Η «ΑΥΓΗ» σε άρθρο της αναφέρει πως «από τη μια πλευρά βρέθηκαν η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ και από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Παπανδρέου με τις σιωπές του αλλά και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ακόμη κι ο Αρχιεπίσκοπος», ενώ σε άλλο σημείο λέει ότι το ΚΚΕ: «...την κοπάνησε (σ.σ. από την εξέγερση της νεολαίας, όπως λέει) άσπιλο και αμόλυντο, έτσι όπως το θέλει η "λαϊκή οικογένεια"».

Στην ίδια λογική και το «ΠΡΙΝ», που σε άρθρο του αναφέρει: «Καθαρά πυροσβεστικό ρόλο έπαιξε το ΚΚΕ, κάνοντας ό,τι μπορούσε για να μην αποφασιστούν κινητοποιήσεις για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία. Οχι μόνο δεν πρότεινε το ΚΚΕ δικές του έστω σωστές δραστηριότητες. Κόμμα των νοικοκυραίων βλέπει μπροστά του μόνο κουκούλες».

Θυμίζουμε στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι εκείνες τις μέρες κυριαρχούσε στο συγκεκριμένο κόμμα το σλόγκαν της «ανοιχτής αγκαλιάς προς όλους», βάφτιζαν εξέγερση τους αναποδογυρισμένους κάδους, τα καμένα αυτοκίνητα, τις σπασμένες βιτρίνες, μιλούσαν για «νέο επαναστατικό υποκείμενο» και διάφορα άλλα χαριτωμένα, τα οποία λίγες εβδομάδες μετά κατέληξαν σε ένα άλλο σλόγκαν του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που επαναλήφθηκε και φέτος. Τι λένε; Λένε «καταδικάζουμε κάθε μορφή βίας από όπου κι αν προέρχεται». Και αυτό φαίνεται να είναι ίσως ένα από τα λίγα που συμφωνούν ο Αλ. Αλαβάνος και ο Αλ. Τσίπρας, μιας και το είπαν και οι δύο. Ο πρώτος σε συνέντευξή του στο ΜΕΓΚΑ κατά τη διάρκεια των γεγονότων του περασμένου Δεκέμβρη, ο δεύτερος φέτος, με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του 15χρονου. Θυμίζουμε επίσης ότι το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή είχε μιλήσει για «κινητοποιήσεις που είχαν ως υπόβαθρο τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, τον αυταρχισμό, την κρατική καταστολή, την αγανάκτηση της νεολαίας, την αγωνία και την αβεβαιότητα για το αύριο».

Επίσης, απ' την πρώτη στιγμή ξεκαθάριζε: «Η τυφλή βία των κουκουλοφόρων γίνεται προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί από το αστικό κράτος, την κυβέρνηση της ΝΔ, προκειμένου να ανακόψει το ογκούμενο κύμα δυσαρέσκειας και λαϊκής παρέμβασης που αναπτύσσεται. Ο πυρήνας τους έχει διαμορφωθεί στους κόλπους του κράτους, από θύλακες μέσα και έξω από την Ελλάδα και επί ΠΑΣΟΚ και επί ΝΔ, και όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, σε κάποια φάση είναι δυνατόν να ξεφύγουν και από τον έλεγχο των αρχικών εμπνευστών τους»... Ναι, η αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ δε συμμερίστηκε ποτέ τη θέση ότι «η κουκούλα και η πέτρα είναι μητρικά ουσιαστικά στο λεξικό της εξέγερσης», που εκείνες τις μέρες διατυμπάνιζε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ...

Οσον αφορά το ποιος την κοπάνησε από πού, πρέπει να θυμούνται ότι πέρσι δύο μέρες μετά τη δολοφονία, η Κομματική Οργάνωση Αθήνας πραγματοποίησε μεγάλη και πετυχημένη συγκέντρωση στο κέντρο της πόλης, που μάλιστα έγινε προσπάθεια να ματαιωθεί και να χτυπηθεί, χωρίς όμως να πετύχουν το στόχο τους.

Στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» σε στήλη σκιτσογράφου της αναφέρεται: «...άθλιο παράλληλο αυτής της εξέγερσης ήταν η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, όταν κατηγόρησε ότι χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων το μέρος εκείνο της αριστεράς (αλλά και της κοινωνίας) που προσπαθούσε να ακούσει τους νέους, να καταλάβει τι συμβαίνει και να συμπαρασταθεί (ακόμη και με διαφωνίες) στον αγώνα τους».

Ο Στάθης Σ., και αυτοί που στηρίζει, ταυτίζει τη δράση των κουκουλοφόρων (σ.σ. που αποδεδειγμένα όσα κάνουν αποτελούν βούτυρο στο ψωμί του αστικού κράτος και των μηχανισμών του) με τα προβλήματα των νέων που τα δημιουργεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, οι κοινωνικές εκμεταλλευτικές σχέσεις που ακυρώνουν την προσωπικότητα, τα όνειρα, τα σχέδια της νέας γενιάς για μια καλύτερη ζωή. Ταυτίζει ο σκιτσογράφος τις κουκούλες, που από κάτω τους κρύβονται πολύ συχνά επικίνδυνα σχέδια και μεθοδεύσεις, με τον αγώνα χιλιάδων παιδιών και εργατών που βρέθηκαν στους δρόμους τον περασμένο Δεκέμβρη και που έβγαλαν στην επιφάνεια τη διάθεση για γενικότερο αγώνα, για το μέλλον της νέας γενιάς, για τα δικαιώματά της. Ταυτίζει τα τυφλά χτυπήματα που εκτείνονται από το σπάσιμο της βιτρίνας έως το χτύπημα του οργανωμένου λαϊκού κινήματος που αυτοπεριφρουρείται, με το ίδιο το κίνημα και την πάλη. Αυτό το άθλιο και επικίνδυνο παράλληλο επιχειρεί να στήσει ο συγκεκριμένος. Να του θυμίσουμε μόνο πως η γραμμή της «Ελευθεροτυπίας» - από την πρώτη σελίδα κιόλας - τον περασμένο Δεκέμβρη ήταν που έστελνε τα νέα παιδιά να κάνουν έφοδο στα αστυνομικά τμήματα, δηλαδή στο στόμα του λύκου...

Στο «ΕΘΝΟΣ» ο Γ. Δελαστίκ, σε άρθρο του με τίτλο «Τρομάζει το φάντασμα του Δεκέμβρη», αναφέρει ότι: «Κανένα κόμμα δεν θέλησε να διεκδικήσει την πολιτική κληρονομιά εκείνης της κοινωνικής πυρκαγιάς. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ δεν θέλουν ούτε να ακούσουν κάτι τέτοιο».

Η ταύτιση της στάσης αστικών κομμάτων με το ΚΚΕ, που επιχειρεί ο αρθρογράφος, αποτελεί λαθροχειρία ολκής. Και μάλιστα, όταν το ΚΚΕ σήμερα, ένα χρόνο μετά από εκείνα τα γεγονότα «απευθύνει αγωνιστικό κάλεσμα συσπείρωσης και δράσης στο λαό και στη νεολαία του, για την ανάπτυξη ενός οργανωμένου, ισχυρού και περιφρουρημένου εργατικού - λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, για να αποκρούσουμε τη νέα σφοδρή αντιλαϊκή επίθεση που εξαπολύουν στα λαϊκά δικαιώματα η κυβέρνηση και η ΕΕ, με τη συναίνεση της ΝΔ».

Βέβαια, φαίνεται πως ο αρθρογράφος και η εφημερίδα του βαφτίζουν την τυφλή βία και τα τυφλά χτυπήματα «κοινωνική πυρκαγιά» με την οποία το ΚΚΕ δε συμφωνεί. Για να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ ότι αποστρέφεται την «κοινωνική πυρκαγιά». Μόνο που τα τυφλά χτυπήματα δεν ήταν ούτε «κοινωνική πυρκαγιά» ούτε η «κληρονομιά του Δεκέμβρη», όπως ισχυρίζεται. Εδώ μπορεί να ταυτίζεται ο τυχοδιωκτισμός με την αξιοποίησή του από την κρατική βία. Αλλά ένα κίνημα που σέβεται τον εαυτό του δεν πέφτει στις λούμπες που υπονοεί ο αρθογράφος, ακριβώς γιατί τις αξιοποιούν τ' αφεντικά ενάντια στο ίδιο το κίνημα. Η τυφλή βία ήταν ένα γεγονός που έγινε για να ανακόψει τις κινητοποιήσεις, για να φοβίσει, να κλείσει τον κόσμο στα σπίτια του. Αυτές οι δράσεις μόνο «φάντασμα» δεν είναι για το αστικό πολιτικό σύστημα. Ισα ίσα που από κάτι τέτοια θρέφεται, εξοπλίζεται και συνεχίζει την επίθεση στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα...

Η εμπειρία της δράσης το Δεκέμβρη του 2008 άφησε πράγματι παρακαταθήκη για το λαϊκό κίνημα. Τι άφησε ως εμπειρία; Οτι το μαζικό αγωνιστικό ξέσπασμα ως απάντηση στη δολοφονία του 15χρονου μαθητή, παρά και ενάντια στο κλίμα τρομοκρατίας που διαμόρφωσε η φανερή κρατική καταστολή και η προβοκατόρικη δράση διαφόρων κέντρων και μηχανισμών, ανέδειξε ότι η διαρκής επιδείνωση της ζωής της νεολαίας και των εργαζομένων, η όξυνση των προβλημάτων τους και η αφαίρεση κατακτήσεων δε δημιουργούν μόνο κλίμα φόβου και απογοήτευσης. Ταυτόχρονα, συσσωρεύουν οργή, αγανάκτηση και πείρα στα φτωχά λαϊκά στρώματα, καθιστώντας ρεαλιστική - περισσότερο από κάθε άλλη φορά - την απότομη άνοδο αγωνιστικών διαθέσεων.

Αποκάλυψε ότι οι μηχανισμοί του συστήματος έχουν έτοιμα σχέδια για την αντιμετώπιση των λαϊκών αγώνων, ότι εκτός από την ωμή κρατική βία, χρησιμοποιούν και αξιοποιούν την προβοκάτσια και τον αντικομμουνισμό, προκειμένου να τρομοκρατήσουν, να συκοφαντήσουν και να ματαιώσουν τη ριζοσπαστικοποίηση των νεανικών λαϊκών συνειδήσεων. Να παγιδεύσουν το οργανωμένο λαϊκό, ταξικό κίνημα ή να πάρουν νέα μέτρα καταστολής σε βάρος του.

Το οργανωμένο λαϊκό κίνημα που διαδήλωσε περιφρουρημένα σε πολλές πόλεις της χώρας με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή, ανέδειξε ότι εκτός από την ανοιχτή βία των ΜΑΤ, των αντιλαϊκών νόμων, της εργοδοτικής τρομοκρατίας στους χώρους εργασίας, βία είναι και η πολιτική που προωθεί την προσωρινή ελαστική εργασία και στερεί το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη δουλειά, επιβάλλει μισθούς πείνας, κάνει την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια, το Περιβάλλον εμπορεύματα. Ανέδειξε ότι η βία γεννιέται πρώτα απ' όλα εκεί που παράγεται ο πλούτος από τους εργαζόμενους και που τον ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές που έχουν την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Αυτά πρέπει να ανήκουν σε όλη την κοινωνία. Βίαιη είναι η δράση όλων των επιχειρηματικών ομίλων, ο ανταγωνισμός τους για να κυριαρχήσουν στην αγορά, να ληστέψουν περισσότερο το λαό. Αυτή η δράση τους γεννάει και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις. Και έθεσε στο επίκεντρό του αυτό το περιεχόμενο ως πλαίσιο πάλης με αφορμή τη δολοφονία, μαζί με την πάλη κατά της κρατικής αυθαιρεσίας, βίας και καταστολής.

Αυτή τη βία μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνο το οργανωμένο, ταξικό και περιφρουρημένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, που δε σκύβει το κεφάλι ούτε είναι ευάλωτο στους μηχανισμούς του συστήματος. Το κίνημα που έχει ως οδηγό την αρχή: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Την καπιταλιστική βαρβαρότητα μπορεί να την ανατρέψει μόνο μια ισχυρή λαϊκή αντιμονοπωλιακή συμμαχία, που θα έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την κατάργηση της ελευθερίας των καπιταλιστών να εξουσιάζουν και να εκμεταλλεύονται το λαό και όχι τα τυφλά χτυπήματα που τα βαφτίζουν κάποιοι «κοινωνική πυρκαγιά» και «εξέγερση», για το πουθενά. Αυτό το συμπέρασμα μπορεί και πρέπει να βγάλει ο λαός από το Δεκέμβρη του 2008.