«Με ανεπίτρεπτη καθυστέρηση, η διεθνής κοινότητα αποφάσισε να παρέμβει στη Λιβύη για να βάλει τέλος στην αιματοχυσία και να σώσει τον λαό της από έναν παράφρονα δικτάτορα και τη φαμίλια του... Σε αυτές τις περιπτώσεις, η παρέμβαση δεν είναι επιλογή, ούτε καν δικαίωμα. Είναι καθήκον... Θέλω να ελπίζω ότι τα παθήματα γίνονται μαθήματα. Κι ότι ο φόβος μιας νέας Ρουάντας ή μιας νέας Βοσνίας ή ακόμη κι ενός νέου Νταρφούρ έκαναν αυτήν τη φορά τη διεθνή κοινότητα να μη νίψει τα χέρια της. Ακόμη περισσότερο που ο φόβος φαίνεται ότι συμβάδισε με τις τύψεις που γέννησαν τα ιδιοτελή και αχαρακτήριστα κολλητιλίκια πολλών πολιτικών ηγετών με έναν αιματοβαμμένο παράφρονα. Ευτυχώς! Διότι, βεβαίως, υπάρχουν πάντα και οι Λακεδαιμόνιοι. Είτε επειδή εκ φύσεως έλκονται από τα απανταχού καθάρματα, είτε επειδή βολεύονται πολιτικά από τους οιουσδήποτε αληταράδες, είτε επειδή δρουν στο όνομα μιας "αντιιμπεριαλιστικής" ασυνειδησίας, οργανώνουν αντιδράσεις και διαδηλώσεις εναντίον της "εισβολής"... Στο όνομα, υποθέτω, της "εθνικής κυριαρχίας" της Λιβύης, στο όνομα της "μη επέμβασης", στο όνομα του σοσιαλισμού... Ευλόγως διαμαρτύρονται όσοι πέρασαν από την αγκαλιά της Σοβιετικής Ενωσης, από τη θαλπωρή του σωφρονιστικού σοσιαλισμού» (Γ. Πρετεντέρης, «Νέα», 21/3/2011).

Το ότι ο κύριος δημοσιολόγος και η εφημερίδα που γράφει είναι πολεμοχαρείς ήταν γνωστό. Η κυνική τους ομολογία, «είναι καθήκον» ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, δείχνει πως είναι αδίστακτοι, ακολουθώντας τη δίχως πάτο σαπίλα που εκφράζεται με μαζική εγκληματικότητα του ιμπεριαλισμού κατά των λαών. Και είναι τόσο συνεπείς σ' αυτή την ακολουθία που δε διστάζουν «να πουλήσουν την ψυχή τους στο διάολο» όταν δημοσιολογούν, προκειμένου να στηρίξουν τις εκάστοτε επιλογές του συστήματος που υπηρετούν. Γιατί πριν οι ιμπεριαλιστές βάλουν στο στόχαστρο τη Λιβύη, ο κύριος δημοσιολόγος και η εφημερίδα που γράφει δεν είχαν μιλήσει για «παράφρονα αιματοβαμμένο δικτάτορα». Τώρα τον ανακάλυψαν;

Να θυμίσουμε, αν δε θυμούνται ο κύριος δημοσιολόγος και η εφημερίδα του, πως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν κολλητό του Μιλόσεβιτς που μετέπειτα τον έλεγαν ματοβαμμένο. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν που έκανε τον Καντάφι «μεγάλο αδελφό του» όταν του πρόσφερε τιμές στην Ελούντα τη 10ετία του '80 και στη συνέχεια. Ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν μέλος Διοικητικού Συμβουλίου Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης του Καντάφι μέχρι πρόσφατα. Δικτάτορες έλεγαν και τους Μπεν Αλι της Τυνησίας και Χ. Μουμπάρακ της Αιγύπτου, εκλεκτά μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, πρόεδρος της οποίας είναι ο Γ. Παπανδρέου. Αλλάζουν οι καπιταλιστικές επιλογές, κάνουν πως δε θυμούνται δημοσιολόγοι και εφημερίδες του συστήματος. Τα κολλητιλίκια τους τούς εκθέτουν. Ποιοι βολεύονται λοιπόν με τα «καθάρματα και τους αληταράδες»; Οι έχοντες «αντιιμπεριαλιστική ασυνειδησία» κόντρα στην ιμπεριαλιστική συνείδηση του Γ. Πρετεντέρη και των «Νέων», και βεβαίως του ΠΑΣΟΚ, ή οι ως τώρα «κολλητοί» των «δικτατόρων», οι δημοσιολόγοι τους, τα έντυπά τους; Και αν οι «κολλητοί» των «καθαρμάτων και αληταράδων» δεν είναι του ιδίου φυράματος όπως οι ηγέτες φίλοι του «παράφρονα», όπως και όσοι στηρίζουν με την προπαγάνδα τους και τις εφημερίδες τους αυτούς τους ηγέτες, τότε ποιοι είναι; Είναι γνωστό επίσης ότι την «εθνική κυριαρχία» οι θιασώτες του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου την απεμπολούν στο όνομα των κερδών του. Και γι' αυτό την ειρωνεύονται.

Οσο για τη Ρουάντα, το Νταρφούρ, το Ιράκ προσθέτουμε εμείς, τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη εγκαθιδρύουν καθεστώτα, που τους κάνουν τις δουλειές τους, αλλά όταν βγάζουν μεταξύ τους τα μαχαίρια για να μοιράσουν τη λεία, ή κινδυνεύουν από τους ανταγωνιστές τους τα συμφέροντά τους στις συγκεκριμένες περιοχές, υποδαυλίζουν στο εσωτερικό αυτών των χωρών αντιθέσεις, όπως στη Λιβύη, στη Ρουάντα, στο Νταρφούρ, ή αποκαλούν τα δικά τους καθεστώτα αιματοβαμμένα, «τρομοκράτες των λαών», στήνοντας το πρόσχημα για έναν «ανθρωπιστικό πόλεμο», δηλαδή δολοφονούν λαούς στο όνομα της σωτηρίας τους από τους αιματοβαμμένους δικτάτορες «κολλητούς» των ιμπεριαλιστών για να εγκαθιδρύσουν ένα ακόμη πιο βολικό για τα συμφέροντά τους καθεστώς. Οσο για τη Σοβιετική Ενωση και το «σωφρονιστικό σοσιαλισμό», είναι πάντα το προσφιλές επιχείρημα όσων είναι και με την ιμπεριαλιστική ειρήνη και με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, επειδή ακριβώς όσο υπήρχε η ΕΣΣΔ, υπήρχε και το «αντίπαλο δέος» που ύψωνε εμπόδια στην άκρατη δολοφονική δράση των καπιταλιστών κατά των λαών και δυσκόλευε όλα τα «καθάρματα και αληταράδες», κατά τους προσφιλείς χαρακτηρισμούς της εφημερίδας «Νέα» και του δημοσιολόγου της, να εγκληματούν κατά των λαών. Και επειδή αυτά τα εγκλήματα, οι πόλεμοι, που εκφράζουν οξύτατες αντιθέσεις μεταξύ τους σε συνδυασμό με τη βαθιά οικονομική κρίση, αποτελούν μείγμα εκρηκτικό που μπορεί να ξεσηκώνει λαούς, και το δικό μας, με δεδομένη την ύπαρξη Κομμουνιστικού Κόμματος που δρα με αδιαλλαξία απέναντί τους και με στρατηγική για το σοσιαλισμό, λοιδορούν την ΕΣΣΔ και το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, νομίζοντας πως θα αποτρέψουν το αναπόφευκτο πέρασμα του καπιταλισμού, που ψυχορραγεί από την κρίση και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς αλληλοσπαραγμούς, στο παρελθόν της Ιστορίας.