μεγάλους λαϊκούς αγώνες, για την καταστολή των οποίων χρησιμοποίησε κάθε «θεμιτό και αθέμιτο» μέσο. Και το αποτέλεσμα; Αντί να αναγνωριστεί σαν τον πολιτικό ηγέτη που έβαλε την Ελλάδα στην ΟΝΕ, με μια πολιτική που έκανε ακόμα περισσότερο άδικη την αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ του κεφαλαίου και οδήγησε στο γιγάντωμα λίγων επιχειρηματικών ομίλων, κινδυνεύει να τον χρησιμοποιήσουν τώρα σα στυμμένη λεμονόκουπα... Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για όσους ετοιμάζονται να τον αντικαταστήσουν. Η εξυπηρέτηση των ισχυρών επιχειρηματικών συμφερόντων δεν εξασφαλίζει πάντα τη στήριξη εκείνων που ωφελούνται από τη συγκεκριμένη πολιτική, ενώ σίγουρα δε διασφαλίζει την υστεροφημία των υπηρετών της οικονομικής ολιγαρχίας...