Η συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να παρουσιάζει ως επίλυση μιας «διμερούς διαφοράς», αποδεικνύεται από τις ίδιες τις εξελίξεις ότι αποτελεί κρίκο σε μια αλυσίδα γενικότερων παρεμβάσεων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ειδικά στα Βαλκάνια, όπου η ίδια έχει αναλάβει να παίξει ρόλο «σημαιοφόρου» σε νέες επικίνδυνες αποστολές, προσδοκώντας κέρδη για το ελληνικό κεφάλαιο.

Η κυβέρνηση «τρέχει» όσο καμία προηγούμενη τον στόχο της λεγόμενης «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης», για να ενισχυθούν οι αμερικανοΝΑΤΟικές θέσεις έναντι της Ρωσίας και άλλων ανταγωνιστών.

Ετσι, μετά την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών, η κυβέρνηση σκοπεύει με fast track διαδικασίες να εγκρίνει και το πρωτόκολλο ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, ώστε μετά από ένα εξάμηνο - όπως εκτιμάται - η «Βόρεια Μακεδονία» να γίνει το 30ό μέλος της λυκοσυμμαχίας, ενώ θα ακολουθήσει η διαδικασία για την ένταξη και στην ΕΕ.

Το γεγονός ότι η συμφωνία αυτή πλασάρεται από την κυβέρνηση και όλους τους εταίρους της ως «πρότυπο» για άλλες διευθετήσεις, προϊδεάζει για εξελίξεις στο παζάρι της Σερβίας με τους Αλβανόφωνους του Κοσσυφοπεδίου, που σύντομα φαίνεται ότι θα μπει στην τελική του φάση.

Ηδη τα σενάρια για ανταλλαγή εδαφών βρίσκονται πάνω στο τραπέζι, με κίνδυνο να ανοίξει ο «ασκός του Αιόλου» και για άλλες αλλαγές συνόρων στην περιοχή, όχι χωρίς εντάσεις και διενέξεις, με τον κίνδυνο να γενικευτούν. Εύθραυστη είναι για παράδειγμα η κατάσταση και στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, ένα κράτος - μωσαϊκό, όπου ήδη το σερβικό στοιχείο διεκδικεί μεγαλύτερη αυτονομία.

Ταυτόχρονα, η ενίσχυση του αλβανικού στοιχείου «κουμπώνει» με το σχέδιο της «Μεγάλης Αλβανίας», το οποίο σιγοντάρεται τουλάχιστον από τις ΗΠΑ και προχωράει ήδη με την κατάργηση των συνόρων ανάμεσα στην Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο.

Θυμίζουμε ότι η προώθηση του ΝΑΤΟικού σχεδιασμού με τη συμφωνία των Πρεσπών είχε τη σφραγίδα και των εκεί αλβανικών κομμάτων που συγκυβερνούν με τον σοσιαλδημοκράτη Ζόραν Ζάεφ. Τόσο η κατάσταση στη μελλοντική «Βόρεια Μακεδονία», όπου διατηρούνται ζωντανά τα σπέρματα του αλυτρωτισμού με τα περί «μακεδονικού» λαού και γλώσσας, όσο και ο αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός μπορούν ανά πάσα στιγμή να αξιοποιηθούν ενεργά στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και ανταγωνισμών, όπως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν.

Οπως έδειξε και η ΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών, η Ελλάδα, ως το παλιότερο μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων, αλλά και ως γεωπολιτικός μεντεσές των ΗΠΑ στην περιοχή, έχει αναλάβει ρόλο να συμβάλει καθοριστικά ώστε όλες οι χώρες και οι λαοί τους να μπουν στη «στρούγκα» των δύο λυκοσυμμαχιών.

Οι χώρες που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι η Σερβία, που διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με τη Ρωσία, αλλά συνεργάζεται και με το ΝΑΤΟ, ενώ σταθερός της στόχος είναι να ενταχθεί στην ΕΕ. Επίσης, η Βοσνία - Ερζεγοβίνη, που είναι εκτός ΝΑΤΟ και ΕΕ, το Μαυροβούνιο, που είναι στο ΝΑΤΟ, αλλά όχι στην ΕΕ, όπως και η Αλβανία.

Χαρακτηριστική του παζαριού που βρίσκεται σε εξέλιξη, είναι η επιστολή που έστειλε την Παρασκευή ο Σέρβος Πρόεδρος Αλεξάνταρ Βούτσιτς στον Αμερικανό ομόλογό του Ντόναλντ Τραμπ, όπου τον προσκαλεί να επισκεφτεί το Βελιγράδι (στην περίπτωση αυτή, θα γίνει ο πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ που θα το κάνει μετά από 40 χρόνια) και να συμβάλει στην «επίλυση» του ζητήματος του Κοσσυφοπεδίου.

Ο Βούτσιτς τον ευχαριστεί επίσης για τη στήριξή του στην «ευρωπαϊκή πορεία της Σερβίας» και αναφέρει ότι προϋπόθεση για να ξεκινήσει και πάλι ο διάλογος, είναι να αρθούν οι δασμοί που έχει επιβάλει η κοσσοβάρικη ηγεσία στα σερβικά προϊόντα - δεν αναφέρεται στη δημιουργία στρατού - ενώ δηλώνει ότι θέλει εμβάθυνση των σχέσεων της χώρας του με τις ΗΠΑ, επικαλούμενος το «κοινό παρελθόν».

