Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η στάση του Γαλλικού ΚΚ που πρωτοστατεί στο οπορτουνιστικό μόρφωμα του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς - ΚΕΑ (όπου συμμετέχει ο ΣΥΝ) σε ό,τι αφορά την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη. Λέει: «Το ΓΚΚ υπογραμμίζει τους κινδύνους της λογικής του πολέμου. Υιοθετώντας, υπό την πίεση της Γαλλίας και της Βρετανίας ένα ψήφισμα που επιτρέπει μία αεροπορική επέμβαση και στοχευμένα χτυπήματα, το Συμβούλιο Ασφαλείας διακινδυνεύει να γίνει το μέσο που θα οδηγήσει στη λογική ενός πολέμου με καταστροφικές συνέπειες. Το ΓΚΚ, το οποίο δε σταμάτησε να απαιτεί την άμεση παύση των επιχειρήσεων και της στρατιωτικής καταστολής, που έχουν ήδη στοιχίσει τις ζωές πολλών θυμάτων αμάχων επαναλαμβάνει για ακόμα μία φορά την καταδίκη του καθεστώτος Καντάφι και την πλήρη υποστήριξή του στις δυνάμεις που ενεργούν για τη δημοκρατία στη Λιβύη, με το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο. Σοβαρά ερωτήματα τίθενται σήμερα. Ολες οι δυνατότητες άμεσης ενίσχυσης των αραβικών κρατών στην εξέγερση έχουν μελετηθεί πραγματικά; Οι δυτικές δυνάμεις επιδιώκουν στ' αλήθεια την προστασία του λιβυκού λαού;»

Αυτά σημειώνει ανάμεσα σε άλλα και πουθενά δεν υπάρχει αναφορά στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Μιλάει για «δυτικές δυνάμεις» και για «ενίσχυση της δημοκρατίας». Κουβέντα για τα συμφέροντα της αστικής τάξης της Γαλλίας που πρωτοστατεί στο μακελειό για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της στην περιοχή. Υιοθετεί την ανάγκη της έξωθεν επέμβασης ενάντια στον Καντάφι απλώς θέλει άλλη μορφή. Αλλωστε και σε προγενέστερη της επίθεσης ανακοίνωσή του μιλάει μόνο για «φιλοπόλεμο τυχοδιωκτισμό του προέδρου Σαρκοζί» και ζητάει «προσεκτικές κινήσεις από την ΕΕ».

Ο οπορτουνισμός σε όλο του το μεγαλείο! Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά όπως και στο μακελειό της Γιουγκοσλαβίας (όπου χρησιμοποιήθηκε η δικαιολογία της εθνοκάθαρσης) ότι αν πατάς σε δύο βάρκες και δεν έχει ξεκάθαρο το μέτωπο στον ιμπεριαλισμό χωρίς επιλογή ιμπεριαλιστή, τελικά υιοθετείς την ιμπεριαλιστική λογική της επέμβασης στα εσωτερικά χωρών. Η αντίθεση στην ιδεολογία ή τις πρακτικές ηγετών όπως ο Καντάφι ή πριν ο Μιλόσεβιτς δεν μπορεί να συγκαλύπτει και να δικαιολογεί τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα κατά λαών.