Τα πραγματικά κίνητρα της χρησιμοποίησης των μεταλλαγμένων στη γεωργία είναι το μεγάλο άμεσο κέρδος των πολυεθνικών, η κυριαρχία τους στην αγορά των τροφίμων και η εξάρτηση ολόκληρων λαών και χωρών από τις πολυεθνικές μιας και η τεχνολογία των Γ.Τ.Ο. αποτελεί αναγνωρισμένη και κατοχυρωμένη πνευματική τους ιδιοκτησία. Ομως η πρακτική εφαρμογή αυτής της δυνατότητας εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία.

«Πρόκειται για ένα θέμα που αποτελεί απειλή για την παγκόσμια υγεία και για τον καταναλωτή. Φοβούμαι ότι δεν υπάρχει χρόνος αναμονής να δούμε τα αποτελέσματα. Ενας πολύ μεγάλος επιστήμονας έχει πει ότι τα μεταλλαγμένα είναι το διατροφικό Τσέρνομπιλ», ανέφερε ο Βασίλης Παπαγεωργίου, πρόεδρος του Τμήματος Χημικών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ.

Και ενισχύοντας τα παραπάνω σημείωσε: «Τρεις μορφές δράσεις έχουν επιλέξει οι μεγάλες δυνάμεις για να αναπτυχθούν οικονομικά: την ενέργεια, τη φαρμακευτική και τα τρόφιμα. Δεν είναι τυχαίο πως όσοι εγκαταλείπουν τους θώκους του ΥΠΕΞ στις ΗΠΑ πηγαίνουν σύμβουλοι σε αυτού του είδους τις εταιρίες».

Ο Νίκος Σκούρας, πρόεδρος του Τμήματος Βιολογίας του ΑΠΘ, σημείωσε πως «το βιολογικό σύστημα είναι μοναδικό, γιατί: Εχει το δικό του αυτοέλεγχο και αυτομεταβολισμό, έχει τη διαιώνιση. Αυτά τα χαρακτηριστικά όμως το καθιστούν και πολύπλοκο. Είναι αδύνατο να προβλέψουμε το μέλλον όσον αφορά τα Γεννητικά Τροποποιημένα». Ξεκαθάρισε επίσης πως το πρόβλημα δεν είναι θέμα πείνας, δεν είναι θέμα επιστήμης, αλλά κυρίως το ποιος διαχειρίζεται τη γνώση και πώς την εφαρμόζει. Γιατί όπως χαρακτηριστικά είπε, «έχεις ένα μαχαίρι και κόβεις ψωμί, έχεις ένα μαχαίρι και σφάζεις μια ζωή. Ας προσέξουμε».

«Είμαστε κατά της εισόδου των μεταλλαγμένων στη χώρα μας και καλούμε την κυβέρνηση να μην επιτρέψει την εισαγωγή και διάθεση ΓΤ τροφίμων και ζωοτροφών, καθώς και την καλλιέργεια ΓΤ φυτών. Θα συμμετάσχουμε και θα στηρίξουμε πρωτοβουλίες μαζικών φορέων ενάντια στη διάδοση ΓΤΟ», σημείωσε ο Δημήτρης Πενταράκης, εκπρόσωπος του ΓΕΩΤΕΕ. Και αναφερόμενος στο πρόσφατο συμβάν στη Δράμα και σε άλλους νομούς, σημείωσε πως βάζει επιτάπητος δύο κρίσιμα ζητήματα: «Την πληρότητα και την όλη διαδικασία των ελέγχων στο εισαγόμενο πολλαπλασιαστικό υλικό, την αποζημίωση των θιγομένων αγροτών από την εταιρία που ευθύνεται. Είναι ένα θέμα στο οποίο η ΕΕ απέφυγε επιμελώς να τοποθετηθεί με τους κανονισμούς της».

Ο Σωκράτης Βασιλάκος, μέλος της Πανελλαδικής Κίνησης κατά των Μεταλλαγμένων, θύμισε πως οι πολυεθνικές εταιρίες δεν αποδεικνύουν ότι οι ΓΤΟ δεν είναι ακίνδυνοι, αντίθετα καλούν τους φορείς που αντιδρούν να τεκμηριώσουν την επικινδυνότητά τους. Και κατέληξε σημειώνοντας πως ουσιαστικά το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ για τους Γ.Τ.Ο. άνοιξε διάπλατα την πόρτα για είσοδό τους. «Εμείς δε θέλουμε να κάνουμε διαχείριση της κρίσης και του προβλήματος που σε λίγα χρόνια θα πάρει τραγικές διαστάσεις. Γι' αυτό καλούμε τώρα σε αγώνα, όλους και παντού» είπε. Σε ενεργοποίηση και συντονισμένη δράση κάλεσε εξάλλου και ο Απόστολος Βουραξανίδης, εκπρόσωπος του Οικολογικού Συλλόγου Φυσικής Υγιεινής.

«Τσιμπούσι» με φαγοπότι μη μεταλλαγμένων προϊόντων έστησαν οι πολέμιοι των γενετικά τροποποιημένων τροφών, έξω από το χώρο που διεξάχθηκε η ημερίδα του ΚΚΕ

Αυτό το μήνυμα-κάλεσμα απηύθυναν οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ και της ΠΑΣΥ στη διάρκεια της εκδήλωσης. Με τις παρεμβάσεις τους ενίσχυσαν την ανάγκη αυτό να γίνει άμεσα και άλλοι παραβρισκόμενοι που πήραν το λόγο. Οπως ο Γιάννης Στεφανίδης, αγρότης από τη Δράμα, που εν αγνοία του καθώς και εκατοντάδες άλλοι έσπειραν τα χωράφια τους με επιμολυσμένο σπόρο καλαμποκιού τον οποίο αγόρασαν από την PIONEER και τώρα ξεπατώνουν τα φυτά για να ξανασπείρουν. Στη διάρκεια της συζήτησης έθεσε το θέμα της εξάρτησης της χώρας (80%) σε πολλαπλασιαστικό υλικό για τις ανάγκες της γεωργίας. Και θύμισε πως χρόνια τώρα έχει ξεκινήσει στη χώρα μας η διάλυση των φορέων που παρήγαν πολλαπλασιαστικό υλικό, προκειμένου να πλουτίζουν ευρωαμερικανικές πολυεθνικές εταιρίες.

Ο Κώστας Λάρας, πρόεδρος του Κτηνοτροφικού Συλλόγου «Δέλτα Αξιού», αναρωτήθηκε πώς γίνεται το εισαγόμενο μοσχάρι να έρχεται φθηνό στην Ελλάδα. Και ο ίδιος απάντησε: «13 μηνών μοσχάρι της Ευρώπης ζυγίζει 450 κιλά γιατί τρώει ορμόνες και μεταλλαγμένες ζωοτροφές. 13 μηνών μοσχάρι του Δέλτα Αξιού ζυγίζει 84 κιλά γιατί τρώει το χορτάρι. Θέλετε όμως να σας πω τι παθαίνουν τα δικά μας τα μοσχάρια; Ψοφάνε μέσα στο Δέλτα Αξιού γιατί δε μας τα αγοράζει κανείς», είπε, καταδεικνύοντας άλλη μια πλευρά της πολιτικής αφανισμού της μικρομεσαίας αγροτιάς.

«Είναι ξεκάθαρο ότι εμείς δεν έχουμε τα ίδια συμφέροντα με τις πολυεθνικές στον αγροτικό τομέα, που χρόνια τώρα κερδοσκοπούν - με τις πλάτες και των δήθεν φιλοαγροτικών κυβερνήσεων και στη χώρα μας - σε βάρος μας με τα πανάκριβα και ανεξέλεγκτα αυξανόμενα σε τιμές εφόδια (φυτοφάρμακα, αγροτικά μηχανήματα, λιπάσματα, κλπ.). Ούτε και τώρα δεχόμαστε να γίνουμε "πειραματόζωα" εξυπηρετώντας με τον καθημερινό μας μόχθο τα υπερκέρδη κάποιας BAYER, κάποιας MONSANTO, κάποιας SYNGENTA, κλπ.», σημείωσε ο Αλέκος Ουγγρίνος, εκπρόσωπος της ΠΑΣΥ Κεντρικής Μακεδονίας.

Και πρόσθεσε: «Στόχος ξεκάθαρος του μικρομεσαίου Ελληνα αγρότη είναι η παραγωγή καθαρών αγροτικών προϊόντων, που με ασφάλεια θα τα βάζει στο τραπέζι του ο καταναλωτής. Και θα είμαστε πρωτοπόροι σε όποια κίνηση αναδειχτεί ενάντια στους Γενετικά Τροποποιημένους Οργανισμούς.

Θέλουμε να καλλιεργούμε με εγγυημένους καθαρούς σπόρους, θέλουμε να ταΐζουμε τα ζώα μας με καθαρές ζωοτροφές. Δε θέλουμε και θ' αντιπαλέψουμε την εξάρτηση από τα πολυεθνικά μονοπώλια τόσο στην αγορά σπόρων, όσο και μετέπειτα των φυτοπροστατευτικών μέσων».

«Οι εργαζόμενοι, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, θεωρούμε τη διατροφή και την υγεία των εργαζομένων και του λαού μας τη σημαντικότερη, την πρώτη προτεραιότητα στην πάλη, στο πλαίσιο των διεκδικήσεών μας», ξεκαθάρισε ο Θεόδωρος Κυριακίδης, στέλεχος του ΠΑΜΕ, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΕΚΘ. Και πρόβαλε τις διεκδικήσεις του ταξικού εργατικού κινήματος τονίζοντας: «Απαιτούμε η χώρα μας να είναι ελεύθερη από τα μεταλλαγμένα, να απαγορεύσει η κυβέρνηση με ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο που να επιβάλλει σαφή μέτρα κατά της εισαγωγής, της εμπορίας, της διάθεσης και της χρήσης των μεταλλαγμένων.

Ζητάμε τη συμπαράσταση κάθε επιστήμονα, κάθε προοδευτικού ανθρώπου, ώστε να σταθεί δίπλα, μαζί μας, όρθιος στο πλευρό του λαού και να συμβάλει στην ενημέρωσή του για το κρίσιμο αυτό πρόβλημα».

Η έως τώρα καθυστέρηση στην επέλαση των μεταλλαγμένων στην Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι και αποτέλεσμα της αντίστασης των λαών. Αντίσταση που η ΕΕ προσπαθεί να την παρακάμψει με τον εμπλουτισμό του νομοθετικού πλαισίου, έτσι ώστε να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση στους λαούς ότι έχουν παρθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα και δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος από την καλλιέργεια και χρησιμοποίηση ΓΤΟ. Την προσπάθεια της ΕΕ να επιχρυσώσει το χάπι, τη στήριξαν κόμματα που εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των πολυεθνικών στη χώρα μας, όπως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που υπερψήφισαν ολόκληρο το νομοθετικό πλαίσιο για την απελευθέρωση των ΓΤΟ. Και την υποβοήθησε και ο ΣΥΝ που διατείνεται ότι τον διακρίνει ιδιαίτερη οικολογική ευαισθησία.

«Μόνο το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή εναντιώθηκε στη χρησιμοποίηση των ΓΤΟ στη γεωργία και στα τρόφιμα και αποκάλυψε τα πραγματικά κίνητρα των πολυεθνικών και των πολιτικών τους εκπροσώπων», είπε ο Θανάσης Παφίλης, μέλος της ΚΕ και επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΚΚΕ. Εξάλλου, σημείωσε, πως είναι μύθος το πρόσχημα της δήθεν επίλυσης του παγκόσμιου διατροφικού προβλήματος που επικαλούνται οι πολυεθνικές, η κυβέρνηση των ΗΠΑ και τώρα η ΕΕ, αφού τα ίδια τα στοιχεία τους αποδεικνύουν πως χρόνο με το χρόνο αυξάνονται κατά εκατοντάδες χιλιάδες οι άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη που πεθαίνουν από ασιτία. Και την ίδια στιγμή είναι αδιαμφισβήτητη η δυνατότητα της συμβατικής γεωργίας να παράγει όλα τα απαραίτητα τρόφιμα».

