Καθώς αυξάνεται η αστική και οπορτουνιστική πίεση, δίνουμε σε δύσκολες συνθήκες μάχη για την ενίσχυση των επαναστατικών χαρακτηριστικών.

Παλιά ήταν η δήλωση, η παρανομία, η εξορία. Σήμερα είναι η πίεση κυρίως για τη λεγόμενη εθνική ενότητα, αλλά και τη νέα εκδοχή, του αντιδεξιού μετώπου, με την αντινεοφιλελεύθερη, αντιφασιστική, δημοκρατική μορφή.

Σ' αυτές τις συνθήκες, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία η ολόπλευρη ισχυροποίηση των επαναστατικών χαρακτηριστικών, της ιδεολογικοπολιτικής και οργανωτικής ισχυροποίησης του Κόμματος.

Οπως είναι φυσικό, υπάρχει διαφορετικός βαθμός κατανόησης σε σχέση με τον επείγοντα χαρακτήρα αντιμετώπισης.

Στον «καταμερισμό» του αντιπάλου, η πίεση για υποχώρηση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος είναι «χρέωση» στον οπορτουνισμό, με όποια προβιά κι αν εμφανίζεται. Και πλέον έχουμε μεγάλη πείρα. Ο υπονομευτικός του ρόλος φαίνεται καθημερινά. Εφτασε μέχρι την ανατροπή του σοσιαλισμού. Σε κάθε «χαραμάδα» προσπαθεί να εισχωρήσει σαν την υγρασία και τη σκουριά. Οταν η αντιπαράθεση μαζί του είναι στρατηγικού χαρακτήρα, επιθετική, εξειδικευμένη, με επιχειρήματα από την ίδια τη ζωή για τη στάση και τις θέσεις του στο συγκεκριμένο χώρο, όταν αποκαλύπτουμε την επιδίωξη καλλιέργειας αυταπατών, ψευδαισθήσεων για έναν καπιταλισμό με «ανθρώπινο πρόσωπο», ο οποίος θα εξασφαλιστεί με έναν καλύτερο «χαλίφη στη θέση του χαλίφη», έχει αποτελέσματα ποιοτικά. Δεν έχει δυνατότητα ουσιαστικής αντιπαράθεσης όταν αποκαλύπτεται ο ρόλος του, το ποιος κερδίζει σε τελευταία ανάλυση από αυτήν την πολιτική, και γι' αυτό βγάζει από το «τσεπάκι» και σε «διατεταγμένη υπηρεσία» τον αντικομμουνισμό. Πέφτει σε άμυνα και ελιγμούς. Χάνει όμως τη μάχη και όχι τον πόλεμο.

Και όταν εκφράζονται διαφοροποιήσεις προς τις ταξικές δυνάμεις, αυτές είναι διαφορετικού περιεχομένου και προοπτικής αν έχουν γίνει με υποχώρηση δική μας και διαφορετικού αν είναι αποτέλεσμα αναγνώρισης της ταξικής ορθότητας της στρατηγικής μας.

Οι Θέσεις, τόσο ως προς τον απολογισμό και την επισήμανση αδυναμιών όσο και ως προς την ιεράρχηση και δρομολόγηση αντιμετώπισής τους, είναι σε σωστή κατεύθυνση.

Είναι βασική επίσης η εκτίμηση ότι η καθοδήγηση και η δράση ξεκινούν από τη στρατηγική και ότι χρειάζεται επεξεργασία με βάση τη στρατηγική, εξειδικεύοντάς την σε κάθε χώρο και τομέα, σε κάθε φάση στον καθημερινό αγώνα και τη συλλογική αφομοίωση της. Εξειδίκευση σημαίνει να εξηγείται πειστικά και συγκεκριμένα η στρατηγική του Κόμματος. Να χαράσσεται συγκεκριμένη δράση, συνεκτικό πλαίσιο και μορφές πάλης, ώστε να ανεβαίνει η μαχητικότητα της πρωτοπορίας, η μαζικοποίηση και πολιτικοποίηση του κινήματος, πέρα από την ανάγκη σημαντικής βελτίωσης συνολικά στο ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο.

Γιατί οι απαιτήσεις της πάλης σε συνθήκες αντεπανάστασης και οι αρνητικοί συσχετισμοί, όταν δεν φαίνεται πιθανή η ανατροπή της στρατηγικής του καπιταλισμού χωρίς τη δημιουργία επαναστατικής κατάστασης, μπορεί να οδηγούν σε υποχωρήσεις αλλά και σε συγχύσεις.

Η ανάγκη σύγχρονων επεξεργασιών και μελέτης, με βάση και την πείρα από το προηγούμενο διάστημα, αλλά και τις ανάγκες της ταξικής πάλης, αφορά ένα ευρύ πεδίο ζητημάτων, όπως για παράδειγμα σε επίπεδο Αττικής οι αλλαγές στη χρήση γης, η πολεοδομική εξέλιξη, τα δασικά οικοσυστήματα, τα δίκτυα, σε σχέση με τις κάθε φορά επενδυτικές επιλογές και προτεραιότητες της αστικής τάξης. Οι επιπτώσεις από την εμπορευματοποίηση, ποιος κερδίζει, πώς εκφράζεται η στρατηγική αντιπαράθεση κ.λπ. Επίσης, η σχέση της δόμησης με την έλλειψη υποδομών, αντισεισμικής - αντιπλημμυρικής προστασίας, επιχειρησιακής αντιμετώπισης των δασικών πυρκαγιών κ.λπ., που αναδεικνύουν την ανάγκη άλλης οργάνωσης της κοινωνίας και οικονομίας, ενώ παράλληλα οι κομματικές δυνάμεις θα αποκτούν γνώση και πείρα. Ανάλογα ζητήματα υπάρχουν σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας, που μπορούν και πρέπει να γίνουν υπόθεση των αντίστοιχων καθοδηγητικών Οργάνων.

