Η σκληρή και δεσμευτική επανένταξη της χώρας στο «τρίτο στάδιο» της ΟΝΕ του Μάαστριχτ, που έχει αρχίσει εδώ και δύο χρόνια για τα υπόλοιπα ένδεκα ευρωπαϊκά κράτη - μέλη, και θα σηματοδοτήσει μια «νέα εποχή» υποτέλειας και εξάρτησης δεδομένης της παραγωγικής συρρίκνωσης και της στρεβλής ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, απασχολεί εδώ και μέρες τον ελληνικό Τύπο ως προεκλογική φαρσοκωμωδία.

Αυτό και μόνο το γεγονός θα αρκούσε βεβαίως για να αποδείξει και πάλι την έξωθεν χειραγώγηση και τη μικρόνοια των ντόπιων κυβερνώντων που «κλειδωμένοι» στο μικρόκοσμο των Αθηνών βαυκαλίζονται ως αυτιστικοί δευτεραγωνιστές σε ρόλους που τους ξεπερνά, τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο σκληρός ανταγωνισμός συμφερόντων της παγκόσμιας αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού. Αλλά η επανένταξη στην ΟΝΕ είναι μια πραγματικότητα που δεν πρέπει να αφεθεί στο γυάλινο κόσμο των κυβερνώντων, που έρχονται και παρέρχονται, πολύ περισσότερο που οι πολύχρονες καταστροφικές συνέπειες για τους Ελληνες εργαζόμενους θα συνοδεύουν ως καθημερινές Ερινύες την προσωπική επιβίωση του καθενός.

Οι «πάνω» εκτέλεσαν τις εντολές συνειδητά ή μη, οι από «κάτω» θα κληθούν τώρα να πληρώσουν τα σπασμένα θέλοντας και μη. Και όταν αυτοί μιλούν για «εθνικούς στόχους» και «αισιόδοξες προοπτικές», ο απλός λαός ξέρει ότι πρέπει να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι.

Το πρωτοχρονιάτικο «Βήμα» κυκλοφόρησε με τίτλο «Με σταθερά βήματα στην Ευρώπη των λαών και της ανάπτυξης. Νέος αιώνας, νέα Ελλάδα. Η ένταξη στην ΟΝΕ σηματοδοτεί νέα εποχή και σφραγίζει το τέλος της εθνικής μοναξιάς». Την επόμενη Κυριακή ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης δηλώνει στην «Καθημερινή» ότι θεωρεί την ένταξη στην ΟΝΕ «ισοδύναμη με την ένταξη στην ΕΟΚ πριν από είκοσι χρόνια» και πιστεύει πως μ' αυτήν «έχουμε περισσότερες δυνατότητες προκοπής» και ότι «γεννιέται μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση».

Το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα, για το καθεστώς: τα είκοσι χρόνια ένταξης στην ΕΟΚ ήταν εποχή «εθνικής μοναξιάς» και μειωμένων δυνατοτήτων «προκοπής», χωρίς «εθνική αυτοπεποίθηση» και η επανένταξη στην ΟΝΕ θα μπορούσε να δημιουργήσει «περισσότερες» ευκαιρίες και «εθνική» ανάταση. Πρόκειται για απολογισμό ήττας και αίσθηση «μαύρης σελίδας» που πρέπει να γυρίσει - συμπέρασμα που συμμερίζεται, βέβαια, και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αλλά το γεγονός ότι τα ίδια κόμματα και οι ίδιοι περίπου άνθρωποι που ύμνησαν ασυλλόγιστα την ένταξη στην ΕΟΚ το 1981, τον «παράδεισο» του Μάαστριχτ, το 1992 και το Αμστερνταμ το 1997, τη ΝΑΤΟική βαρβαρότητα και τη στρατιωτικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), έρχονται τώρα να διαγράψουν την προηγούμενη εικοσαετία τους ως περίοδο «μοναξιάς» και ανεπροκοπιάς, υποσχόμενοι λαγούς με πετραχήλια μέσα στους ίδιους «θεσμούς» και με τους ίδιους μηχανισμούς, ε, αυτό ούτε περιποιεί τιμή στο παρελθόν τους ούτε προκαλεί αισιοδοξία για το μέλλον τους. Και αν αυτοί πλουτίσουν όλα αυτά τα χρόνια παρά την άγνοιά τους και την κακομοιριά τους, οι εργαζόμενος λαός, που πλήρωσε ακριβά το τίμημα της ένταξης στην ΕΟΚ και την ΕΕ, πρέπει να απαιτήσει καθαρές εξηγήσεις και να προετοιμαστεί καλύτερα για την επανένταξη στην ΟΝΕ, που «κορυφώνει» τη μακρόχρονη διαδικασία ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης» και δεσμεύει οριστικά και αμετάκλητα τις επόμενες γενιές.

Η Ελλάδα θα ενταχθεί στην ΟΝΕ με δίχρονη καθυστέρηση και επιπλέον βαρύ κόστος, αλλά με αυστηρότατες διαδικασίες και χρονοδιάγραμμα που προβλέπονται από τα άρθρα 109Κ και 109Λ του Μάαστριχτ και που έχουν ήδη εφαρμοστεί και για τις άλλες ένδεκα ευρωπαϊκές χώρες, που αποτελούν τη «ζώνη Ευρώ» από 1/1/1999. Υποχρεώσεις και δικαιώματα προβλέπονται ρητά από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) και το Σύμφωνο Σταθερότητας (1997). Ολες οι ελληνικές κυβερνήσεις και ιδιαίτερα αυτή του Κ. Σημίτη προσέρχονται στις Βρυξέλλες μόνο για να εκθέσουν τις αποδόσεις της χώρας σύμφωνα με τα αυστηρά και δεσμευτικά «κριτήρια» οικονομικών επιδόσεων του Μάαστριχτ. Ο ΥΠΕΘΟ, Γ. Παπαντωνίου, έχει ήδη συμφωνήσει αυστηρό χρονοδιάγραμμα επανένταξης της χώρας στην ΟΝΕ με υποβολή αίτησης ένταξης εντός του πρώτου δεκαπενθημέρου του Μάρτη 2000 και οριστική έγκριση του ελληνικού αιτήματος στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Λισαβόνας (19 Ιούνη 2000). Η χυδαία μικροπολιτική χρήση της επανένταξης στην ΟΝΕ δηλεί ή ότι η κυβέρνηση δεν ελέγχει τον καθεστωτικό Τύπο ή ότι κυβέρνηση και καθεστωτικός Τύπος παραπλανούν γι' άλλη μια φορά τον ελληνικό λαό. Οι εργαζόμενοι πρέπει να απαιτήσουν πλήρη έλεγχο της διαδικασίας επανένταξης και πλήρη γνώση των συνεπειών της ΟΝΕ. Στην ανάγκη, ας σπάσουν τις τηλεοράσεις.