Και κάλεσε το λαό να απαντήσει ο ίδιος «γιατί τελικά ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, και ΣΥΝ ψήφισαν υπέρ; Δεν ήξεραν; Ο λαός πρέπει να τοποθετηθεί πολιτικά και με τον αγώνα του και με την ψήφο του. Αν η αντίσταση, απειθαρχία, ανυπακοή δεν εκφραστεί ενισχυμένα και σε ευρωπαϊκό και σε ελληνικό επίπεδο, τότε δε θα έχει την ίδια δύναμη για αύριο. Ο καθένας καλείται να αποφασίσει θαρραλέα και να κάνει μια υπέρβαση, να εκφραστεί σε ψήφο η αγανάκτηση. Να τους φοβίσουμε λοιπόν και με την ψήφο και με τον αγώνα μέχρι να καταφέρουν οι λαοί να ανατρέψουν αυτή τη βαρβαρότητα που βιώνουμε σε όλο τον πλανήτη», σημείωσε ο Θανάσης Παφίλης.

«Ολα δείχνουν ότι οι πολυεθνικές κέρδισαν τον πόλεμο για την κυκλοφορία των μεταλλαγμένων προϊόντων στην ΕΕ. Μπορεί να έχασαν χρόνο, αλλά με τη βοήθεια των ΗΠΑ επέβαλαν τελικά την είσοδο των προϊόντων αυτών στην κοινοτική αγορά», ανέφερε ο Κώστας Δρούτσας, πρόεδρος του ΙΝΚΑ Μακεδονίας, υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΚΚΕ. «Υπολογίζεται ότι λόγω του μορατόριουμ που ίσχυε μέχρι σήμερα στην ευρωπαϊκή αγορά για εισαγωγές γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων, οι αμερικανικές εταιρίες χάνουν κάθε χρόνο 300 εκατ. δολάρια από εν δυνάμει εξαγωγές. Οι Αμερικανοί κρατούν τα σκήπτρα στις καλλιέργειες μεταλλαγμένων. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι το 75% της ετήσιας παραγωγής σόγιας στις ΗΠΑ και το 71% του βαμβακιού είναι γενετικά τροποποιημένα. Πληροφορίες πάντως αναφέρουν ότι ήδη εξετάζεται από κοινοτική επιτροπή η πρώτη αίτηση για την κυκλοφορία μεταλλαγμένου προϊόντος, την οποία υπέβαλε ελβετική εταιρία», είπε.

Αποκαλυπτικός για το πλαίσιο της ΕΕ για τα μεταλλαγμένα ήταν και ο Γιάννης Πατάκης, ευρωβουλευτής του ΚΚΕ. «Το πλαίσιο για τη συνύπαρξη μεταλλαγμένων με συμβατικές και βιολογικές καλλιέργειες, είναι ψευδεπίγραφο, επειδή στην πράξη δεν μπορεί να υπάρξει αρμονική συνύπαρξη. Αν υπάρξει, σε σύντομο χρονικό διάστημα το όριο του 0,9% που έχει μπει για την επισήμανση των τροφίμων που προέρχονται από ΓΤΟ εξ αντικειμένου θα αναπροσαρμοστεί προς τα πάνω, σαν αποτέλεσμα της επιμόλυνσης. Δηλαδή το πλαίσιο αυτό δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για την de facto επιβολή των μεταλλαγμένων. Με βάση το γεγονός ότι δεν υπάρχει μηδενική ανοχή επιμόλυνσης ούτε στο πολλαπλασιαστικό υλικό, τουλάχιστον όσον αφορά τις εγκεκριμένες γενετικές τροποποιήσεις, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα δε θα υπάρχουν "καθαρές" καλλιέργειες και τρόφιμα. Τα όρια θα αναπροσαρμόζονται προς τα πάνω σε τακτά χρονικά διαστήματα, μέχρι του σημείου να σταματήσει η επισήμανση επειδή όλα θα είναι επιμολυσμένα και μεταλλαγμένα».

Motion Team

Οι πολυεθνικές, η ΕΕ και οι ΗΠΑ προσπαθούν να συγκαλύψουν τα πραγματικά κίνητρα με το πρόσχημα της επίλυσης του παγκόσμιου διατροφικού προβλήματος. Η ΕΕ, που καθυστερημένα σε σχέση με τις ΗΠΑ, υιοθέτησε τους Γενετικά Τροποποιημένους Οργανισμούς (ΓΤΟ) στη γεωργία και στα τρόφιμα, εκτός από το επισιτιστικό πρόβλημα, επικαλέστηκε τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της κοινοτικής γεωργίας και τη διατήρηση του μεριδίου της στη διεθνή αγορά τροφίμων, που απειλούνται από τη μεταλλαγμένη και πιο ανταγωνιστική γεωργία των ΗΠΑ. Οι δικαιολογίες αυτές αποδείχνουν τους πραγματικούς λόγους της χρησιμοποίησης των ΓΤΟ, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην ΕΕ, που είναι το κέρδος και η κυριαρχία στην αγορά των τροφίμων.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο που έχει ασφυκτικά αγκαλιάσει και την επιστήμη, μπορεί να υπάρξει άλλη προοπτική, ικανή να αλλάξει την κατάσταση σε όφελος των λαών; Στο ερώτημα αυτό, η απάντηση είναι αισιόδοξη. Υιοθετήθηκε από όλους, όσοι πήραν μέρος στην εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ - επιστήμονες, συνδικαλιστές, εκπροσώπους φορέων, απλούς πολίτες - που έγινε την περασμένη Πέμπτη στη Θεσσαλονίκη και είχε ως θέμα τους Γενετικά Τροποποιημένους Οργανισμούς. Και η απάντηση αυτή συναρτάται με την απόφαση του ίδιου του λαού και των φορέων των συνδικαλιστικών, επιστημονικών, κοινωνικών, κλπ., να αντισταθεί και να αποτρέψει τη νέα επίθεση, μέχρι να ανατρέψει συνολικά αυτή τη βαρβαρότητα.

Motion Team

Αϊ στο καλό, ορέ Τάκη Φίτσο ακαίριε Ρουμελιώτη ψηλομέτωπε. Στο αίμα Σου ξανάβαψες την κατακόκκινη φλοτάν γραβάτα Σου που φορούσες όταν νιος κατηφόριζες από την Υπάτη ψηλά σαν συχαριάτης του μεγάλου ξύπνου στους μεγάλους δρόμους της Αθήνας.

(Απόσπασμα από το ποίημα «Μνημόσυνο» του Χ. Μηχιώτη, αφιερωμένο στο δημοσιογράφο ήρωα Τάκη Φίτσο, από τη Συλλογή «Μαρτυρίες»).

ΟΙ ΘΥΜΗΣΕΣ των συναγωνιστών στην εκδήλωση μνήμης και τιμής στον ήρωα δημοσιογράφο του ΚΚΕ Τάκη Φίτσο πολλές. Από εξορίες, φυλακές αλλά κι από την Ελεύθερη Ελλάδα και μάλιστα στην περίοδο της σύγκλισης του Εθνικού Συμβουλίου, το Μάη του 1944.

Ο ΤΑΚΗΣ ΦΙΤΣΟΣ, γραμματέας του ΕΑΜ Στερεάς, ήταν η «ψυχή» στην αντιμετώπιση πολλών και δύσκολων προβλημάτων της ορεινής εκείνης περιοχής και μάλιστα στα χρόνια εκείνα που οι χιτλερικοί χτυπούσαν κι έκαιγαν ολούθε κι αλύπητα.

Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ εκλεγμένος κι εθνοσύμβουλος της Λαμίας, είχε και τη συμμετοχή του στις εργασίες του Εθνικού Συμβουλίου στους Κορυσχάδες. Ιστορική πάντα μένει η όγδοη μέρα του Συμβουλίου (21 Μάη 1944) που αφιερώθηκε σε πολιτικό μνημόσυνο του Δημήτρη Γληνού και στο οποίο κεντρικός ομιλητής ήταν ο Γιάννης Ζεύγος, που ανέλυσε την πλούσια, δυνατή, μεγάλη και υπέροχη φυσιογνωμία, που πέθανε σαν αληθινός ηγέτης πάνω στον αγώνα.

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ, τόνισε ο Γ. Ζεύγος, έζησε και έδρασε σε μια πολυτάραχη εποχή. Για πρώτη φορά εμφανίστηκε το 1905 στη Σμύρνη, όπου υπηρετούσε δάσκαλος, σα δημοτικιστής. Ο δημοτικισμός τότε συμπύκνωνε όλα τα νεοελληνικά προβλήματα. Κι ο Γληνός δεν πνιγότανε σ' αυτό καθαυτό το πρόβλημα.

ΗΤΑΝ φιλόσοφος κι αγωνιστής για το νεοελληνικό πολιτισμό. Ο Δ. Γληνός δεν ήταν μονάχα στοχαστής, θεωρητής αλλά και αναγεννητής, άνθρωπος της πράξης. Πήρε μέρος στους αγώνες της εποχής του για τα νεοελληνικά προβλήματα. Η εξέταση κι η πείρα τον έκαναν να δει γιατί δεν καρποφόρησαν οι αγώνες αυτοί...».

ΚΑΙ ο Ζεύγος προσθέτει: «... Και τετράγωνο σα δωρική κολόνα το μυαλό του τοποθετήθηκε οριστικά στο στρατόπεδο του λαού. Πολλοί λένε ότι θέλουν την εξέλιξη αλλά φοβούνται την επανάσταση. Ο Γληνός δε δίστασε και πέρασε στην επανάσταση, έγινε μέλος του ΚΚ και μάλιστα σε μια δύσκολη εποχή που ανέβαινε ο φασισμός».

ΗΞΕΡΕ ο Γληνός ότι ο δρόμος της είναι δρόμος θυσίας. Και δέχτηκε όλες τις θυσίες. Στην Ακροναυπλία και στα ξερονήσια αρχίζει τη νέα του ζωή. Κι όταν βγαίνει απ' τα κάτεργα συνεχίζει τον αγώνα από τις επάλξεις του λαού, από τις γραμμές του πρωτοπόρου οδηγητή του, του ΚΚΕ. Δίνει ολόκληρο τον εαυτό του. Απ' τους πρώτους ιδρυτές του ΕΑΜ παλεύει για οργάνωση και διαπαιδαγώγηση της νεολαίας. Διαφωτίζει. Παλεύει για την εθνική ενότητα. Κι όταν ωριμάζουν οι συνθήκες δέχεται από τους πρώτους ν' ανέβει στο βουνό για να πάρει μέρος στη συγκρότηση της ΠΕΕΑ.

ΣΤΟΝ κατάλογο των ομιλητών κι ο Τάκης Φίτσος, που θ' αναφερθεί στην πρώτη γνωριμιά μαζί του το 1923. Πνεύμα ανήσυχο και φωτεινό, ερευνητικό, καθοδηγητικό που η συμπυκνωμένη σκέψη και δράση του γεμίζει μια ολόκληρη 30ετία. Και ο Φίτσος θα τονίσει: «... Αρνείται παλικαρίσια την τάξη του, που μικρόχαρη τον εκδικείται και τον εξοντώνει...».

ΣΤΟ βήμα επίσης κι άλλοι ομιλητές, καθένας με το λόγο του για το μεγάλο δάσκαλο του λαού και της νεολαίας. Ο πρόεδρος της ΕΠΟΝ Γ. Γεωργαλάς, ο Κώστας Σωτηρίου, ο αρχαιολόγος Γιάννης Μηλιάδης. Κι απ' όλους κοινός ο λόγος: «... ο Γληνός ήταν φωτεινός της νεολαίας οδηγητής, μεγάλος του έθνους δάσκαλος, που ξεψύχησε με νικητήριο παιάνα: Το όραμα της νίκης του λαού».