Υπάρχει άμεση ανάγκη συνδυασμένης δουλειάς Τμημάτων, βοηθητικών ομάδων σε επίπεδο ΕΠ ή ΤΕ, Οργάνων. Οπως είναι σημαντικός ο ρόλος των Τμημάτων της ΚΕ (Θέση 24), με βάση τον σχεδιασμό της ΚΕ και την εξειδίκευσή του. Η συζήτηση μπορεί να αναδείξει την ανάγκη διεύρυνσης της στελέχωσης των υπαρχόντων Τμημάτων και δημιουργίας νέων, ανάλογα με τις κάθε φορά ανάγκες και δυνατότητες.

Σημαντική είναι η εκτίμηση (Θέση 13) ότι σε αυτές τις συνθήκες το καθοδηγητικό πνεύμα, ασυμβίβαστο με τις δυσκολίες, βασίζεται πρώτα απ' όλα στη μαχητικότητα των στελεχών που πηγάζει από τη γνώση της κομμουνιστικής θεωρίας, αλλά και από την ταξική - κοινωνική πείρα. Ιδιαίτερα των στελεχών που προέρχονται από την ΚΝΕ (εργασιακή πείρα - σύγκρουση, αντιπαράθεση στο μαζικό κίνημα). Πρέπει τα στελέχη να μπαίνουν μπροστά και στην υλοποίηση, όχι μόνο στο σχεδιασμό. Πρέπει να μετατρέψουμε κάθε κομματικό μέλος σε ολοκληρωμένο καθοδηγητή των μαζών, και σ' αυτόν το στόχο βοηθάει σημαντικά το προσωπικό παράδειγμα των στελεχών.

Με όποιο ζήτημα, θέμα, αντικείμενο, αίτημα κι αν ασχοληθούμε, αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης για την οργάνωση και κινητοποίηση μαζών. Το ιδεολογικό στοιχείο στη λειτουργία όλων των καθοδηγητικών Οργάνων είναι επείγουσα ανάγκη και για το σήμερα αλλά και βασικό, μόνιμο, συστηματικό καθημερινό ζήτημα. Αυτό το εκτιμούν και οι Θέσεις (Θέση 17).

Πρέπει να μάθουμε:

- Να δουλεύουμε με τη θεωρία

- Να εφαρμόζουμε τη θεωρία

- Να αφομοιώνουμε τις σύγχρονες επεξεργασίες

- Να επεξεργαζόμαστε και να εμπλουτίζουμε τη θεωρία

- Να προβλέπουμε αξιοποιώντας τη θεωρία.

Να γίνει καθημερινός τρόπος δουλειάς, όπως και η συστηματική μεταφορά και γενίκευση της πείρας.

Η αφομοίωση της θεωρίας, η ιδεολογικοπολιτική θωράκιση αποτελεί καθοριστικό παράγοντα αποτελεσματικής παρέμβασης και αντοχής στα δύσκολα, αλλά και κάτι ακόμα: Αποτελεί προϋπόθεση πιο ολοκληρωμένων εκτιμήσεων, πιο σφαιρικής, πιο έγκαιρης επισήμανσης, πρόβλεψης και αντιμετώπισης των εξελίξεων, των αδυναμιών και των δυνατοτήτων, στο πλαίσιο της στρατηγικής μας.

Για την ώθηση στη βελτίωση της καθοδηγητικής δράσης και λειτουργίας των ΕΠ και των ΤΕ (Θέση 20), επισημαίνω ότι φυσικά είναι απαραίτητος ο γενικότερος σχεδιασμός, αλλά πρέπει να διαμορφώνεται σε επίπεδο Οργάνου και Οργάνωσης και ένας πιο συγκεκριμένος σχεδιασμός, που θα αναδεικνύει τη στρατηγική αντιπαράθεση για βασικές πλευρές της οικονομικής βάσης αλλά και του εποικοδομήματος, όπως αυτή εκφράζεται στον χώρο ευθύνης της Οργάνωσης, αλλά και ως προς τη γενίκευσή της. Γι' αυτό χρειάζεται να μπουν σε κίνηση, με πρωτοβουλία του Κόμματος, το συνδικαλιστικό κίνημα, επιστημονικοί και μαζικοί φορείς, νεολαία. Να πάρουν θέση στη στρατηγική αντιπαράθεση. Ετσι θα δοθεί και η «ευκαιρία παρέμβασης σε μη κομματικές δυνάμεις, επεξεργασίας πλαισίου πάλης, ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης στο κίνημα και σε φορείς» (Θέση 21).