Ακόμα πιο αποκαλυπτική είναι η συνέντευξη του Αμερικανού πρέσβη στη Σερβία, Κάιλ Σκοτ, που σημειώνει ότι πρέπει να καθοριστεί πού είναι το Κόσσοβο και πού η Σερβία, «χωρίς απαραίτητα προσκόλληση» στα υφιστάμενα σύνορα.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα λειτουργεί και ως «γέφυρα» στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό για τα Βαλκάνια και την Ανατ. Μεσόγειο, που οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν ως ενιαίο για τα συμφέροντά τους χώρο. Καθόλου τυχαία, επομένως, τα πολυμερή σχήματα στα οποία πρωταγωνιστεί ή συμμετέχει η ελληνική κυβέρνηση με άλλες χώρες των Βαλκανίων, δεν υπηρετούν μόνο τον στόχο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης», αλλά η Ελλάδα αποτελεί και συνδετικό κρίκο με ανάλογα σχήματα που στήνονται στην Ανατ. Μεσόγειο υπό ΝΑΤΟική ομπρέλα.

Ετσι, για παράδειγμα, στη λεγόμενη Τετραμερή Σύνοδο Ελλάδας, Σερβίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, που έγινε τον περασμένο Νοέμβρη, είχε προσκληθεί και ο Μπ. Νετανιάχου, πρωθυπουργός του Ισραήλ, που συμμετέχει σε τριμερή και τετραμερή σχήματα στην Ανατ. Μεσόγειο, όπου στο εξής θα εμπλακούν πιο άμεσα και οι ΗΠΑ.

Βασική επιδίωξη της ελληνικής κυβέρνησης είναι να κατοχυρώσει το ρόλο της ως ενεργειακού κόμβου στην περιοχή, όπου θα καταλήγει το αέριο από την Ανατ. Μεσόγειο, τις ΗΠΑ και άλλες πηγές, πριν διοχετευτεί στις αγορές της Κεντρικής Ευρώπης, ανταγωνιστικά προς το ρωσικό αέριο. Αλλά να αποτελέσει και πύλη εισόδου για εμπορεύματα και κεφάλαια από και προς την ΕΕ.

Για παράδειγμα, ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός για να μειωθεί η εξάρτηση της ΕΕ από τη ρωσική Ενέργεια ευνοεί και συγκεκριμένους μονοπωλιακούς ομίλους που βλέπουν κερδοφόρες μπίζνες από την είσοδο του αμερικανικού υγροποιημένου σχιστολιθικού αερίου στην ευρωπαϊκή αγορά. Οι πολλές βάσεις, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, που αποτελούν στρατιωτικά ορμητήρια για τις επεμβάσεις των ΗΠΑ, θα υπερασπίζονται ταυτόχρονα και τα αμερικανικά μονοπώλια και τις μεγάλες αποθήκες για το υγροποιημένο αέριό τους.

Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο βλέπει τεράστιες ευκαιρίες στη μεταφορά του σχιστολιθικού αερίου από τις ΗΠΑ. Επίσης η χάραξη αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου από τις πηγές του Αζερμπαϊτζάν, όπου δραστηριοποιούνται κυρίως αμερικανικοί όμιλοι, όπως ο TAP, είναι στις προτεραιότητες της ελληνικής αστικής τάξης, ενώ θα βάλει εμπόδια και στους σχεδιασμούς που κάνει η Ρωσία με τον αγωγό μέσω Τουρκίας. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται οι σχεδιασμοί με τον αγωγό «EastMed» στον άξονα Κύπρου - Ισραήλ ή Κύπρου - Αιγύπτου.

Αυτό όμως που παρουσιάζεται από την κυβέρνηση ως το νέο «Ελντοράντο» για τους επιχειρηματικούς ομίλους, που θα φέρει τάχα την «ευημερία» και την «ασφάλεια» στα Βαλκάνια, με «εγγυητές» το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, κρύβει μεγάλους κινδύνους για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς.

Η μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στον όλο και πιο οξυμένο ανταγωνισμό, πρωτίστως με τη Ρωσία, μετατρέπει τη χώρα σε πραγματικό «μαγνήτη» για ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους, όσο θα κλιμακώνεται η ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση.

Η δήθεν σταθερότητα και ασφάλεια του ΝΑΤΟ γίνεται «φύλλο και φτερό» αν δει κανείς την εντεινόμενη επιθετικότητα της «συμμάχου» Τουρκίας, που αμφισβητεί σταθερά τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο. Αποδεικνύεται ότι είναι απάτη, αν παρατηρήσει κανείς την όλο και μεγαλύτερη πολεμική προετοιμασία, με τα τεραστίων διαστάσεων γυμνάσια που περικυκλώνουν τη Ρωσία, με το ΝΑΤΟικό δόγμα για το «πρώτο πυρηνικό πλήγμα», με τη λεγόμενη «αντιπυραυλική ασπίδα», με τη μετατροπή του ΝΑΤΟ ή των αυτοτελών στρατιωτικών δομών που αναπτύσσει η ΕΕ (PESCO, μονάδες ταχείας επέμβασης) σε παγκόσμιους χωροφύλακες.

Η πείρα από τον βρώμικο ρόλο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια και προπάντων το σύγχρονο ΝΑΤΟικό δόγμα, που κρατά αναμμένο το φιτίλι σε όλη την περιοχή, πρέπει να αποτελέσει κριτήριο για το λαό, για την ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς.