Τα σημάδια της έντονης εκμετάλλευσης δεν είναι κρυφά. Οι εργαζόμενοι τα βλέπουν καθημερινά γύρω τους, πολύ περισσότερο, τα ζουν με ένταση, στις πολλές «σκάλες της αγωνίας» που υψώνονται από άκρη σε άκρη σε όλη τη χώρα. Δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία «σκάλα», αυτή η κατάμεστη από νέους που περίμεναν μέχρι χθες τη σειρά τους για να καταθέσουν αίτηση συμμετοχής στο διαγωνισμό για τις προσλήψεις στις τράπεζες. Ακόμη και οι αριθμοί χάνουν μερικές φορές τη σημασία τους. Τι σημασία έχει αν οι αιτήσεις έφτασαν τις 30.000 για 1.149 θέσεις; Περισσότεροι από 500.000 είναι οι άνεργοι, κυρίως νέοι, καθώς η ανεργία ξεπερνά ουσιαστικά το 13%. Ατέλειωτες είναι οι «ουρές» και σε ύψος ανυπολόγιστο φτάνουν οι στήλες με τις αιτήσεις ακόμη και για λιγότερο «ζηλευτές» θέσεις, από αυτή του μόνιμου τραπεζοϋπαλλήλου. «Σκάλες της αγωνίας» υπάρχουν και όταν ανοίγει ένα καινούριο σούπερ μάρκετ σε μια περιοχή. Οταν ανακοινώνεται ότι αρχίζει κάποιο επιδοτούμενο πρόγραμμα, χωρίς μάλιστα να έχει καμία σημασία, αν είναι «κατάρτισης», «επαγγελματικής εκπαίδευσης» ή «εργασιακής εμπειρίας».

Ηανεργία είναι εδώ και το γνωρίζουν όλοι. Και η ανασφάλεια επίσης. Για όλους. Ανεργους και εργαζόμενους. Λίγο από λογική και λίγο από ένστικτο, ο εργάτης γνωρίζει πότε ετοιμάζεται η άρχουσα τάξη και οι υπηρέτες της να του αφαιρέσουν κάθε δικαίωμα και κατάκτηση. Ολο για την ανεργία μιλάει η κυβέρνηση και για την απασχόληση, αλλά οι δείκτες ανεβαίνουν και οι άνθρωποι υποφέρουν. Μικρή, αλλά με τη δική της σημασία λεπτομέρεια, είναι ότι αυτή την περίοδο η αντεργατική πολιτική ασκείται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με μπόλικη δόση καπηλείας αρχών, ιδεών και οραμάτων. Καθώς οι εκλογές πλησιάζουν, ο ψεύτικος λόγος «παίρνει τα πάνω του», σχέδια βγαίνουν από συρτάρια για εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας και μακρόπνοα προγράμματα που θα φέρουν σωτηρία, αν όχι για όλους, έστω για μερικούς. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Είναι αυτή της μερικής απασχόλησης, των λίγων ωρών και ορισμένων ημερών. Της «μαύρης εργασίας». Της υπερωρίας που δεν πληρώνεται από τον ανεξέλεγκτο εργοδότη. Της ανελέητης επίθεσης στο 8ωρο με «εκσυγχρονιστικά» και προπάντων «ανταγωνιστικά» 9ωρα, 10ωρα, ακόμη και 12ωρα! Της «απασχολησιμότητας» που έρχεται να μοιράσει τη μιζέρια της ανεργίας σε περισσότερους, προσφέροντας μια θέση εργασίας στα δυο και στα τρία.

Ομως, όλα αυτά τα γνωστά πρέπει να απαντηθούν. Είναι πολλοί οι τρόποι και οι ευκαιρίες. Οι εργατοϋπάλληλοι και οι άνεργοι, οι νέοι αλλά και οι αγρότες, οι μικροί και μεσαίοι επαγγελματοβιοτέχνες, οι συνταξιούχοι, όλος ο λαός, μια δύναμη έχει. Αυτή της ενωμένης πάλης και διεκδίκησης. Για να υπάρξει αντίσταση, πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα, υπέρ των ταξικών δυνάμεων. Για να αλλάξει η σημερινή κατάσταση, πρέπει να ανατραπούν οι πολιτικές, που σήμερα εφαρμόζονται και ν' ανοίξει ο δρόμος για ριζικά διαφορετική πορεία της χώρας. Αγώνας επίμονος και επίπονος είναι τελικά η απάντηση στις τόσες και τόσες αδικίες και ψευτιές. Ο σκοπός έχει τεθεί. Μέτωπο αγώνα, Δημοκρατικό, Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιμονοπωλιακό, που θα συνενώνει και θα διεκδικεί το αύριο των εργαζομένων και του λαού. Αυτή είναι η μόνη, αποτελεσματική και ουσιαστική απάντηση.