«Αν η Ουκρανία ήταν μέλος του ΝΑΤΟ, δεν θα τολμούσε η Ρωσία να την απειλήσει», λένε τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης. Οχι βέβαια από «συμπόνια» στον ουκρανικό λαό, αλλά για να δικαιολογήσουν το βάθος της ελληνικής εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, που παρέχουν τάχα ασφάλεια και σταθερότητα στη χώρα μας, σε αντίθεση με τις χώρες που δεν είναι ακόμα μέλη της ευρωατλαντικής συμμαχίας. Βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο για να μη φανεί ότι η σημερινή εξέλιξη στην Ουκρανία είναι συνέπεια της συσσώρευσης και της όξυνσης ανταγωνισμών που στο επίκεντρό τους έχουν ακριβώς την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και τις αντιδράσεις της Ρωσίας. Το ΝΑΤΟικό σχέδιο περικύκλωσης της Ρωσίας, με την ένταξη σ' αυτό όλων των πρώην σοσιαλιστικών δημοκρατιών, ρίχνει λάδι στη φωτιά πολλές δεκαετίες τώρα και συγκρούεται με τους σχεδιασμούς για την καπιταλιστική ολοκλήρωση της Ρωσίας. Η Ουκρανία αποτελεί κρίκο σ' αυτήν την αλυσίδα. Δεν είναι τυχαίο ότι ΗΠΑ και ΕΕ οργάνωσαν ανοιχτή επέμβαση στη χώρα το 2014 για να διασφαλίσουν τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό της, βάζοντας μάλιστα σχετική διάταξη και στο Σύνταγμα του 2019. Από την άλλη υπάρχει το παράδειγμα της Γεωργίας, όπου και εκεί η αντιπαράθεση για την ένταξή της στο ΝΑΤΟ οδήγησε σε πόλεμο με τη Ρωσία. Αρα λοιπόν η ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν είναι μέρος της «λύσης», αλλά πρωταγωνιστής στο πρόβλημα που βύθισε την Ουκρανία στον πόλεμο και τον λαό της στη δυστυχία. Οπως ακριβώς στη χώρα μας η εμπλοκή στα σχέδια του ΝΑΤΟ δεν είναι παράγοντας «ασφάλειας» και «σταθερότητας», αλλά εκθέτει τον λαό σε κίνδυνο και τον μετατρέπει σε στόχο.