Ο «άγιος» του αργεντίνικου τάνγκο, Γκαρντέλ, τραγουδούσε το 1917 το «Θλιμμένη νύχτα» στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Αϊρες. Ζέσταινε, με την πονεμένη φωνή του, τους εργάτες των ορυχείων, τους ναυτικούς, τους αγρότες. Δίπλα στα φώτα των πορνείων - στις ταράτσες με τα απλωμένα ρούχα της φτωχολογιάς - στα γκρίζα σπίτια της Μπόκα, ξεμπαρκάριζαν οι ναυτικοί... Οι «φτωχοδιάβολοι», όπως τους έλεγαν οι σκληροί φεουδάρχες περιφρονητικά. Αφηναν τα αποτυπώματά τους, Ελληνες, Ιταλοί, Εβραίοι, Πολωνοί μετανάστες. Τον ιδρώτα τους. Στην πλατεία Μαΐου με τους φανοστάτες. Ηταν χλωμοί απ' τη σκόνη της εκμετάλλευσης. Δίπλα στην κάμαρα - στο σοκάκι της οδού «Μπολιβάρ» - ακούγονται ακόμη οι φωνές, οι κρυφοί καημοί, ν' ανοιχτούν, να φύγουνε: «Γι' αυτούς οι κουλούρες τ' άσπρα σκοινιά, κι οι αλυσίδες, οι άγκυρες, τ' άλλα μανόμετρα / Μέσα στην οσμή του πετρελαίου!».

Το «θαύμα» της Αργεντινής! Πριν απ' το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν μία απ' τις δέκα ισχυρότερες οικονομίες στον πλανήτη. Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της ήταν σχεδόν όσο και της Γαλλίας. Σιτοβολώνας, πρώτη κρεατοπαραγωγός χώρα στον κόσμο, με τεράστια αποθέματα ορυκτού πλούτου. Με μπαχτσέδες. Τους είχαν δουλέψει εργάτες - μετανάστες απ' την Κεντρική Αμερική. Εκεί, στις εκβολές του ποταμού Λα - Πλάτα, δίχως λόγια, γράφτηκε μουρμουριστά απ' τον τραβαγιέρη του Μπαράκας, με τη βραχνή φωνή του Βιλόλντο, η αλήθεια για την Αργεντινή του πόνου, των δακρύων - της ανισότητας. Το βουβό τάνγκο του καλαμποκιού, των αγροτών. Το έκλεψαν οι φεουδάρχες εκμεταλλευτές. Μέσα απ' το κλάμα του τραγουδιστή Ριβέρο, ακούγεται το Παρανά(δα); μεγάλο εξαγωγικό λιμάνι σιτηρών. Στα βόρεια των Ανδεων και τα Οροπέδια Ατακάμα, τα πλούσια ορυχεία του Χαλκού και του Βόροκα, στις πλούσιες κοιλάδες τους, ευδοκιμούσαν υπέροχοι οπωρώνες κι αμπέλια. Σήμερα επικρατεί η μεγαλύτερη φτώχεια. Στη μακρινή Κόρντοβα, αυτήν που δεν ξεχνάμε - εκείνη που αγαπήσαμε με το χορό της τοπικής Μιλόνγκα, με λίγα πέσος, οι νεοαποικιοκράτες καπιταλιστές (αρχές του 19ου αιώνα), έκλειναν συμφωνίες για τα ορυχεία του Ρίο Τούρμπιο - μέχρι και σήμερα οι πολυεθνικές (Telecom, IBM, NISSAN κ.ά.), βύθισαν στο πένθος της φτώχειας τους ανθρώπους.

Σήμερα, η κατάσταση είναι σε όλους γνωστή. Αποτέλεσμα της βαθιάς πολιτικοοικονομικής εξάρτησης της χώρας, απ' τις ΗΠΑ και τους παγκόσμιους χρηματοοικονομικούς πιστωτικούς οργανισμούς, που ελέγχονται απ' το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα. Η οικονομία της Αργεντινής, δηλαδή ο πλούτος της, η παραγωγή και ο μόχθος των εργαζομένων, «βυζαίνεται». Κάθε δάνειο και νέος ιμάντας απομύζησης του πλούτου της: Ενα επιπλέον δέσιμο, στο άρμα της καπιταλιστικής ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης. Κάτω απ' αυτούς τους όρους, δεν έχει καμία αξία ο πλούτος της χώρας τους. Αυτή η τέλεια επιμειξία του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου των πολυεθνικών εταιριών κρατάει δέσμια την Αργεντινή. Εναντίον τους, οι πικετέρος της Αργεντινής, όλου του κόσμου - μ' έναν ουσιαστικό όσο και καθοριστικό τρόπο, του επιπέδου της συνειδητοποίησης, χορεύουν το δικό τους τάνγκο: Της ταξικής πάλης.