ΝΑ θυμίσουμε σήμερα πως το Εθνικό Συμβούλιο στη συνεδρίασή του αυτή έδωσε την έγκρισή του στην πρόταση για «να συγκεντρωθούν όλα τα έργα του Γληνού κι όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες να βγουν σε μια κρατική κριτική έκδοση.

ΚΑΙ κάτι ακόμα: Μετά την απελευθέρωση να στηθεί η προτομή του σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας. Εξήντα χρόνια. Κι οι εγκρίσεις εξακολουθούν κι οι δυο να μένουν τραγικά αγνοημένες κι ανεκτέλεστες. Και στους δρόμους, στις πλατείες, ολούθε να φιγουράρουν της ξενοκρατίας και της υποτέλειας οι ανδριάντες, προτομές, πινακίδες. Ο Κανγκ, ο Γλάδστον και στο μπουκέτο αυτό πρώτος ο ΤρούμαΝ. Κι άλλοι πολλοί της υποτέλειας σκιάχτρα και δείχτες.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δημαγωγώντας, επιχειρεί να εμφανίσει το κόμμα του σαν «υπερασπιστή» των λαϊκών συμφερόντων, την ίδια στιγμή που με κάθε ευκαιρία «υμνεί» την αντιλαϊκή πολιτική, που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ καθ' όλη την προηγούμενη περίοδο, υλοποιώντας απαρέγκλιτα όλες τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Στόχος του ΠΑΣΟΚ, είπε λοιπόν ο Γ. Παπανδρέου, είναι η «κοινωνική Ευρώπη», αλλά απευθυνόμενος στα λαϊκά στρώματα του Νομού Μεσσηνίας και «κατ' επέκταση όλης της Ελλάδας», όπως είπε ο ίδιος, ανέλυσε τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, τις οποίες στήριξε στους «νόμους της αγοράς» και της «ανταγωνιστικότητας»...

Συνεχίζοντας την παραπλάνηση του ελληνικού λαού, ο Γ. Παπανδρέου δε δίστασε να αναφέρει ότι το κόμμα του αποτελεί μια «ισχυρή σοσιαλιστική φωνή στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Μια «φωνή», που, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του ίδιου, πάλεψε για να υπάρξει «πρόνοια για πλήρη απασχόληση για όλους τους νέους». Οταν επί των ημερών των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ η ανεργία εκτινάχτηκε στα υψηλότερα ποσοστά, ειδικά για τους νέους ανθρώπους, και όταν πριν από τις βουλευτικές εκλογές ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε στη νεολαία της χώρας να δουλέψει χωρίς ασφάλιση, προσφέροντας «μαύρα μεροκάματα» στο μεγάλο κεφάλαιο της χώρας, προκειμένου να αποκτήσει ...προϋπηρεσία, προφανώς ο ίδιος δε διαπνεόταν από τα «σοσιαλιστικά» του αισθήματα...

Βέβαια, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αναφέρθηκε στην «ανάπτυξη», στις «μεγάλες υποδομές», στην «ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ», πάντα, όμως, εξυπηρετώντας και προωθώντας τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και τη διασφάλιση της μεγιστοποίησης των κερδών του.

Με τα πανό που άπλωσαν στο χώρο και φωνάζοντας συνθήματα κατέδειξαν την κτηνωδία και τα εγκλήματα των Ευρωαμερικανών ιμπεριαλιστών σε βάρος του ιρακινού και του παλαιστινιακού λαού. Και απαίτησαν από την ελληνική κυβέρνηση να σταματήσει να παρέχει τις υπηρεσίες της στο δολοφονικό έργο των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες πραγματοποίησαν μαζική εξόρμηση στο χώρο. Κάλεσαν το λαό να ορθώσει αγωνιστικά το ανάστημά του ενάντια στη βαρβαρότητα. Και αποχωρώντας ανανέωσαν το ραντεβού για το απόγευμα της Τρίτης, στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στο λαό της Κούβας, βροντοφωνάζοντας «Ελλάδα-Κούβα-Παλαιστίνη, Αμερικάνος δε θα μείνει».

Eurokinissi

«Πανευτυχής» ο Τζορτζ Μπους, έπειτα από τα ...«δώρα» που του πρόσφερε ο Κ. Καραμανλής

Τα ερωτήματα που απορρέουν από αυτή τη διαπίστωση είναι κάτι παραπάνω από εύλογα: Δηλαδή, η κυβέρνηση της ΝΔ ασπάζεται την ίδια λύση που θέλουν οι ΗΠΑ για το Κυπριακό (προτεκτοράτο) ή τις ελληνοτουρκικές «διαφορές» (μοίρασμα του Αιγαίου);

Η κυβέρνηση της ΝΔ, δηλαδή, έχει ίδιες θέσεις με την Ουάσιγκτον για τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», στο όνομα του οποίου επιβάλλεται διά πυρός και σιδήρου η νέα τάξη και η αμερικάνικη ηγεμονία και θα συνεισφέρει όπως μπορεί και της ζητηθεί, π.χ. στο Αφγανιστάν ή το Ιράκ;

Η απάντηση, όπως προκύπτει και από τα όσα είπε ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής σε Ν. Υόρκη και Ουάσιγκτον, είναι σαφέστατα καταφατική. Η διασφάλιση των «πολύ καλών» και αδιατάραχτων σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών και η αποφυγή των «πιέσεων» εκ μέρους των υπερατλαντικών συμμάχων προϋποθέτουν την από τα πριν προσαρμογή των «ελληνικών θέσεων» στις επιθυμίες και τα συμφέροντα στην περιοχή. Και αυτό ακριβώς έκανε, ακολουθώντας το παράδειγμα των Σημίτη - Γ. Παπανδρέου ο Κ. Καραμανλής στο ταξίδι του στην Ουάσιγκτον.

Η «θετική» δήλωση του Μπους - άνευ πολιτικής αξίας πάντως - για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήρθε μάλλον ως επιβράβευση της συμπεριφοράς «καλού παιδιού», που κάποτε αποδοκίμαζε, στα λόγια, ο νυν πρωθυπουργός.

«Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας»: Στην πραγματικότητα διαπέρασε το σύνολο των θεμάτων που ήταν στην ατζέντα. Οι ΗΠΑ έχουν επείγουσα ανάγκη να μοιραστούν «τα βάρη» της κατοχής στο Ιράκ και γι' αυτό ζητούν ολοένα και περισσότερα από τους «πρόθυμους συμμάχους». Ο Κ. Καραμανλής, όταν ρωτήθηκε αν ζητήθηκε η αποστολή στρατευμάτων στο Ιράκ απάντησε ότι «δεν υπήρξε ούτε καν νύξη», αλλά αμέσως μετά άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο για μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες...«Τώρα έχουμε υποχρεώσεις», ήταν περίπου η δικαιολογία που ψέλλισε... Δεν τόλμησε να πει καθαρά ότι «δεν έχουμε καμία δουλιά εκεί»... Φυσικά, ούτε καν πέρασε από το μυαλό του να καταδικάσει τη συνεχιζόμενη σφαγή του ιρακινού λαού, παρ' όλο που βοά ολόκληρη η ανθρωπότητα. Αντίθετα, διακήρυξε ότι συμμερίζεται το «όραμα» των ΗΠΑ. Η σχέση μας με τις ΗΠΑ «βασίζεται σε ένα κοινό όραμα για σταθερότητα στο σημερινό πολύπλοκο και συχνά χαοτικό κόσμο που ζούμε».

Κυπριακό: Από τη συνάντηση που είχε ήδη με τον Κ. Ανάν, ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε ικέτης «μιας νέας προσπάθειας» για τη λύση, σταθερά στη βάση του «σχεδίου Ανάν» ...από τους Αμερικάνους. Οχι μόνο δεν επιχείρησε να αξιοποιήσει το βροντερό «Οχι» των Ελληνοκυπρίων, προκειμένου να αξιώσει ουσιαστικές αλλαγές και διαπραγματεύσεις στο εκτρωματικό σχέδιο του Κ. Ανάν, αλλά αντίθετα, αποσύνδεσε τη νέα προσπάθεια με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, δημιουργώντας την εντύπωση ότι θεωρεί το αποτέλεσμα ενοχλητικό.

Επιπλέον, ο Κ. Καραμανλή δεν περιέγραψε καθόλου τη λύση που πρέπει να επιδιωχτεί, επαναλαμβάνοντας μονότονα ότι στόχος είναι η επανένωση του Νησιού. Αυτό, όμως, το στόχο τον επιτυγχάνει και το «σχέδιο Ανάν»... Το επόμενο βήμα, μετά από αυτή τη στάση, μήπως είναι η ανάληψη «πρωτοβουλιών» από την κυβέρνηση, αλλά προς την πλευρά της Λευκωσίας;...

Ελληνοτουρκικές σχέσεις: Η ελάχιστα συγκαλυμμένη προσχώρηση του Κ. Καραμανλή στη λογική του Ελσίνκι περί ύπαρξης «συνοριακών διαφορών», μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ήταν το δεύτερο «δώρο» στον πλανητάρχη. Για πρώτη φορά στη διάρκεια της επίσκεψης, ο Ελληνας πρωθυπουργός δήλωσε ότι «δεν υπάρχει μόνο ένα θέμα», που χωρίζει τις δύο χώρες, προετοιμάζοντας το έδαφος για το «πακέτο των διαφορών», που θα πάει στη Χάγη μαζί με τη - μόνη υπαρκτή - διαφορά, αυτή της υφαλοκρηπίδας. Τα παραδείγματα (Σχολή Χάλκης, περιουσίες) που επικαλέστηκε ο Κ. Καραμανλής, προκειμένου να πείσει ότι υπάρχουν και άλλα θέματα συζήτησης είναι αστεία και γεννούν τους χειρότερους φόβους, για το αν ο εν εξελίξει διάλογος επεκτείνεται σε θέματα κυριαρχίας.

Ενταξη Τουρκίας στην ΕΕ: Ο Κ. Καραμανλής όχι μόνο υποστήριξε φανατικά και με πάθος το αμερικανικό «αίτημα», για να πάρει η γειτονική χώρα ημερομηνία ένταξης το Δεκέμβρη, αλλά αναγόρευσε την ενσωμάτωση της Τουρκίας στην ΕΕ ως κίνηση που υπηρετεί τα «ελληνικά συμφέροντα». Ξεχνάει προφανώς ότι η αντίστοιχη «ενσωμάτωση» της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ δεν εμπόδισε την εισβολή και κατοχή της Κύπρου. Επίσης, η ΕΕ δεν έχει συμπεριλάβει στα «κριτήρια» για την ένταξη της Τουρκίας στους κόλπους της την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο...

Ασφάλεια Ολυμπιακών Αγώνων: Ουσιαστικά ανατέθηκε στον Μίλερ και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, χωρίς μάλιστα να παίρνουν και την πολιτική ευθύνη. Επιπλέον, πληρώνονται πανάκριβα, 1,2 δισ. δολάρια, λέει και ξαναλέει για να δείξει τη «γενναιοδωρία» του ο πρωθυπουργός.

Οκτώ και πλέον δεκαετίες μετά τη δημιουργία του, το έργο κατέληξε στο ΚΚΕ, σύμφωνα με την επιθυμία της Αριστέας Ρέλια, που πέθανε φέτος και η οποία απέκτησε το σμιλευμένο κάλυκα πριν από 50 χρόνια. Την επιθυμία της φρόντισε να εκπληρώσει ο σύζυγός της Δήμος, οπαδός του Κόμματος από την Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης, που το προσέφερε στην ΚΕ του ΚΚΕ μαζί με 200 ευρώ μέσω της ΚΟΒ Καλαμαριάς. Με την παράκληση να εκπληρωθεί η επιθυμία της δικής του «Ελένης» και να μπει ο κάλυκας στο γραφείο της Γραμματέα της ΚΕ στον Περισσό. Για να κοσμεί και να θυμίζει...

Για παράδειγμα, από τη διακήρυξη πληροφορούμαστε πως ο ΣΥΝ «απορρίπτει τα σχέδια για δημιουργία Ευρωστρατού», τα οποία μέχρι πρότινος αποδεχόταν. Πλην όμως η φράση αυτή συνοδεύεται από την εξής: «όπως σήμερα προωθείται με λογική συμπληρωματική και ουσιαστικά υποτελή στο ΝΑΤΟ»! Ο Συνασπισμός επιμένει λανθασμένα να καθορίζει το χαρακτήρα του Ευρωστρατού, άρα και το ρόλο του, από τις σχέσεις του με το ΝΑΤΟ. Ακόμη όμως κι αν εξέλιπε το ΝΑΤΟ, ο Ευρωστρατός και πάλι θα αποτελούσε μια επικίνδυνη και αντιλαϊκή εξέλιξη, όντας μια πολεμική μηχανή στην υπηρεσία μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης για την υπεράσπιση ξένων προς τους λαούς συμφερόντων.

Αναζητώντας μια όποια βάση για να εδράσει την «κριτική» του απέναντι στην ΕΕ καταλήγει πάλι στα ίδια. Στις σχέσεις που αυτή οικοδομεί με τις ΗΠΑ και όχι στο χαρακτήρα που έχει ως ένωση καπιταλιστικών χωρών. Αναφέρεται στη διακήρυξη: «Σήμερα η ΕΕ χαρακτηρίζεται από νεοφιλελεύθερες πολιτικές υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι εγκλωβισμένη στον ευρωατλαντισμό και ακολουθεί τα αυτοκρατορικά σχέδια της κυβέρνησης των ΗΠΑ».

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ωστόσο ασκούνται από κυβερνήσεις, όχι από κάποιο πολιτικό «βίτσιο», αλλά γιατί αυτή τη μορφή διαχείρισης έχει ανάγκη σήμερα το μεγάλο κεφάλαιο, πολιτικοί εκφραστές του οποίου είναι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Η Ευρωπαϊκή Ενωση ανταγωνίζεται και συμμαχεί με τις ΗΠΑ κατά περίπτωση και όπως προστάζουν τα συμφέροντα που θέλει να προωθήσει. Στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό ο ΣΥΝ σπεύδει από «αριστερά» να πάρει θέση υπέρ του ενός στρατοπέδου, στηλιτεύοντας τις ΗΠΑ που «δεν μπορούν να αποδεχτούν την ύπαρξη του δυνάμει ανταγωνιστή που θα αποτελούσε μια πολιτικά ενωμένη Ευρώπη, με ισχυρό κοινό νόμισμα, κοινή εξωτερική πολιτική, αυτόνομη αμυντική δομή».

Και όχι μόνο παίρνει θέση αλλά δυστυχώς καλλιεργεί επικίνδυνα διλήμματα, προτρέποντας τους λαούς της Ευρώπης, τα κινήματά τους, τις πολιτικές δυνάμεις στο σύνολό τους, να αποφασίσουν αν θα αποδεχτούν μοιρολατρικά το ρόλο που τους επιφυλάσσουν οι ΗΠΑ ή αν θα επιμείνουν στην πολιτική ενοποίηση, εξασφαλίζοντας την κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα! Κι αυτό μια και «το μέλλον της ΕΕ εξαρτάται καθοριστικά από την απάντηση στο δίλημμα αυτό».

Προφανώς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δε συνιστούν «διχασμένες προσωπικότητες». Γνωρίζουν καλά τι πρέπει να πράξουν και το πράττουν στο ακέραιο. Αυτές οι ίδιες που εφαρμόζουν μια άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική ουδέποτε αντιμετώπισαν το δίλημμα της αυτοαναίρεσής τους. Το δίλημμα που πλασάρει ο Συνασπισμός απευθύνεται στους λαούς, στον ελληνικό πρωτίστως, με την ελπίδα να πιάσει τόπο, γιατί μόνο έτσι θα βαδίζουν με παρωπίδες στον ευρωμονόδρομο, έχοντας απολέσει τη δυνατότητα να δουν πως υπάρχει κι άλλος δρόμος δίπλα τους.

Η ηγεσία του ΣΥΝ γνωρίζει τις λαϊκές διαθέσεις απέναντι στην ΕΕ, γνωρίζει πως θα εκφραστούν στην κάλπη και φροντίζει να μην έρθει σε σύγκρουση μ' αυτές, υιοθετώντας κι ένα καταγγελτικό για την ΕΕ ύφος. Λέει: «Η νεοφιλελεύθερη μορφή του καπιταλισμού δεν αποτελεί αμερικάνικη εφεύρεση. Εμφανίστηκε στη Βρετανία της Θάτσερ και έβαλε τη σφραγίδα της στην οικοδόμηση της ΕΕ τη δεκαετία του '90 με τα κριτήρια σύγκλισης της Συνθήκης του Μάαστριχτ, τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας της Συνθήκης του Αμστερνταμ...». Σε άλλο σημείο αναφέρεται στη νομισματική ενοποίηση η οποία ακολούθησε τα πρότυπα του νεοφιλελευθερισμού. Πόση αξία έχουν όλα αυτά; Καμία. Ο ΣΥΝ ψήφισε το Μάαστριχτ, αρνούμενος ακόμη και τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος που σήμερα το ζητά για την επικύρωση του Ευρωσυντάγματος (το οποίο μέχρι πρότινος επίσης αποδεχόταν). Δεν καταψήφισε το Αμστερνταμ. Αποδέχτηκε τη νομισματική ενοποίηση, ζητώντας την επίσπευση και της πολιτικής ενοποίησης. Σήμερα, άθελά του προφανώς, ομολογεί πως ψήφισε υπέρ των άγριων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, με την κρυφή ελπίδα να μη θυμούνται και πολλοί τι έπραξε άλλοτε. Επειδή όμως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δε γνώριζε τι ψήφιζε, ισχυριζόμαστε με απόλυτη βεβαιότητα πως τυχοδιωκτικά φερόμενος υποκρίνεται, από σήμερα και έως τις 13 του Ιούνη.

Στην πολιτική διακήρυξη ο Συνασπισμός επαναφέρει την έννοια του «σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία». Σε συνδυασμό και με τα παραπάνω ουσιαστικά αυτό που ζητά είναι επιστροφή σε σοσιαλδημοκρατικές μορφές διαχείρισης κατά τα πρότυπα του κεϋνσιανισμού, απολύτως ξεπερασμένα για τον καπιταλισμό σήμερα. Μια όμως και μιλά για σοσιαλισμό, κάποια στιγμή θα πρέπει και να απαντήσει πώς αυτός επιτυγχάνεται. Σοσιαλισμός ως μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού δε νοείται. Ο σοσιαλισμός προϋποθέτει την ανατροπή του υπάρχοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος, του οποίου η ΕΕ αποτελεί σάρκα εκ της σαρκός του. Ομως, ο ΣΥΝ στηλιτεύει ακόμα και τη θέση για αποδέσμευση πόσο μάλλον για διάλυση της ΕΕ. Οι αναφορές λοιπόν στο σοσιαλισμό στην πολιτική του διακήρυξη αποσκοπούν σε έναν αριστερό καλλωπισμό, κραυγαλέα όμως επιτηδευμένο.

Φυσικά κανείς δεν παραιτείται από τον αγώνα και τη διεκδίκηση, περιμένοντας το σοσιαλισμό να πέσει σαν μάννα εξ ουρανού. Είναι ο σημερινός κόσμος στον οποίο ξεδιπλώνονται ταξικοί κοινωνικοί αγώνες που στην πορεία θα δυναμώσουν και θα αποκτήσουν εντονότερα αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Πόση σχέση έχει όμως αυτό με τον εθελοντικό εγκλωβισμό της πάλης στα όρια που το ίδιο το σύστημα θέτει, με την απεμπόληση του δικαιώματος να τα αμφισβητήσεις και να τα σπάσεις; Δικαίωμα που είναι και υποχρέωση όσων μιλούν στο όνομα του σοσιαλισμού, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί συγχρόνως παντού, γιατί οι συνθήκες δε θα είναι ποτέ οι ίδιες παντού. Ο ΣΥΝ δεν έχει καμία τέτοια διάθεση. Ο ίδιος ομολογεί πως «στο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο η ευρωπαϊκή Αριστερά οφείλει να αγωνίζεται άμεσα για τον συνολικό αναπροσανατολισμό των ασκούμενων πολιτικών».

Βασικοί άξονες του... «Λευκού Βιβλίου» ήταν η «ανταγωνιστικότητα», η ανάπτυξη και η απασχόληση. Σ' αυτό το πλαίσιο η επέκταση της μερικής και προσωρινής απασχόλησης ήταν μια βασική προωθούμενη πολιτική της, για να μοιράσει έτσι την ανεργία. Εριξε βάρος στη βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας» μέσα από την εξασφάλιση φτηνής εργατικής δύναμης. Προώθησε την επαγγελματική κατάρτιση και τη διά βίου εκπαίδευση των ανέργων αλλά και γενικότερα του εργατικού δυναμικού, προσφέροντας αναλώσιμες, ευκαιριακές γνώσεις στα πλαίσια της υποβάθμισης της γενικής εκπαίδευσης και της προσαρμογής στις ανάγκες της «αγοράς».

Με βάση τις παραπάνω κατευθύνσεις συγκροτείται η στρατηγική για την απασχόληση που εφαρμόζεται μετά τη Σύνοδο Κορυφής του Λουξεμβούργου το 1997. Η «απασχολησιμότητα», η ενίσχυση του επιχειρηματικού πνεύματος, η «προσαρμοστικότητα» και οι «ίσες ευκαιρίες» είναι οι τέσσερις άξονες στους οποίες αυτή κινείται. Μέσα από την «απασχολησιμότητα» επιδιώκεται η αύξηση του αριθμού των απασχολουμένων, όχι όμως μέσα από την εξασφάλιση της πλήρους και σταθερής δουλιάς, αλλά από την υποαπασχόληση. Επιδιώκεται η δημιουργία ενός ακόμα πιο ευνοϊκού περιβάλλοντας για τις επιχειρήσεις μέσα από φοροαπαλλαγές, επιδοτούμενα προγράμματα κλπ. Η «προσαρμοστικότητα» αποτελεί το κλειδί, καθώς μέσα από αυτήν προωθούνται όλες οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης.

Η στρατηγική του Λουξεμβούργου ενισχύεται ακόμα περισσότερο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Λισαβόνας που έγινε το Μάρτη του 2000. Οι στόχοι που τέθηκαν αφορούν τη βελτίωση της «απασχολησιμότητας», δηλαδή ακόμα περισσότεροι υποαπασχολούμενοι, μέσω των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Δίνεται μεγαλύτερη προτεραιότητα στη διά βίου μάθηση και κατάρτιση με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Στοκχόλμης, το Μάρτη του 2001, ελέγχεται η εφαρμογή των αποφάσεων της Λισαβόνας. Αποφασίζεται ένταση της αντεργατικής επίθεσης, που προσδιορίζεται άλλωστε με απόλυτη σαφήνεια στο κείμενο των συμπερασμάτων της Συνόδου. Ετσι λοιπόν ο στόχος της «ευέλικτης οργάνωσης της εργασίας», όπως αναφέρεται στο κείμενο, συνοδεύεται και από το στόχο της «παράτασης του ενεργού επαγγελματικού βίου». Στις αποφάσεις εντάσσεται «η αύξηση του ποσοστού απασχόλησης των πλέον ηλικιωμένων γυναικών και ανδρών (σε ηλικίες μέχρι και 64 ετών) σε 50% μέχρι το 2010».

Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Βαρκελώνης, το Μάρτη του 2002, αποφασίζεται ευθέως το ζήτημα της κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και η προώθηση της σύνδεσης «αμοιβής - παραγωγικότητας». Η προώθηση της «απασχολησιμότητας» εκτιμάται ως βασική προτεραιότητα για την εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου. Βάζει ευθέως ζήτημα κατάργησης των ΣΣΕ, ενώ ανοίγει ζήτημα κατάργησης των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης. Απαιτεί δε να μειωθούν τα κίνητρα για την πρόωρη συνταξιοδότηση και η θεσμοθέτηση συστημάτων πρόωρης συνταξιοδότησης.

Τα κατάλληλα «εργαλεία» και τους τρόπους για την υλοποίηση των στόχων της Λισαβόνας, συζήτησε η Σύνοδος υπουργών Εργασίας του Ναυπλίου, το Γενάρη του 2003. Αυτά επικεντρώθηκαν στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Στην ενίσχυση της «ευελιξίας». Στην «ισότιμη» συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας, δηλαδή την ένταξη ακόμα μεγαλύτερου αριθμού γυναικών με χαμηλότερες αμοιβές, στο καθεστώς της μερικής ή προσωρινής απασχόλησης. Στον εγκλωβισμό ακόμα περισσότερων νέων και ανέργων στα προγράμματα της ψευτοκατάρτισης, επανεκπαίδευσης και ειδίκευσης κλπ.

Οι κατευθύνσεις και οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης υλοποιήθηκαν με τον καλύτερο τρόπο από τις ελληνικές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ) και σήμερα αποτελούν το χειρότερο εφιάλτη για τους εργαζόμενους! Στην υλοποίηση των πιο βάρβαρων αντεργατικών μέτρων των τελευταίων χρόνων βοήθησαν σε σημαντικό βαθμό και τα κόμματα που στηρίζουν την ΕΕ, αλλά και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστές ηγεσίες.

Ετσι, χτυπήθηκε το 8ωρο και η πλήρης και σταθερή εργασία. Ενισχύθηκε κάθε μορφή ελαστικής απασχόλησης όπως η μερική, η προσωρινή, ακόμα και οι συμβάσεις μιας μέρας! Με νομοθετική ρύθμιση μπήκε σε εφαρμογή το «δουλεμπόριο» ή αλλιώς «ενοικίαση» των εργαζομένων! Η «απασχολησιμότητα» αγκαλιάζει συνεχώς όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια και της σημερινής και της προηγούμενης κυβέρνησης να εναρμονιστούν πλήρως με τη στρατηγική της Λισαβόνας, που στο όνομα μιας ακόμα «ανταγωνιστικότερης» οικονομίας της ΕΕ, δηλαδή του κεφαλαίου, θα χτυπηθούν άγρια δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης.

Αξίζει λοιπόν να αναφερθεί το αντεργατικό έργο της τελευταίας 4ετίας με βάση τις αντεργατικές κατευθύνσεις σε επίπεδο ΕΕ. Ενα έργο που από κοινού ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και όσοι τους στηρίζουν ψήφισαν και υλοποίησαν. Ετσι, λοιπόν με το ψευτοεπιχείρημα της ενίσχυσης της απασχόλησης ψηφίζεται στη Βουλή ο αντεργατικός νόμος 2639/98. Ενας νόμος που έβαλε γερά τα θεμέλια της κατάργησης του 8ωρου μέσα από τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» και πέρασε μια σειρά αντεργατικών ρυθμίσεων, όπως η ενίσχυση της μερικής σε βάρος της πλήρους απασχόλησης, το χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας μέσα από την προώθηση και εφαρμογή των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης.

Λίγο αργότερα με το νόμο 2874/2000 η κυβέρνηση προσπάθησε να ενισχύσει ακόμα περισσότερο το νόμο 2639/98, προκειμένου να εξασφαλίσει μεγαλύτερη «ευελιξία» και ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη. Πυρήνας του νομοσχεδίου ήταν η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση, επιτρέποντας έτσι στους εργοδότες να χρησιμοποιούν όποτε και όσες ώρες θέλουν τον εργαζόμενο! Με βάση αυτή τη δυνατότητα ο εργοδότης εξασφάλισε και την απαλλαγή του από την υπερωριακή απασχόληση. Καταργήθηκε το όριο των ομαδικών απολύσεων του 2% για τις επιχειρήσεις άνω των 50 εργαζομένων, ενώ ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο η μερική απασχόληση.

Η επίθεση όμως δε σταματά εδώ. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη στήριξη της ΝΔ, με νόμο το 2001 μετατρέπει ένα δημόσιο οργανισμό, τον ΟΑΕΔ, σε ιδιωτική επιχείρηση και μέσα από αυτό το νόμο, περνά ένα από τα πιο ανατριχιαστικά μέτρα για την ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, αυτό της «ενοικίασής τους»! Με τη νομιμοποίηση του «δουλεμπορίου» χτυπιούνται άμεσα οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, πράγμα που οι βιομήχανοι απαιτούν χρόνια τώρα. Οι εργαζόμενοι αυτοί, που έχουν το «προνόμιο» να έχουν δυο εργοδότες, αμείβονται με τα κατώτερα μεροκάματα, ανεξαρτήτως εργασίας, δεν έχουν σταθερό ημερήσιο χρόνο απασχόλησης, ενώ χτυπιέται άμεσα η συλλογική τους δράση, αφού συνεχώς αλλάζουν δουλιές.

Σήμερα η σταθερή και πλήρης εργασία έχει χτυπηθεί βάναυσα. Αντικαθίσταται όλο και περισσότερο από την προσωρινή απασχόληση (χιλιάδες οι συμβασιούχοι στη χώρα). Σήμερα όχι μόνο δε δημιουργούνται θέσεις εργασίας, αλλά και αυτές που υπάρχουν μοιράζονται σε δυο και τρεις εργαζόμενους. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι ο κλάδος των ξενοδοχοϋπαλλήλων χτυπιέται από τις συμβάσεις μιας μέρας! Ο χώρος του εμπορίου έχει αλωθεί από τα 3ωρα και τα 4ωρα. Μάλιστα στην κατεύθυνση διεύρυνσης της μερικής απασχόλησης - αφού το κεφάλαιο έχει εκδηλώσει τη δυσαρέσκειά του για τα χαμηλά ποσοστά που παρουσιάζει αυτή στην Ελλάδα - πρόσφατα εισήχθη αυτή και στο δημόσιο τομέα.

Εκατοντάδες θέσεις πλήρους και σταθερής απασχόλησης αντικαθιστούνται από εργολάβους, αφού αυτό στοιχίζει λιγότερο στους εργοδότες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πλειοψηφία των δημόσιων νοσοκομείων η καθαριότητα έχει ανατεθεί σε εργολάβους που χρησιμοποιούν εργαζόμενους για ένα κομμάτι ψωμί. Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, η κυβέρνηση επιδοτεί και από πάνω το κεφάλαιο, μέσω του ΟΑΕΔ, για να προσλάβουν εργαζόμενους. Δηλαδή δίνει «τζάμπα» εργάτες! Το αδηφάγο όμως κεφάλαιο απαιτεί την ακόμα μεγαλύτερη «ελαστικοποίηση» και σε αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκαν οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην πρόσφατη εαρινή Σύνοδο Κορυφής.

Eurokinissi

Αυτές ακριβώς τις διαδικασίες αποσιώπησαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, αφού στηρίζουν την ΕΕ, συμφωνούν με το ρόλο και το χαρακτήρα της, και θα συνεχίσουν να το κάνουν ακόμα πιο έντονα μεσούσης της προ-ευρωεκλογικής περιόδου, για να εξυπηρετήσουν τις ψηφοθηρικές τους ανάγκες.

Οι πολιτικές τους ευθύνες είναι τεράστιες, γιατί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εφαρμόζουν τις αντεργατικές πολιτικές ως κυβερνητικά κόμματα, ενώ ο ΣΥΝ στηρίζει με την τακτική του τα περισσότερα από τα μέτρα, στο όνομα του εφικτού και της ευρω-λαγνείας του. Αλλωστε, αυτές οι δυνάμεις είναι που, εν χορώ, είπαν «ναι» στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αυτοί είναι που έχουν κάνει σημαία τους την περίφημη κοινοτική οδηγία 70/1999, ισχυριζόμενοι ότι, τάχα, λύνει το πρόβλημα των εκατοντάδων χιλιάδων συμβασιούχων στη χώρα μας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού η ΕΕ επιδιώκει ακριβώς το αντίθετο.

Τα μέτρα που αποφασίστηκαν στην Εαρινή Σύνοδο το επιβεβαιώνουν. Στα συμπεράσματα της Συνόδου προτάσσεται μετ' επιτάσεως η εφαρμογή των όσων περιλαμβάνει η έκθεση της ομάδας του Βιμ Κοκ, που, μεταξύ άλλων, προτείνει:

• Την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μετά τα 65 χρόνια.
• Τη μείωση των επιδομάτων ανεργίας, γιατί «έτσι οι άνεργοι χάνουν το ενδιαφέρουν τους για τη δουλιά».
• Τη μείωση των επιδομάτων ασθενείας ή αναπηρίας, γιατί «δημιουργούν παγίδες αδράνειας για τους δικαιούχους, ώστε αυτοί να πάρουν πρωτοβουλία για να αναζητήσουν μια σχετικά χαμηλόμισθη εργασία».

Η ίδια έκθεση για την Ελλάδα προτείνει:

• Τη μείωση του «μη μισθολογικού κόστους», όπως το ονομάζει, δηλαδή, το χτύπημα των ασφαλιστικών και άλλων κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.
• Την προώθηση της μερικής απασχόλησης.

Σε άλλες εκθέσεις που κατατέθηκαν και υιοθετήθηκαν στην Εαρινή Σύνοδο, τα μέτρα γίνονται ακόμα πιο συγκεκριμένα και ο αντεργατικός χαρακτήρας τους αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο (τις εκθέσεις αυτές έχει αναλυτικά παρουσιάσει ο «Ρ» στα φύλλα της 10ης και 12ης Μάρτη 2004). Στην Εκθεση της Κομισιόν COM 146 (2004), προτείνεται η αύξηση κατά 5 χρόνια της μέσης πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης. Αυτό θα επιτευχθεί μέσω μιας σειράς αντικινήτρων, ώστε να εμποδιστεί η συνταξιοδότηση με τα σημερινά όρια. Ενώ τα ίδια αντικίνητρα ανοίγουν το δρόμο ακόμα και για αύξηση των επίσημων ορίων και εισάγουν ένα νέο καθεστώς ημιαπασχόλησης και μερικής συνταξιοδότησης! Συγκεκριμένα, τονίζει ότι «κρίνεται σημαντικό να στραφεί η σχετική πολιτική προς την ενθάρρυνση των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας, ώστε να παραμείνουν στο εργατικό δυναμικό, ιδίως με την αναθεώρηση των κινήτρων για εργασία, καθώς και των κανόνων επιλεξιμότητας και πρόσβασης στη συνταξιοδότηση και σε άλλα συστήματα παροχών». Ενας από τους τρόπους για να παραμείνουν οι εργαζόμενοι στην εργασία είναι η εφαρμογή «ευέλικτων μορφών οργάνωσης της εργασίας». Γι' αυτό «η συνταξιοδότηση πρέπει να μετατραπεί από γεγονός σε διαδικασία, στο πλαίσιο της οποίας τα άτομα αποφασίζουν να μειώσουν σταδιακά τις ώρες απασχόλησής τους με την πάροδο του χρόνου. Η μερική συνταξιοδότηση είναι μια επιλογή, που αξίζει περισσότερη προσοχή από αυτήν που συγκεντρώνει σήμερα». Με αυτόν τον τρόπο, εκτός από την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, επιτυγχάνεται η αύξηση των ποσοστών ευέλικτων μορφών απασχόλησης, δηλαδή ενός εργατικού δυναμικού ακόμα πιο φθηνού, με λιγότερα δικαιώματα και έρμαιο των εργοδοτών. Στην πράξη, θα είναι δεμένος στη δουλιά μέχρι να πεθάνει. Ομως, στην ΕΕ δε φθάνει μόνον η αύξηση των ορίων ηλικίας, αλλά επιδιώκει, οι εργαζόμενοι ακόμα και λίγες στιγμές πριν από το θάνατό τους να παράγουν υπεραξία και κέρδη για το κεφάλαιο. Γι' αυτό ωμά και κυνικά τονίζεται στην Εκθεση: «Η επιστράτευση όλων των δυνατοτήτων των ατόμων κάθε ηλικίας, καθ' όλη τη διάρκεια του βίου, αποτελεί το επιστέγασμα της στρατηγικής της ΕΕ για τη γήρανση του εργατικού δυναμικού».

Σε άλλη έκθεσή της, η Κομισιόν COM 137 (2004) προτείνει την ένταση των ρυθμών εφαρμογής των αποφάσεων της Λισαβόνας. Στην έκθεση διαπιστώνεται ότι «το 15% περίπου του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) ή περίπου 55 εκατομμύρια άτομα βρίσκονταν στο όριο της φτώχειας το 2001», ενώ οι μισοί από αυτούς «διατρέχουν μόνιμο κίνδυνο φτώχειας». Την ίδια στιγμή, επισημαίνεται ότι παρά τα μέτρα που λήφθηκαν, το ποσοστό ανεργίας αυξήθηκε «από 7,7% το 2002 σε 8% το 2003» και ότι για το 2004 «υπάρχει κίνδυνος συνέχισης της στασιμότητας στην απασχόληση και πιθανώς υψηλότερης ανεργίας». Στη συνέχεια, με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας και της φτώχειας, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι ρυθμοί εφαρμογής των αντεργατικών μέτρων πρέπει να ενταθούν. Λέει, για παράδειγμα, ότι για την αύξηση του ποσοστού απασχόλησης των γυναικών πρέπει «να ενθαρρυνθούν ιδιαίτερα η μερική και η ευέλικτη απασχόληση». Ακόμα, μεταξύ άλλων, αναδεικνύει ως απαραίτητη τη γενίκευση του δουλεμπορίου των εργαζομένων σε κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ, σημειώνοντας ότι πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει πολιτική συμφωνία για την έκδοση οδηγίας, που θα εξασφαλίζει τη θεσμοθέτηση των εταιριών ενοικίασης εργαζομένων, «στις χώρες εκείνες όπου ισχύουν περιορισμοί για την απασχόληση των εργαζομένων σε εταιρίες προσωρινής απασχόλησης».

Ομως, ο πραγματικός λόγος για τη λήψη αυτών των μέτρων, όπως η ίδια η έκθεση τονίζει, είναι η εξασφάλιση «της ορθής μεταφοράς και εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου», το οποίο «διασφαλίζει ένα πλαίσιο θεμιτού ανταγωνισμού μεταξύ επιχειρήσεων και διευκολύνει τη λειτουργία της εσωτερικής αγοράς». Δηλαδή, ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων των κρατών - μελών της ΕΕ. Τέλος η έκθεση, για την απρόσκοπτη εφαρμογή των μέτρων, επισημαίνει ότι αυτά πρέπει να συνοδευτούν από διαδικασίες «κοινωνικού διαλόγου» και «κοινωνικής ενσωμάτωσης», προκειμένου να αποσπαστεί η συναίνεση των εργαζομένων σ' αυτήν την αντεργατική πολιτική. Εδώ αναδεικνύονται και οι μεγάλες ευθύνες των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, οι οποίες, εν γνώσει τους, συμμετέχουν σ' αυτές τις διαδικασίες, νομιμοποιώντας και στηρίζοντας αυτές τις πολιτικές.

Τα παραπάνω αποκαλύπτουν το σαφέστατο αντεργατικό χαρακτήρα της ΕΕ, που προσπαθούν να αποκρύψουν στην Ελλάδα τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου». Δείχνουν, παράλληλα, τι καλούνται να κρίνουν οι εργαζόμενοι και με την ψήφο τους στις ευρωεκλογές. Αν, δηλαδή, θα «επιβραβεύσουν» αυτήν την πολιτική και τα κόμματα τα οποία τη στηρίζουν ή θα την καταδικάσουν, οργανώνοντας και αναπτύσσοντας τους αγώνες τους στην κατεύθυνση της ρήξης με αυτήν την πολιτική. Και ένα σημαντικό βήμα σ' αυτήν την κατεύθυνση είναι η ενίσχυση του ΚΚΕ.

Αντιπροσωπεία της «Δημοκρατικής Συσπείρωσης για τις λαϊκές ελευθερίες και την αλληλεγγύη» επισκέπτεται την Τρίτη, στις 10:30 πμ, τον πρόεδρο της ΕΡΤ Αγγ. Στάγγο. Σκοπός της επίσκεψης είναι να συζητηθούν θέματα που προκύπτουν από την παραβίαση εκ μέρους της ΕΡΤ και ιδιωτικών ΜΜΕ, του συνταγματικού δικαιώματος της δημοκρατικής πληροφόρησης του ελληνικού λαού.

Υπενθυμίζουμε ότι η «Στρατηγική της Λισαβόνας» είναι το σχέδιο που εκπονήθηκε από τη Σύνοδο Κορυφής το Μάρτη του 2000 και στέγασε μια σειρά αντεργατικών μέτρων, υπό το πρόσχημα της ανάγκης ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας». Στο σχέδιο αυτό περιλαμβάνονται η πλήρης «απορύθμιση» της αγοράς εργασίας, η κατεδάφιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης και η προώθηση των λεγόμενων «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων».

• Το δίπτυχο της οικονομικής πολιτικής, το οποίο οφείλουν να σεβαστούν όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ είναι: «Διατήρηση υγιών δημοσιονομικών θέσεων και σταθερότητα τιμών». Πρόκειται για αυστηρό πλαίσιο περιοριστικής πολιτικής.
• Σχετικά με τις «μεταρρυθμίσεις» στο ασφαλιστικό σύστημα, η Σύνοδος «προτρέπει ένθερμα τα κράτη μέλη να αντιμετωπίσουν τις δημοσιονομικές επιπτώσεις της γήρανσης του πληθυσμού μέσω της μείωσης του δημόσιου χρέους και της ενίσχυσης των μεταρρυθμίσεων στους τομείς της απασχόλησης, της υγείας και των συντάξεων».

Δίνεται, δηλαδή, σαφέστατη κατεύθυνση για την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης.

• Για τις αλλαγές στο καθεστώς εργασίας η απόφαση της Συνόδου είναι ξεκάθαρη: «Η προσαρμοστικότητα απαιτεί μείωση, όπου απαιτείται, του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας, καλύτερη αντιστοιχία μισθού προς παραγωγικότητα και προώθηση των ευέλικτων μορφών εργασίας».

Στην απόφαση της Συνόδου σημειώνεται: «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τονίζει την ανάγκη να αναλάβουν τα κράτη μέλη αποφασιστική δράση, ακολουθώντας τις κατευθύνσεις που συνιστά η Ειδική Ομάδα, εντός του πλαισίου των Γενικών Προσανατολισμών των Οικονομικών Πολιτικών και της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής για την Απασχόληση».

Δίνοντας σαφέστατη ώθηση για την καθιέρωση της «απασχολησιμότητας», η Σύνοδος των Βρυξελλών επισημαίνει ότι «η ενιαία αγορά εργασίας, που ενισχύει την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων, έχει καίρια σημασία για την ανάπτυξη της Ενωσης. Συνεπώς, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ενθαρρύνει την περαιτέρω πρόοδο σε ορισμένους τομείς, η οποία θα προωθήσει την κινητικότητα». Ως «κινητικότητα» η Ευρωπαϊκή Ενωση ορίζει την υποχρέωση του εργαζόμενου να μετακινείται από πόστο σε πόστο μέσα στην ίδια δουλιά, από δουλιά σε δουλιά μέσα στην ίδια πόλη, από πόλη σε πόλη μέσα στην ίδια χώρα, από χώρα σε χώρα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, σύμφωνα πάντα με τις ανάγκες του κεφαλαίου και των εκάστοτε εργοδοτών του.

Η δουλιά με το κουπόνι δεν είναι άγνωστη στα μέλη αλλά και τους φίλους του ΚΚΕ. Πολλές φορές προσφεύγουν σ' αυτό για την κάλυψη των οικονομικών αναγκών. Και κάθε φορά η ανταπόκριση που βρίσκει το σχετικό μας κάλεσμα από τους ανθρώπους του μόχθου είναι μεγάλη. Η ακατάπαυστη δράση μας όλες τις μέρες που απομένουν ως τις εκλογές για να πείσουμε περισσότερους για την ανάγκη υπερψήφισης του ΚΚΕ, πρέπει να συνοδεύεται από την κατάθεση του αιτήματος και για οικονομική ενίσχυσή του. Είναι σίγουρο πως με προθυμία θα ανταποκριθούν σ' αυτό το αίτημα για μια ακόμη φορά άνθρωποι που θέλουν να στηρίξουν το ΚΚΕ, άνθρωποι που αναγνωρίζουν την προσφορά και τη συνέπειά του στη μάχη για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους.

Ηδη, στη βάση αυτών των δεδομένων δεν είναι λίγες οι Κομματικές Οργανώσεις που έχουν έγκαιρα προσανατολιστεί και στην οικονομική δουλιά. Ανάμεσά τους φυσικά και η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ που το τελευταίο τρίμηνο έχει αναπροσαρμόσει το οικονομικό της πλάνο έτσι ώστε αυτό να ανταποκρίνεται στις αυξημένες ανάγκες που προκύπτουν λόγω της εκλογικής μάχης. Οι οργανώσεις που ανήκουν στη δύναμή της ελέγχουν τακτικά την πορεία επίτευξης των οικονομικών στόχων τους, που καθορίζονται με βάση τις ιδιαίτερες δυνατότητες κάθε μίας. Πέρα από την οικονομική δουλιά που έχει μαζικό χαρακτήρα και η οποία απευθύνεται σε χιλιάδες λαού με τις οποίες οι κομμουνιστές έρχονται καθημερινά σε επαφή στα πλαίσια της προεκλογικής δραστηριότητας, επιδιώκεται και η αυξημένη συνεισφορά των ίδιων των κομματικών μελών σ' αυτή την προσπάθεια. Δεν είναι λίγες οι ΚΟ που έχουν πάρει συλλογικά απόφαση για διπλασιασμό της μηνιαίας συνδρομής και που αξιοποιούν όλες τις ενδεδειγμένες από την εμπειρία τους μορφές συνεισφοράς στην οικονομική δουλιά.

Στο διάστημα που μεσολαβεί ως τις ευρωεκλογές μπορούμε και πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας για την οικονομική στήριξη της προεκλογικής εκστρατείας του Κόμματός μας. Κάθε συνεισφορά είναι πολύτιμη πρωτίστως γι' αυτόν που την καταθέτει, γιατί ενισχύοντας τον αγώνα του ΚΚΕ, ενισχύει μια καλύτερη για τον ίδιο προοπτική.

Σ' αυτήν την κολυμβήθρα των ακαθαρσιών, έχουν καταντήσει την κοινωνία οι νέοι «κοκινσταδόροι» των καπιταλιστικών συμφερόντων, όπου, περιέχον και περιεχόμενο μεταμφιέζονται σ' έναν απέραντο θίασο ποικιλιών της παρακμής. Με κορυφαίο πρόσωπο, επί σκηνής, το νέο καίσαρα της υπερατλαντικής κυριαρχίας.

Αποτελούν εσμό αγυρτών, λερναία ύδρα των πολυπλόκαμων εξουσιαστικών κέντρων.

Eurokinissi

Είναι προφανές ότι στο διάστημα που θα μεσολαβήσει μέχρι την επόμενη «ανακίνηση» του Κυπριακού, ταυτόχρονα με την υπονόμευση των δικαίων της Κύπρου (χαρακτηριστικές οι ευρωδιχοτομικές δηλώσεις Φερχόιγκεν για απευθείας επαφές της ΕΕ με τα Κατεχόμενα, αλλά και η προσφώνηση «πρωθυπουργός» που επιδαψίλευσαν οι Αμερικανοί στον Ταλάτ), θα επιχειρείται μια υπόγεια αμφισβήτηση της απόφασης του κυπριακού λαού, στο όνομα των «εγγυήσεων» που θα του «σερβιριστούν» - όταν έρθει η ώρα - για να καμφθεί το φρόνημά του και να αποδεχτεί το έκτρωμα του Ανάν.

***

***

Κομβικό είναι, όπως σημειώθηκε, το θέμα των «εγγυήσεων». Αλλά όταν μιλάμε για «εγγυήσεις» πρέπει να απαντηθούν τα εξής:

α) «Ποιος» εγγυάται, β) «τι» εγγυάται, γ) «πώς» το εγγυάται.

Πρώτον, όσοι εμφανίζονται να παρέχουν «εγγυήσεις» είναι αυτοί που οδήγησαν και στηρίζουν για 30 χρόνια τον «Αττίλα» στο νησί. Δεν πρόλαβε, δε, να φύγει ο Καραμανλής από τις ΗΠΑ και αμέσως ανακοινώθηκε ότι οι ΗΠΑ «αναθεωρούν» την πολιτική τους υπέρ των Κατεχομένων!

Δεύτερον, οι Αμερικανοί (κατά κύριο λόγο) και οι Βρετανοί, το μόνο που μπορούν να «εγγυηθούν» είναι η διαιώνιση του άδικου, της κατοχής και της εισβολής! Και αυτό κάνουν, «εγγυώμενοι» την εφαρμογή του «σχεδίου Ανάν». Εγγυώνται, δηλαδή, την εφαρμογή του σχεδίου, που αποτελεί νομιμοποίηση του «Αττίλα». Εγγυώνται ότι ο λαός της Κύπρου θα πληρώσει ακόμα και τα έξοδα του εισβολέα. Οτι η Κύπρος θα κυβερνιέται από αλλοδαπούς δικαστές. Οτι στο τριχοτομημένο προτεκτοράτο η Τουρκία θα διατηρεί ακέραιο το «δικαίωμα» της μονομερούς επέμβασης. Εγγυώνται την επιβολή ενός ρατσιστικού σχεδίου, που απαγορεύει τα πολιτικά δικαιώματα των Κυπρίων προσφύγων στις εστίες τους λόγω της φυλής τους!

Τρίτον, «πώς» εγγυώνται την «επίλυση» του προβλήματος; Μήπως θα πάρουν μέτρα κατά της Τουρκίας αν προβεί σε νέες προκλητικές κινήσεις επικαλούμενη τα «δικαιώματά της» σαν «εγγυήτριας» δύναμης; `Η μήπως τη στιγμή της κρίσης θα έχουμε «ερμηνείες» επί «ερμηνειών» για το είδος των «εγγυήσεων» που κατά τα άλλα είχαν παράσχει οι «εγγυητές»; Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και στην Κύπρο το 1974, και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με το πώς «ερμηνεύονται» οι «εγγυήσεις» που, δήθεν, παρέχει στην Ελλάδα το ΝΑΤΟ, το είδαμε και με τα Ιμια, όσον αφορά στην «εγγύηση» που συνιστά για την Ελλάδα (και την Κύπρο πλέον) η ένταξή της στην ΕΕ.

***

Ο αγώνας και η αντίσταση είναι μονόδρομος. Είναι η συνέπεια μιας βασικής αλήθειας. Οτι η Κύπρος δεν πρόκειται να μετακινηθεί από το γεωστρατηγικό χάρτη της περιοχής. Που σημαίνει ότι ο ιμπεριαλισμός, ο οποίος ανέκαθεν την αντιμετώπιζε ως «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» για την «αστυνόμευση ολόκληρης της Ανατολής», δεν πρόκειται να πάψει να «ενδιαφέρεται» για την Κύπρο. Με ό,τι αυτό σημαίνει και για τα σενάρια περί «εγγυήσεων», που προβλέπουν μέχρι και κάθοδο «ειρηνευτικής δύναμης» του ΝΑΤΟ στο νησί!

***

• Να σεβαστούν το «ναι» της τουρκοκυπριακής πλευράς. Γιατί με αυτό τον τρόπο καταγράφηκε από τους απλούς ανθρώπους του μόχθου στα Κατεχόμενα ότι θέλουν να ζήσουν καλύτερες μέρες. Μια διάθεση που δεν μπορεί να αγνοήσει ο διεθνής παράγοντας, χωρίς τον κίνδυνο, αν επιλέξει να «κωφεύει», να ρίξει ο ίδιος περισσότερο λάδι στη φωτιά, με συνέπεια την ενεργότερη στράτευση των Τουρκοκυπρίων στην πάλη τους για ελευθερία, αλλά και την ακόμα βαθύτερη ταξική τους συνειδητοποίηση. Γιατί οι Τουρκοκύπριοι δεν ψήφισαν - στην πραγματικότητα - για το «σχέδιο Ανάν». Ψήφιζαν με δίλημμα το αν θα ζήσουν κάτω από την έσχατη μορφή καταπίεσης, σε μια κατεχόμενη πατρίδα δηλαδή, υπό τη δεσποτεία του Ντενκτάς, ή αν θα ζήσουν σε ένα «άλλο» αύριο, που δεν είναι κατ' ανάγκη το «αύριο» του Ανάν
• Να σεβαστούν το «όχι» των Ελληνοκυπρίων. Ενα «όχι»-αφετηρία για να ορθωθεί ένα αταλάντευτο μέτωπο επαναδιεθνοποίησης του Κυπριακού, σε μια βάση που δε θα κάνει «σκόντο», όπως συνέβη με το «σχέδιο Ανάν», στο αδιαπραγμάτευτο και ιστορικά αδικαίωτο αίτημα για πραγματική λύση. Και πραγματική λύση στο Κυπριακό δεν μπορεί να είναι άλλη από μια δίκαιη λύση, για Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, δικοινοτική, διζωνική, χωρίς κηδεμόνες και ξένα στρατεύματα.

• Η μόρφωση από δικαίωμα μετατρέπεται σε ολοένα και ακριβότερο εμπόρευμα, που ανάλογα με το πορτοφόλι σου αγοράζεις...

• Το μορφωτικό επίπεδο της νεολαίας χαμηλώνει δραματικά και οι ορίζοντες της σκέψης της κλείνουν, μαζί με τις πόρτες για εργασία και ζωή με δικαιώματα...

• Οι φραγμοί και τα εμπόδια για τη μόρφωση των φτωχότερων παιδιών γιγαντώνουν, για να προοδεύσουν οι λίγοι και εκλεκτοί...

• Οι ψεύτικες αξίες και τα αντικοινωνικά πρότυπα της αγοράς πολιορκούν τη νεολαία...

Δεν είναι βέβαια άθλος, αλλά αθλιότητα η πολιτική που επιστρατεύει την εκπαίδευση στη μάχη της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας, στον οικονομικό δηλαδή πόλεμο των ευρωπαϊκών μονοπωλίων με τους ανταγωνιστές τους. Η εκπαίδευση δεν είναι μέσον για την άντληση υπερκερδών με την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, αλλά για την απελευθέρωσή τους από την άγνοια και το μόχθο της επιβίωσης.

Η μόνη αποτελεσματική απάντηση στην επέλαση της αμορφωσιάς και της βαρβαρότητας είναι η προβολή και η διεκδίκηση μιας εκπαίδευσης αντάξιας των πόθων και των σύγχρονων απαιτήσεων λαού και νεολαίας, μιας εκπαίδευσης συνδεδεμένης με τις δικές μας ανάγκες και όχι με 'κείνες της καπιταλιστικής αγοράς.

Μια τέτοια εκπαίδευση έχει πρωταρχική προϋπόθεση τη γενική και καθολική ανύψωση του πνευματικού επιπέδου των νέων, πλούσιων των φτωχών και άρα την κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικοποίησης και ιδιωτικής εκπαίδευσης, μέσα από τον αγώνα για ΕΝΑ σχολείο, κοινό για όλους τους μαθητές ως την ενηλικίωσή τους, χωρίς ταξικές, φυλετικές και γεωγραφικές διακρίσεις, ΕΝΙΑΙΟ και ΔΩΔΕΚΑΧΡΟΝΟ. Σχολείο γενικής εκπαίδευσης, που δε θα παράγει εξαρτήματα για τη μηχανή της ανταγωνιστικότητας, αλλά θα διαμορφώνει ολόπλευρα την ανθρώπινη προσωπικότητα με κρίση, συναίσθημα, βούληση και προπαντός συνείδηση της θέσης και των συμφερόντων της στην κοινωνία, στόχος που είναι το μόνο ουσιαστικό εφόδιο για το νέο άνθρωπο και τη ζωή.

Στην Ευρώπη όμως της ανεργίας, της ανέχειας, των νέων μορφών υπερεκμετάλλευσης και καταπίεσης των εργαζομένων κανένας στόχος για δημόσια, δωρεάν παιδεία και πραγματικά εφόδια για την εργασία και τη ζωή δεν μπορεί να δικαιωθεί, αν δε συνοδευτεί από την ανυπακοή, την απειθαρχία και τη ρήξη με την πολιτική της ΕΕ και των εγχώριων εκφραστών της, αν δε συμβαδίσει με τον αγώνα για μια άλλη, λαϊκή οικονομία και εξουσία. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να απελευθερωθούν οι ανεξάντλητες δυνατότητες που έχουν η μόρφωση, η επιστήμη και γενικότερα ο πολιτισμός να υπηρετεί τον άνθρωπο και να δουλεύει για την απαλλαγή του από τα πνευματικά δεσμά και τις υλικές στερήσεις. Ας τον επιλέξουμε, πριν να είναι αργά.

Αλλά η εκλογική αναμέτρηση, σε μισό περίπου μήνα, για το Ευρωκοινοβούλιο είναι εξίσου σημαντική μ' αυτήν των εθνικών εκλογών. Και σ' αυτήν, κρίνονται πολιτικές κομμάτων, πολιτικές που υπηρετούν ταξικά συμφέροντα, πολιτικές που συνδέονται με την προοπτική και το μέλλον των λαϊκών στρωμάτων, με δεδομένη την επιλογή από την ελληνική πλουτοκρατία και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, να σπρώχνουν τη χώρα ολοένα και πιο βαθιά στη στρούγκα της καπιταλιστικής ΕΕ. Τα κόμματα του ευρωμονόδρομου την υπερασπίζονται μέχρι τελευταίας ρανίδας. Υπερασπίζονται, δηλαδή, την αντιλαϊκή πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, της συρρίκνωσης των δημοκρατικών ελευθεριών, των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Και αυτές οι εκλογές, λοιπόν, αποτελούν ένα σταθμό, που θα σηματοδοτήσει τη χάραξη πορείας του λαού, τα βήματά του, στη συνέχεια, προς τη δική του προοπτική. Θα γίνει ένα αποφασιστικό βήμα προς τη μεγάλη κοινωνικοπολιτική συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, προς την αποδέσμευση από την καπιταλιστική λυκοσυμμαχία της ΕΕ; Θα ενισχυθεί το λαϊκό ρεύμα της ανυπακοής, της απειθαρχίας και της αντίστασης στη διακρατική αυτή Ενωση, που θα αναγκάζει τις κυβερνήσεις να δυσκολεύονται στην εφαρμογή της πολιτικής της, μέχρι την ακύρωσή της στην πράξη; Θα συμβάλει ο λαός, με την ψήφο του, στη συγκρότηση ενός πανευρωπαϊκού μετώπου πάλης ενάντια στην ΕΕ; `Η θα συνεχίζεται ανεμπόδιστα η ίδια βάρβαρη ρότα της καθολικής επίθεσης στους λαούς;

Απαντώντας από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, πρέπει μέσα από την κάλπη να εκφραστεί η αγωνιστική δράση για τις λαϊκές διεκδικήσεις ενισχυμένη.

Ενα ισχυρό ΟΧΙ στην ΕΕ είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ στα λαϊκά συμφέροντα. Αυτή η λυκοσυμμαχία, και αυτό πρέπει να κατευθύνει τη συνείδηση των εργατών, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, δεν μπορεί να είναι ωφέλιμη για όλους. Και για την πλουτοκρατία και για τους λαούς. Δεν μπορεί να υπάρξει, ταυτόχρονα, πολιτική σε όφελος των κερδών του κεφαλαίου και σε όφελος της ζωής των ανθρώπων του μόχθου. Είναι σαν το νερό με τη φωτιά.

Γι' αυτό και στις 13 του Ιούνη καμία ψήφος δεν πρέπει να πάει χαμένη. Κερδισμένη ψήφος είναι η συνειδητή ψήφος για την καταδίκη της ΕΕ και των κομμάτων τα οποία τη στηρίζουν. Είναι η ψήφος ενίσχυσης του ΚΚΕ, που δυναμώνει το κίνημα αντίστασης, ανυπακοής, την προοπτική συγκρότησης του λαϊκού μετώπου, την πάλη για τη διεκδίκηση στόχων, που να ικανοποιούν όλες τις σύγχρονες ανάγκες των ανθρώπων του μόχθου. Διεκδίκηση, που απαιτεί απειθαρχία στις επιλογές της ΕΕ και είναι οργανικά δεμένη με την προοπτική άλλης πολιτικής. Που απαιτεί λαϊκή εξουσία για τη λαϊκή οικονομία, η οποία δε χωρά στην καπιταλιστική ΕΕ.

Μπροστά στην κάλπη, λοιπόν, οι απλοί άνθρωποι του μόχθου, η νεολαία, οι γυναίκες των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, ψηφίζουν με τη σκέψη στις δικές τους διεκδικήσεις και την απόφαση πως θα τις προωθούν με τον κοινό αγώνα και με την ψήφο ενίσχυσης της πολιτικής του ΚΚΕ, της μόνης ρεαλιστικής, γιατί ανταποκρίνεται στα λαϊκά συμφέροντα.

• Πλήρης, σταθερή εργασία για όλους, 1.100 ευρώ κατώτερος μισθός. Είναι το ελάχιστο που μπορεί στοιχειωδώς να καλύψει τις ανάγκες των εργαζομένων. Καθιέρωση καθολικού 35ωρου, 5ήμερου, 7ωρου.
• Ισα δικαιώματα για τους αλλοδαπούς εργάτες - εργάτριες και τις οικογένειές τους.
• Πλήρης απασχόληση των γυναικών, των νέων, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών.
• Ολοκληρωμένα μέτρα προστασίας των ανέργων. Επιδόματα ίσου ύψους με τις πραγματικές ανάγκες, για όσο διάστημα είναι άνεργοι. Πλήρη δικαιώματα για Δημόσια - Δωρεάν Υγεία - Πρόνοια. Να μη χάνονται τα ένσημα κατά τη διάρκεια της ανεργίας.
• Μείωση του ορίου συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια για τους άνδρες, στα 55 για τις γυναίκες, πέντε χρόνια λιγότερα για όσους δουλεύουν στα βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα και 880 ευρώ σύνταξη.
• Κατάργηση των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών. Κέντρα οικογενειακού προγραμματισμού, δωρεάν κρατικοί παιδικοί σταθμοί, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών και νηπίων.
• Δημόσιες δωρεάν παροχές υπηρεσιών Υγείας για όλους. Να καταργηθούν οι εισφορές των εργαζομένων στον κλάδο Υγείας. Κράτος και πλουτοκρατία να πληρώνουν τα βάρη.
• Να γίνουν δημόσιες όσες ιδιωτικές μονάδες είναι κατάλληλες στον τομέα Υγείας, Πρόνοιας, παροχής υπηρεσιών στα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες. Να καταργηθεί η δραστηριότητα των επιχειρηματιών στους τομείς αυτούς. Ολο το προσωπικό στο σύστημα της Υγείας και της Πρόνοιας να είναι μόνιμο, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, με αξιοπρεπείς μισθούς, συνθήκες εργασίας και δυνατότητες επιστημονικής εξέλιξης. Ολοι οι σημερινοί ελευθεροεπαγγελματίες γιατροί να απορροφηθούν από το δημόσιο σύστημα Υγείας. Η προστασία της Δημόσιας Υγείας να συνδεθεί με την προστασία της Υγιεινής και Ασφάλειας στους τόπους δουλιάς, την προστασία του περιβάλλοντος, την υγιεινή των τροφίμων, την καταπολέμηση των ναρκωτικών, της εγκληματικότητας.
• Ολες αυτές οι δραστηριότητες είναι ευθύνη του κράτους.
• Δημόσιο δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα, βασισμένο στο ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο γενικής εκπαίδευσης για όλους, χωρίς τις ταξικές και φυλετικές διακρίσεις, που θα καλλιεργεί αρμονικά όλες τις πλευρές της ανθρώπινης προσωπικότητας, θα προσφέρει γενική επιστημονική γνώση της φύσης και της κοινωνίας.
• Ιδρυση δημόσιων δωρεάν μεταλυκειακών επαγγελματικών σχολών. Να είναι πηγή γνώσης, εφοδίων για τη νεολαία και όχι πηγή κερδών και υποταγής στους επιχειρηματίες.
• Ενιαίο σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης, χωρίς ταξικούς φραγμούς και αντιεπιστημονικούς διαχωρισμούς των σπουδών σε κύκλους και των ιδρυμάτων σε κατηγορίες. Να διαμορφώνει καλλιεργημένους επιστήμονες με υψηλή ειδίκευση και επαγγελματική ικανότητα. Σύνδεση του πτυχίου με το δικαίωμα στην εργασία.
• Ανάπτυξη της επιστημονικής έρευνας, βασικής και εφαρμοσμένης, για παραγωγή νέας γνώσης και εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών και όχι για την αύξηση του καπιταλιστικού κέρδους.

• Δημιουργία και αξιοποίηση του συνεταιρισμού, που θα είναι διαφορετικός από αυτούς που γνωρίσαμε έως τώρα. Η λαϊκή οικονομία και εξουσία μπορούν να εγγυηθούν τη λειτουργία και την αποστολή του.
• Φορολόγηση με βάση τα πραγματικά έσοδα και έξοδα, όπως προκύπτουν από παραστατικά στοιχεία, από τα βιβλία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αφού αναγνωριστεί ένα ελάχιστο αφορολόγητο.
• Κρατική χρηματοδότηση των υποδομών, δηλαδή Βιοτεχνικών Πάρκων, όπου οι βιοτέχνες θα ασκούν τη δραστηριότητά τους, χωρίς να δημιουργούνται προβλήματα στο περιβάλλον, στις κατοικημένες περιοχές.
• Ενιαίο 48ωρο εβδομαδιαίο ωράριο, με Κυριακή αργία, 3 απογεύματα κλειστά, υποχρεωτικά, για όλα τα καταστήματα, μεγάλα και μικρά.

• Στήριξη της αγροτικής ανάπτυξης με τη δημιουργία του παραγωγικού συνεταιρισμού.
• Αγροτική παραγωγή, που συμβάλλει στην ανάπτυξη της απασχόλησης, στην παραμονή του πληθυσμού στην ύπαιθρο, στην επιστροφή στην ύπαιθρο όσων αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν. Ο προγραμματισμός της λαϊκής οικονομίας αποτελεί προϋπόθεση για την εκπλήρωση της κατεύθυνσης αυτής.
• Αντιμετώπιση του διατροφικού προβλήματος με φθηνά και υγιεινά προϊόντα.
• Ανάπτυξη της κτηνοτροφικής παραγωγής για την κάλυψη των εγχώριων αναγκών.
• Σύστημα τιμών και επιδοτήσεων, που εξασφαλίζει βιώσιμο εισόδημα και ευνοεί την αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής υπέρ της ζωικής παραγωγής.
• Σημαντική αύξηση των κονδυλίων για έργα υποδομής.
• Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους κατοίκους της υπαίθρου.

Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, διεκδικούν να έχουν ελεύθερο χρόνο και δυνατότητες δημιουργικής αξιοποίησής του. Αποτελεί σημαντικό μέρος της ζωής μας και είναι αναφαίρετο δικαίωμα. Γεγονός που απαιτεί:

• Στήριξη και ανάπτυξη της πολιτιστικής - λαϊκής ερασιτεχνικής δημιουργίας και διάχυσή της σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό, ως όπλο απέναντι στη διαβρωτική ιμπεριαλιστική ιδεολογία, στην κουλτούρα της αλλοτρίωσης και αποχαύνωσης. Είναι δύναμη στη διαμόρφωση στάσης ζωής, αντίστασης και αντεπίθεσης.
• Αντιμετώπιση των προβλημάτων των καλλιτεχνών, αξιοπρεπής διαβίωση και ευνοϊκές συνθήκες δημιουργικής ενασχόλησης με την Τέχνη.
• Τα Κέντρα και οι θεσμοί παραγωγής Τέχνης και Πολιτισμού να περάσουν στα χέρια της κοινωνίας και η χρηματοδότησή τους να γίνεται από δημόσιους πόρους.

Η πολιτιστική κληρονομιά και η λαϊκή παράδοση, ο λαϊκός πολιτισμός και η γλώσσα μας είναι τμήμα της Ιστορίας και της συνείδησης του λαού. Και δεν μπορεί να γίνεται εμπόρευμα.

Η ελληνική πλουτοκρατία και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου συνδράμουν στη συμμετοχή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά τυχοδιωκτικά σχέδια, γιατί, μέσω αυτής της συμμετοχής, εξυπηρετούνται τα κέρδη. Μπροστά στην κάλπη, οι εργαζόμενοι πρέπει να αποφασίσουν να εκφράσουν και με την ψήφο τους την αντίσταση στην ιμπεριαλιστική τάξη που απαιτεί:

• Εναντίωση στη στρατιωτικοποίηση, στην κρατική τρομοκρατία και καταστολή. Στην αλλαγή συνόρων και τη δημιουργία κρατών - προτεκτοράτων, στην περιστολή συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων, στους τρομονόμους, στο ευρωένταλμα, στη συμφωνία δικαστικής συνδρομής με τις ΗΠΑ, εναντίωση στη ρατσιστική μεταναστευτική πολιτική.
• Υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, με ιδιαίτερη έμφαση αυτήν την περίοδο στο Αιγαίο.
• Η αμυντική ικανότητα να στηριχτεί στο λαό και στη νεολαία, στα στρατευμένα παιδιά, στους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, που δεν ανέχονται την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.
• Καμία συμμετοχή των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στους στρατούς κατοχής.
• Αντίσταση, πάλη κατά της Κοινής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Αμυνας, κατά του Ευρωστρατού.
• Επιστροφή των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων και όλων των Ελλήνων, που χρησιμοποιούνται στους ιμπεριαλιστικούς στρατούς κατοχής στα Βαλκάνια, στο Αφγανιστάν. Να μη σταλούν Ελληνες στρατιωτικοί στο Ιράκ.
• Κατάργηση των ξένων βάσεων στη χώρα μας, πριν απ' όλων της βάσης της Σούδας.

Ο λαός μας δεν είναι μόνος του. Είναι με τους λαούς της Ευρώπης, που αντιστέκονται, αμφισβητούν την ΕΕ, με δημοψηφίσματα, με το ΟΧΙ στην ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ. Με το ΟΧΙ στην ένταξη των χωρών τους στην ΕΕ. Οι λαοί, με τη θέλησή τους, αργά ή γρήγορα, θα διαμορφώσουν πλειοψηφίες σε κάθε χώρα, που θα διεκδικούν αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας. Με αφετηρία την αντίσταση - ανυπακοή - απειθαρχία στην ΕΕ, με τέρμα την αποδέσμευση των χωρών τους από την ΕΕ, θα την ανατρέψουν, με προοπτική την Ευρώπη της ειρήνης, του σοσιαλισμού.