Αν αναρωτιέται κανείς ποια μύγα τσίμπησε τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, για να κλιμακώσουν με τόσο ωμό τρόπο την επέμβασή τους στη Βενεζουέλα, δεν έχει παρά να κοιτάξει τα στοιχεία, που δείχνουν το μέγεθος της ρωσικής και κινεζικής διείσδυσης στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής, που είναι μια από τις μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγούς παγκοσμίως. Η Κίνα είναι ο σημαντικότερος πιστωτής της Βενεζουέλας, έχοντας χορηγήσει δάνεια ύψους 62,2 δισ. δολαρίων από το 2007 έως το 2016, ενώ από το 2005 έως το 2015, κινεζικές εταιρείες επένδυσαν συνολικά 19,15 δισ. δολάρια σε έργα υποδομών στη χώρα. Ομοίως, η Ρωσία αποτελεί τον σημαντικότερο επιχειρηματικό εταίρο της Βενεζουέλας στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, ενώ μέσω διαφόρων «διαδρομών» τής έχει χορηγήσει και δάνεια, προσβλέποντας σε άνοδο της γεωπολιτικής της επιρροής συνολικά στη Λατινική Αμερική. Με αυτά τα δεδομένα, δεν είναι να απορεί κανείς για το μένος με το οποίο ΗΠΑ και ΕΕ εξαπολύουν τα πυρά τους στη Βενεζουέλα, παίρνοντας υπόψη ότι ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης της χώρας συνδέουν τα συμφέροντά τους με το ενδεχόμενο να υπάρξουν πολιτική αλλαγή και αναπροσανατολισμός των συμμαχιών της Βενεζουέλας. Αυτό επιδιώκουν, άλλωστε, και οι ΗΠΑ, θέλοντας να βάλουν στο χέρι τους υδρογονάνθρακες και όχι μόνο. Μετά απ' όλα αυτά, μάλλον δεν προκαλεί εντύπωση και η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που καμαρώνει για την άνευ όρων στήριξη του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού.