Συμπαιγνία ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ για την απεργία. Για τέλη Φλεβάρη πρότεινε ο Α. Παναγόπουλος, για 17 Φλεβάρη η ΔΑΚΕ. Οταν ήδη έχει προκηρυχθεί απεργία για τις 10 Φλεβάρη από το ΠΑΜΕ, ενώ έχει αποφασίσει και η ΑΔΕΔΥ. Διασπαστές ή υπονομευτές; Οτι και αν τους προσάψει κανείς, έχουν τακτική αφοπλισμού του εργατικού κινήματος, υποταγής του στο κεφάλαιο. Ετσι η αποκάλυψη και απομόνωση των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού αποτελεί βασική προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητα των αγώνων των εργαζομένων.

Την ώρα που κεφάλαιο - ΕΕ - κυβέρνηση με τη στήριξη της ΝΔ και όλων των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου εξαπολύουν μια αληθινά πρωτόγνωρη σε ένταση, βάθος και ωμότητα αντεργατική επίθεση, οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες επιβεβαιώνουν το ρόλο του ξεπουλήματος των συμφερόντων των εργαζομένων. Την ώρα που στο Ασφαλιστικό «σκάνε» η μία μετά την άλλη οι βόμβες, ετοιμάζεται νομοσχέδιο για την κυριαρχία της ελαστικής απασχόλησης, οι απολύσεις - διαθεσιμότητες πολλαπλασιάζονται με ραγδαίους ρυθμούς, η εργοδοτική τρομοκρατία εντείνεται πολύμορφα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συνιστά στους εργαζόμενους ...αναμονή. ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ πρωτοστατούν σταθερά στη χειραγώγηση και την ποδηγέτηση των εργαζομένων με τις απαιτήσεις της «ανταγωνιστικότητας». Αποτελούν τον καλύτερο εκπρόσωπο του κεφαλαίου μέσα στο ίδιο το εργατικό κίνημα, βάζοντας γερές πλάτες για να περάσουν οι απαιτήσεις της πλουτοκρατίας.

Τα ίδια έκαναν και το Δεκέμβρη. Οταν οι ταξικές δυνάμεις καλούσαν σε γενική απεργία, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση δήλωναν ότι «δεν υπάρχει λόγος για κινητοποιήσεις». Και την έβγαλαν και παράνομη. Οταν στις 23/11 το ΠΑΜΕ μπλόκαρε το διάλογο - απάτη, όλοι οι άλλοι πρωτοστατούσαν και συντάσσονταν με όσους μιλούσαν για την ...«κατάλυση της δημοκρατίας». Εφτασαν ακόμα και στο σημείο, στις 16 Δεκέμβρη, παραμονές μιας από τις πιο σκληρές, μα και καρποφόρες απεργιακές αναμετρήσεις των τελευταίων χρόνων, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ξεδιάντροπα να δηλώσει απεργοσπάστης, δίνοντας ουσιαστικά στους εργοδότες σύνθημα καταδίωξης των απεργών.

Στην προώθηση των συμφερόντων του κεφαλαίου είναι όμως προσαρμοσμένη και η δράση την οποία αναλαμβάνουν οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού (όταν και όπως το κάνουν). Με διεκδικήσεις αντίστοιχες του «ρεαλισμού» και των «αντοχών» της ανάπτυξης που υπηρετεί τα συμφέροντα των βιομηχάνων. Καλλιεργώντας την αντίληψη ότι για την αντιμετώπιση της ανεργίας, της φτώχειας, της ανασφάλειας φταίνε κάποιοι κακοί διαχειριστές και όχι η ίδια η καπιταλιστική οικονομία. Διαφυλάσσοντας ως κόρην οφθαλμού την «κοινωνική συνοχή», μην τυχόν και διαταραχθεί το κλίμα που απαιτεί η «ενίσχυση της αγοράς».

Ενα είναι σίγουρο λοιπόν: Οσο πιο γρήγορα και μαζικά οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται πως η υπεράσπιση των συμφερόντων τους περνά μέσα από την ολόπλευρη αποδυνάμωση των δυνάμεων της συναίνεσης, τόσο περισσότερο θα δυναμώνουν οι αγώνες τους. Σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δοθεί και η μάχη για την επιτυχία της απεργίας στις 10 Φλεβάρη. Ενάντια σε κάθε ελιγμό, ψευτοδίλημμα ή άλλη μεθόδευση των εργατοπατέρων και της εργοδοσίας, με δεδομένο ότι η αντιπαράθεση γίνεται όλο και πιο σκληρή, αφού η κρίση οξύνει την επιθετικότητα του κεφαλαίου. Ομως, τα μηνύματα της απεργίας του Δεκέμβρη ήταν ελπιδοφόρα για την εργατική τάξη. Πάνω στην ίδια γραμμή μπορούν να γίνουν νέα, πιο στέρεα βήματα για την υπεράσπιση, αλλά και διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργατών, για το σήμερα και το αύριο των αγώνων τους.